Ο πρωταγωνιστής του «Ιρλανδού», στη συνέντευξη που έδωσε από κοινού με τον συμπρωταγωνιστή του και έτερο icon του κινηματογράφου Robert De Niro, μίλησε για μια συνήθεια που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια όταν αποφασίζει ποιους ρόλους θα δεχτεί να παίξει.
Οι κριτικοί αποθεώνουν ως αριστούργημα τον «Ιρλανδό», o σκηνοθέτης της ταινίας Martin Scorsese με πρόσφατες δηλώσεις του πυροδότησε μια διαμάχη σχετικά με την αξία των ταινιών blockbuster με ήρωες της Marvel, η σύμπραξη των δύο θρύλων πρωταγωνιστών Al Pacino και Robert De Niro υπενθυμίζει σε όλους τους σινεφίλ γιατί θέλουν να τους βλέπουν συχνότερα μαζί, και η τελευταία συνέντευξη που έδωσαν οι δυο τους στο περιοδικό GQ αποκάλυψε μια φιλία και την ύπαρξη χημείας μεταξύ τους και εκτός της μεγάλης οθόνης.
Το ζήτημα είναι ότι ο Al Pacino, με ταινίες όπως «Ο Νονός», «Σκυλίσια Μέρα», «Σέρπικο», «O Σημαδεμένος» και «Heat», όπου έπαιζε και πάλι με τον De Niro, μας έχει συνηθίσει σε δυνατές, οργισμένες ερμηνείες, ωστόσο, κάποιες φορές οι επιλογές του όσον αφορά τις ταινίες όπου συμμετέχει ξαφνιάζουν τους θαυμαστές του, που τις χαρακτηρίζουν τουλάχιστον κακές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι ρόλοι του στις ταινίες «Gigli» και «Jack and Jill». Η κουβέντα, λοιπόν, στη συνέντευξη, μοιραία πηγαίνει και εκεί. Τι τον κάνει να δεχτεί αυτούς τους ρόλους;
Πρόκειται για μια διαστροφή, εξηγεί ο ίδιος. «Μάλλον έχω αναπτύξει μια κακή συνήθεια. Έχω αρχίσει να γίνομαι λίγο διεστραμμένος. Αρχίζω να θέλω να κάνω ταινίες που δεν είναι πολύ καλές και προσπαθώ να τις κάνω καλύτερες. Και αυτό έχει γίνει πρόκληση για μένα (…) Μερικές φορές σου προσφέρουν χρήματα για να κάνεις κάτι που δεν είναι ικανοποιητικό. Και πείθεσαι. Και κάπου μέσα σου, ξέρεις ότι αυτό το πράγμα θα είναι πατάτα. Αλλά μετά, όταν ολοκληρώνεται, και το βλέπεις, λες “Όχι, Θα το κάνω καλύτερα”».
Διαστροφή ή όχι, το βέβαιο είναι ότι και μόνο η παρουσία του στο cast ενός φιλμ μάς έχει κάνει να δούμε αρκετές επιεικώς μέτριες ταινίες. Αλλά, έτσι όπως το θέτει, ποιος του κρατάει κακία γι’ αυτό;