[Ο Quentin Tarantino είναι ο σκηνοθέτης που συγκλόνισε τον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’90, γιατί μέσα από τις ταινίες του ορίζεται μια εποχή και αποκαθίσταται η έννοια στον όρο “cool ταινίες.”]
Ένας πρώην υπάλληλος σε video-club που ζούσε, ανέπνεε και ονειρευόταν ταινίες. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν η εγκυκλοπαίδεια της ιστορίας του κινηματογράφου. O Tarantino λατρεύει να μιλά για τις ταινίες τόσο, όσο λατρεύει να τις κάνει. Μετά από το ντεμπούτο του με το “Reservoir Dogs” (1992), ακολούθησε αναμφισβήτητα το πιο εμβληματικό έργο του: «Pulp Fiction» (1994).
Κάθε ταινία του Tarantino είναι ένα γεγονός όμορφα δημιουργημένο με έναν τρόπο που είναι αφιερωμένος στην αγάπη του για την 7η τέχνη. Μέχρι σήμερα, έχει κάνει οκτώ ταινίες μέσα σε είκοσι τέσσερα χρόνια. Το ύφος αλλά και τα κοστούμια στις ταινίες του είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένα από τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ‘60 και του ’70.
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ
Ο QT έχει πει ότι το σήμα για κάθε καλή ταινία δράσης είναι ότι αφού την έχετε δει, θα θέλετε να ντυθείτε σαν τον χαρακτήρα. Δύο από τα κοστούμια του «Reservoir Dogs» και του «Pulp Fiction»έχουν σχεδιαστεί από την Betsy Heimann, η οποία σε μεγάλο βαθμό εμπνεύστηκε από το linea στυλ Italiana που έχουμε δει σε ευρωπαϊκές ταινίες της δεκαετίας του 1960. Τα υπόλοιπα έχουν αγοραστεί σε καταστήματα και έχουν αναμιχθεί για να ταιριάζουν στο ύφος και το στυλ που θέλει να αποπνέεται στις εκάστοτε ταινίες του. Για παράδειγμα, ο Mr. Orange (Tim Roth) και ο Mr. Pink ( Steve Buscemi) στην πραγματικότητα δεν φορούν τα παντελόνια κοστουμιού, αυτά αντικαταστάθηκαν με μαύρο τζιν. Αλλά στην κάμερα, αυτό που εκπέμπεται είναι ομοιόμορφο. Αν λοιπόν όλοι οι ηθοποιοί δείχνουν να φοράνε τα ίδια ρούχα, αυτό δεν ισχύει.
ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ ΟΡΟΣΗΜΑ
Υπάρχουν πολλά οπτικά τρικ και σκηνές, εμπορικά ορόσημα στον κινηματογράφο του Quentin Tarantino. Ένα από τα χαρακτηριστικά πλάνα του είναι ο φωτισμός από πάνω, έτσι ώστε να πετύχει κοντινά πλάνα στα πόδια των γυναικών στους πυροβολισμούς . Αλλά ένα ακόμα χαρακτηριστικό του είναι ότι τραβάει από μία χαμηλή γωνία, το oποίο παρατηρείται σε κάθε ταινία του.
Τα πλάνα από χαμηλή γωνία που χρησιμοποιούνται είναι για να τονίσουν τη δυναμική της σκηνής στη μεγάλη οθόνη. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί αυτό το στυλ ξανά και ξανά για να τονίσει τη δύναμη των χαρακτήρων. Στο “Inglourious Basterds” (2009) χρησιμοποιείται για να δηλώσει την κυριαρχία και την ηθική υπεροχή των Αμερικανών στρατιωτών απέναντι στους Ναζί.
Η “trunk shot” είναι η σφραγίδα του και την εφαρμόζει επειδή του αρέσει να τοποθετεί την κάμερα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου και οι χαρακτήρες να το ανοίγουν και να κοιτάζουν προς τα κάτω σε κάτι ή κάποιον.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ 70 ΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ
Ο Kurt Russell ήταν μεγάλο αστέρι της Disney στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και του ’70. Στη συνέχεια ο Russell έγινε ‘cult icon’ , χάρη σε μια σειρά από συνεργασίες με τον σκηνοθέτη John Carpenter σε ταινίες τρόμου. Έπαιξε επίσης τον αγαπημένο Elvis Presley σε σκηνοθεσία Tarantino στη TV movie με τίτλο 1979.
Ο John Travolta πρωταγωνίστησε στη ταινία “Carrie” (1976), στο “Saturday Night Fever (1977) και το ” Grease “(1978), αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, πρωταγωνίστησε σε μια σειρά από αποτυχημένες εμπορικά επιλογές. O Travolta έμεινε στην ιστορία του κινηματόγραφου για τον ρόλο του ως Vincent Vega στο Pulp Fiction, που αρχικά ο Tarantino ήθελε να δώσει στον Daniel Day-Lewis.
Μας έχει δώσει κινηματογραφικούς αστέρες την περίοδο που είχαν δύσκολες στιγμές στη καριέρα τους και τους έκανε μέρος του κόσμου του, ανανεώνοντάς τους. Στο “Jackie Brown” του 1997 έβαλε την blaxploitation βασίλισσα, Pam Grier, της δεκαετίας του 1970 στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Robert Forster, αστέρι του “Medium Cool” (1969) σε ένα σημαντικό ρόλο.
INTERTEXUALITY
Είναι δίκαιο να πούμε ότι ο Tarantino εμπνέεται πολύ από άλλες ταινίες του παλιού κινηματογράφου, γεγονός που κάνει μερικούς κριτικούς να αναφέρουν ότι με έναν τρόπο δημιουργεί αυτά τα φιλμ σαν «φόρο τιμής», αλλά όχι μόνο στα γουέστερν. Στο “Kill Bill: Vol.1″ (2003), για παράδειγμα, η κίτρινη ολόσωμη φόρμα της νύφης είναι εμπνευσμένη από τον Bruce Lee στο “Game of Death” (1978). Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο στον κινηματογράφο του Tarantino απλώς είναι ο τρόπος που συνδέει τις εποχές που κάνει τη διαφορά και παράγει μαγεία. Ένα καλό παράδειγμα είναι το “Django” (2012), ταινία η οποία έφερε στο προσκήνιο και το τραγούδι των τίτλων από το 1966, του Sergio Corbucci, που γράφτηκε από τον Luis Bacalov, και χρησιμοποιείται σχεδόν ίδιο στην αρχική εκδοχή, το ίδιο ισχύει και για τη γραμματοσειρά και το χρωματισμό στους τίτλους. Ο σκοπός του ήταν να ενώσει τις εικόνες του παρελθόντος και του παρόντος σε μια πνευματική έννοια.
Στο “Inglourious Basterds” (2009), σήκωσε το βάρος του τίτλου της πρώτης ταινίας του Enzo G. Castalleri από την πολεμική ταινία του 1978 και δημιούργησε το δικό του όραμα πάνω σε κάτι διαχρονικό. Μία από τις αλλαγές που έκανε ήταν να προσθέσει ένα u και e στον τίτλο για να ταρακουνήσει τα πράγματα, ουσιαστικά μια στιλιστική επιτήδευση.
Το ευρύ κοινό μπορεί να μην έχει ιδέα για όλα αυτά, αφού είναι αναφορές που προορίζονται για έναν εσωτερικό κύκλο, οι hardcore οπαδοί των ταινιών του είναι εξοικειωμένοι με το cult ύφος του και τον τιμούν. “Οι μισητοί οκτώ”(2015) είναι ένα λογοπαίγνιο από το κλασικό “The Magnificent Seven” (1960) του John Sturges, το οποίο αποτελεί τη νεότερη έκδοση του αριστουργήματος του Ακίρα Κουροσάβα, «Επτά Σαμουράι» (1954).
