«Η στιγμή που μου απονεμήθηκε το βραβείο ήταν η πιο ονειρική της ζωής μου. Τόσα χρόνια παρακολουθούσα, μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας μου και καλύτερο μου φίλο, την τελετή απονομής των Καννών κάθε άνοιξη στο λάπτοπ, από το μπαλκόνι μου στην Κυψέλη. Και ξαφνικά ήμουν εκεί. Ήμασταν όλοι εκεί. Στο Palais de Festival. Με την ταινία μας να διαγωνίζεται. Κι εμάς πλέον να μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία με καλλιτέχνες που ούτε που φανταζόμουν πως θα παρευρεθώ στον ίδιο χώρο ποτέ, ποσό μάλλον στην ίδια κατάσταση. Και τότε ακούω το όνομα μου. Τον τίτλο της ταινίας μας και το όνομά μου».
«Κι εκεί που τρέμουν τα χέρια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω, λέγοντας ξανά και ξανά στο εαυτό μου «χαλάρωσε τώρα, κερδίσαμε, όλα τελείωσαν», μου κλείνει το μάτι ο Μάικλ Μουρ στα παρασκήνια και σαν να είχε ακούσει τη σκέψη μου, μου λέει «τώρα αρχίζουν όλα». Και εκεί που νόμιζα πως θα ξεσπάσει μέσα μου νέος κατακλυσμός ταραχής, αισθάνθηκα μια απρόσμενη ευφορία, η οποία πολύ σύντομα μετατράπηκε σε γαλήνη και σιγουριά. Αυτό είναι που θέλω να κρατήσω λοιπόν. Ότι αυτός ο Χρυσός Φοίνικας δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας διαδρομής που δεν έχω ιδέα πού μπορεί να με οδηγήσει. Αλλά σίγουρα έχει την ωραιότερη αφετηρία».
Πηγή: Flix.gr