Featured

It doesn’t get any kitsch-ier!

behindthecandelabra
Ε
πικεντρωμένο στη θυελλώδη σχέση του Λιμπεράτσε με τον Σκοτ Θόρσον, το «Behind the Candelabra» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι η αποθέωση του κιτς στη συσκευασία μιας mainstream queer ταινίας – περίπου – για όλη την οικογένεια. 

Το «Behind the Candelabra» γυρίστηκε για λογαριασμό του HBO. Οχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί κανένα μεγάλο στούντιο δεν μπορούσε να ανεχθεί το πόσο queer ήταν το σενάριο μιας ταινίας που, πέρα από οποιοδήποτε βιογραφικό ενδιαφέρον, στην ουσία αφηγείται την ερωτική σχέση δύο αντρών καθώς αυτοί βιώνουν την άνοδο και την πτώση μιας ολόκληρης εποχής.Ανισος σκηνοθέτης, ακόμη και στις καλύτερες στιγμές του, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ δεν κάνει και πολλά, στήνοντας από την αρχή την υπερφορτωμένη με λαμπερά διακοσμητικά αντικείμενα έπαυλη του Λιμπεράτσε, γνωρίζοντας εξαρχής πως η δύναμη της ιστορίας του βρίσκεται στους δύο άντρες που τόλμησαν να δεχθούν δύο από τους δυσκολότερους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά.


Ο ένας είναι ο Μάικλ Ντάγκλας που στο ρόλο του Λιμπεράτσε είναι απλά σπαρακτικός. Με τον τρόπο που δεν γίνεται ποτέ γραφικός, αλλά σπέρνει πυροτεχνήματα ανθρωπιάς μέσα στα στραφταλιζέ κοστούμια του ήρωά του, ενσαρκώνοντας έναν άνθρωπο εξαρτημένο από την επιτυχία και τον έρωτα που αρνείται να πιστέψει στο οποιοδήποτε τέλος: της νιότης, της δόξας, του σεξ. Ο άλλος είναι ο Ματ Ντέιμον που στο ρόλο του ανθρώπου που σφράγισε τα τελευταία χρόνια του Λιμπεράτσε παίζει ταυτόχρονα τον εραστή, τον φανατικό θαυμαστή και το ίδιο το αμερικάνικο όνειρο, κουβαλώντας στο μελαγχολικό του βλέμμα όλα αυτά που θα ήθελε να είναι για πάντα ο Λιμπεράτσε. Οταν βρίσκονται και οι δύο στην οθόνη, μεγαλουργούν περισσότερο από κάθε άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση που προσπαθεί να αναπαραστήσει το κιτς σύμπαν του Λιμπεράτσε, πάνω και πίσω από τη σκηνή.

Σε μια ταινία που αρνείται πεισματικά να φτάσει λίγο βαθύτερα, εκεί όπου οι άνθρωποι, γυμνοί από κάθε φανταχτερό ένδυμά τους θα αναρωτιούνται πάντα τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις τόσο δυνατά μέχρι να αγγίξεις την τρέλα και το μίσος. 

Κείμενο: Μανώλης Κρανάκης