Μέσα σε ένα κατάμεστο θέατρο καταχειροκροτήθηκε η Ουρανία σε κείμενο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλειμάν με την ανερχόμενη Δανάη Μπάρκα σε μια ομολογουμένως αποκαλυπτική ερμηνεία γεμάτη βάθος, φυσικότητα και αναπάντεχη ορμή, όπως ταιριάζει σε ένα νεαρό κορίτσι γύρω στα είκοσι γεμάτο μυστικά και όνειρα που ίσως τελικά δεν αρκούν για να νικήσουν την εκκωφαντική σιωπή, την συναισθηματική απομόνωση και την λύπη γι αυτό (ν) που λείπει…
Η ηρωίδα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου είναι ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και κάτι με πτυχίο και προφίλ στο facebook, αφίσες της Adel στο γραφείο της, πατατάκια και βότκα κρυμμένα σε διάφορα σημεία του δωματίου της. Εκτός από τα social media την βρίσκει κανείς να γράφει ποιήματα ως Αστραδενή και να διαβάζει βιβλία του Λέο Μπουσκάλια ή να βλέπει ταινίες γεμάτες πόνο και βάσανα, γιατί μέσα από αυτά αισθάνεται ότι είναι άνθρωπος. Από κοινωνική ζωή, μένει με την μητέρα της στο πατρικό της ( ο πατέρας της τους εγκατέλειψε όταν ήταν παιδί για μια άλλη γυναίκα), άλλοτε σιχτιρίζοντας η μια την άλλη και άλλοτε παρακολουθώντας την “Κλεμμένη Αγάπη” στην τηλεόραση. Έχει μια κολλητή, ένα κρυφό όνειρο και έναν, ίσως και μοναδικό μυστικό “φίλο”. Ζει με την ελπίδα πως μια μέρα, θα χτυπήσει το τηλέφωνο…
Πάνω από όλα όμως η Ουρανία είναι μια αφορμή για να μιλήσει κανείς για την αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου για φυσική επικοινωνία, για εκείνη την αρχέγονη ανάγκη να συνομιλήσει με κάποιον που γέννησε το ίδιο το θέατρο και ίσως αυτό όπως και η τέχνη γενικότερα να μπορούν σήμερα να υπερκεράσουν το κενό ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους αλλά και το κενό μέσα μας.
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος ιχνηλατεί με προσοχή και τρυφερότητα την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας εγκλωβισμένης στην μοναξιά της φέρνοντας στο προσκήνιο την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να συνομιλήσει με τους γύρω του και να επικοινωνήσει τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τους φόβους του, αρθρώνοντας έναν λόγο πηγαίο, καθημερινό και αιχμηρό που επικεντρώνεται μεν στον κυρίαρχο ρόλο της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζει και άλλους κοινωνικούς παράγοντες, όπως αυτοί της ανεργίας και της οικονομικής ανασφάλειας που εύκολα βυθίζουν τους ανθρώπους στον καναπέ τους, μπροστά στην οθόνη κάποιου υπολογιστή, κινητού ή τηλεόρασης.
Η εύστοχη σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλειμάν τοποθετεί όλη την δράση του έργου στο παιδικό δωμάτιο- έναν χώρο που όπως εύστοχα παρατηρεί ο συγγραφέας κουβαλά μαζί του όλη την θλίψη της χαμένης αθωότητας, της απότομης ενηλικίωσης γεμάτο παιδικά έπιπλα και παλιά παιχνίδια που χάσκουν πλέον παράταιρα αδυνατώντας να προσφέρουν χαρά ή έστω παρηγόρια και έτσι μένουν θλιβεροί παρατηρητές όσων μέλλει να εξελιχθούν- στήνοντας την ηρωίδα του μπροστά σε μια κάμερα σε διάφορα σημεία του χώρου ενώ το παράλληλο ζουμάρισμα στο πρόσωπο της δίνει την απαραίτητη δραματική ένταση όπου χρειάζεται.
Η Δανάη Μπάρκα σε μια αποκαλυπτική ερμηνεία για μια νέα και ανερχόμενη ηθοποιό σε έναν ρόλο που της ταιριάζει ηλικιακά και τον οποίο βιώνει επί σκηνής με χαρακτηριστική ένταση και πάθος σε όλη την διάρκεια της παράστασης προσαρμόζοντας ανάλογα το χρώμα και την ένταση της φωνής της και αποδίδοντας με την απαραίτητη φυσικότητα τις συναισθηματικές της ηρωίδας.
Ουρανία: like, comment, share , tweet, retweet ή post αλλά πάνω από όλα δείτε την γιατί μπορεί να την έχετε συναντήσει κάπου, κάποτε, δίπλα σας ή μέσα σας.
Κείμενο: Ραμαντάνη Δέσποινα
Πηγή: Theater.View