Ο Θάνος Τοκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συμμετείχε σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, συνεργάστηκε με μια πλειάδα θεατρικών σκηνοθετών από τον Μοσχόπουλο, το Μαστοράκη, το Χουβαρδά μέχρι και τον Βογιατζή και το 2011 κρέμασε στο λαιμό του τον σταυρό του Χορν. Δεν χρειάζεται όμως να ξέρεις τίποτα από τα παραπάνω γι αυτόν για να εκτιμήσεις ή να αναγνωρίσεις το ταλέντο του, αρκεί να τον δεις πάνω στη σκηνή και πώς κατακλύζει το χώρο – μικρότερο ή μεγαλύτερο. Ακόμη, όταν μιλάει δεν κουνάει πολύ τα χέρια του αλλά σχεδόν πάντα χαμογελάει. Μου δίνει την αίσθηση ότι αντί για τελεία χρησιμοποιεί το χαμόγελό του. Η συνέντευξη έγινε μέσω email, έχασα το χαμόγελό του, αλλά όχι και το χιούμορ του.
*Aπό τη Νατάσα Παπαχρήστου
*Οι φωτογραφίες είναι του Χρήστου Τζίμα
#1. Πότε κατάλαβες ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δεν θα ήθελες πια να είσαι ηθοποιός;
Όταν, με μεγάλη κουτοπονηριά φυσικά, σκέφτηκα οτι θα μπορούσα να συνεχίζω να λέω ανέκδοτα και να πληρώνομαι γι’ αυτό. Ήταν πολύ αργά, όταν συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται τεράστιο ψυχικό κόπο για να παραδεχτώ πως ο Τοτός για τον οποίο μιλάω , είμαι εγώ.
#2. Χωρίζεις την επαγγελματική σου πορεία πριν και μετά το βραβείο Χορν;
Με τον ίδιο τρόπο που χωρίζει κάποιος την εποχή που δεν έτρωγε όσπρια με αυτήν που ξεκίνησε να τα τρώει σε εβδομαδιαία βάση. Αισθάνεσαι ότι μεγάλωσες λίγο και χαίρεσαι που συμβαίνει χωρίς όμως να αλλάζει κάτι ριζικά στη ζωή σου.
#3. Με ποια κριτήρια επιλέγεις μία συνεργασία; Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι οι άλλοι θέλουν να συνεργαστούν μαζί σου;
Τρία απαράβατα κριτήρια: Πρώτο ο σκηνοθέτης, δεύτερο οι συνεργάτες και τρίτο το έργο και ο ρόλος. Οι άλλοι θέλουν να συνεργαστούν μαζί μου ίσως γιατί αναγνωρίζουν πως τοποθετώ τους συνεργάτες μου για την επιλογή μιας δουλειάς, παραπάνω από το έργο και το ρόλο μου. Και οι συνεργάτες που επιλέγουν να δουλέψουν μαζί μου, έχουν κάνει το ίδιο πράγμα.
#4. Πιστεύεις ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να βιώσει την αναγέννηση και πώς;
Δεν πιστεύω ότι υπήρξε ποτέ γέννηση για να υπάρξει αναγέννηση στην Ελληνική τηλεόραση, αλλά αν θέλουμε να πούμε για έναρξη μιας “διαφορετικής” τηλεόρασης (μιλώντας πάντα για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, όχι για την κομματικά λυμαινόμενη ειδησεογραφία των ιδιωτικών και κρατικών καναλιών) μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Με πολλά λεφτά, τόσα ώστε να μη νοιάζει τα κανάλια αν θα βγάλουν λεφτά. Μόνο έτσι δημιουργούνται προϋποθέσεις για να ασχοληθούν οι άνθρωποι του σινεμά με την τηλεόραση.
#5. Ποια ήταν η παράσταση η οποία σε έκανε να «χάσεις το μυαλό σου»;
Οι “Ναυαγοί της Τρελής Ελπίδας” της Αριαν Μνουσκίν. Ένιωσα πάλι πέντε χρονών.
#6. Ποια είναι η φράση από ρόλο που έχεις παίξει και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Η φράση όμως που μου έχει μείνει αξέχαστη, όχι ως προς το περιεχόμενο, αλλά ως προς τη συνθήκη της είναι η έξης: “Ω! Άρτεμη Δέσποινα”. Η μόνη ατάκα που έλεγα ως κομπάρσος στην Επίδαυρο το 2004 και που φοβόμουν πως δε θα ακουστώ.
#7. Ποιος είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να γίνει κανείς γνωστός;
Να δολοφονήσεις κάποιον διάσημο.
#8. Όλοι μας κάποια πράγματα τα κάνουμε σωστά, κάποια λάθος. Εσύ τι κάνεις σωστά και τι λάθος;
Έχω πάψει τον τελευταίο καιρό να ζυγιάζω τις καταστάσεις σε διλλήματα τύπου σωστό-λάθος, καλό –κακό, πρέπει – δεν πρέπει, κλπ, άρα έχω σταματήσει και την καταγραφή της αντίστοιχης λίστας. Κάνω πολλά λάθη. Συχνά και καθημερινά. Ύστερα τα επαναλαμβάνω, αλλά καλύτερα. Μέχρι που τα λάθη θεωρούνται σωστά. Ή τα σωστά είναι λάθη για τους άλλους και για μένα τα λάθη σωστά.
#9. Θα ήθελες να είσαι rock star ή καουμπόυ και γιατί;
Θα ήθελα να είμαι ένας συνδυασμός των δύο. Kάτι σαν τον Stevie Ray Vaughan. Γιατί αν επέλεγα το ένα θα ήθελα το άλλο. Ενώ ο Stevie Ray Vaughan πρέπει να υπήρξε ευτυχισμένος τουλάχιστον όσον αφορά το συγκεκριμένο δίλλημα.
#10. Το έργο που σκηνοθετείς φέτος είναι μία ιστορία –μεταξύ άλλων- για την αντρική φιλία και την παντοτινή αγάπη, τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;
Η αντρική φιλία είναι μια ανομολόγητη, σιωπηρή, βαθιά και αληθινή αγάπη. Η παντοτινή αγάπη πάλι είναι θέμα ηλικιακής οπτικής γωνίας: Σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι μια συνενοχή των δύο, μέσα στο οποίο δε χωράνε άλλοι και άλλα, είναι επίσης αλληλοσεβασμός και συγχώρεση.
#11. Θα έφευγες ποτέ από την Ελλάδα; Για ποιο λόγο;
Θα έφευγα από την Ελλάδα χθες αν μπορούσα να δουλέψω εκεί (εννοώντας να βγάζω τα προς το ζην, όχι να κάνω «καριέρα»). Χρειάζεται αλήθεια να απαντήσω στην ερώτηση για ποιο λόγο;
#12. Ποια είναι τα σχέδιά σου μετά τις εκλογές;
Ένα πάρτυ για τη χρηματοδότηση της παράστασης “Ο Μαδαφάκας με το Καπέλο” που σκηνοθετώ και που ξεκινάει από 1 Νοεμβρίου στο Θέατρο Skrow και την επανάληψη του Φεστιβαλικού “Ο Άρντεν Πρέπει να Πεθάνει” στο Θέατρο Τέχνης από 1 εως τις 25 του Οκτώβρη.
