Η Κίττυ Παϊταζόγλου συμμετέχει σε μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της χρονιάς ενσαρκώνοντας την ηρωίδα της Λένας Κιτσοπούλου στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της, που ανεβαίνει ύστερα από 10 χρόνια ξανά στο Θέατρο Ζίνα, σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Δερμιτζάκη.
Η ίδια δεν λέει πολλά, μιλά κυρίως μέσα από τη δουλειά της, και μιλά δυνατά, έξω απ’ τα δόντια. Όποιος την δει επί σκηνής θα καταλάβει, καθώς δεν ερμηνεύει απλώς έναν ρόλο, γίνεται η ίδια η φωνή της συγγραφέως, γίνεται εκείνο το κορίτσι, της διπλανής πόρτας, που προσπαθεί, ισορροπεί, δύσκολα, αλλά μόνη, πάντα μόνη, σε μια εκκωφαντική σιωπή, που τη ρίχνει, τη σηκώνει, την οδηγεί, γίνεται τραγούδι, ρεφρέν «και κουπλέ, μα το ρεφρέν…» τη συνοδεύει σε μια διαδρομή από τα ΚΤΕΛ του Κηφισού μέχρι το πλοίο για την Ιθάκη, τη δική της Ιθάκη, που αφού δεν έχει κατέβει ακόμα, ελπίζει να τη βρει, σε μια αγκαλιά, κοιτάζοντας τους γλάρους. Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α θα πει «Μην -Αντιστέκεσαι -Ισοπεδώσου- Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο -Λυτρώσου- Α… λλα καλύτερα να μας τα πει η ίδια!
Ozon: Σπούδασες υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κατέχεις πτυχίο νομικής, την οποία σπούδασες παράλληλα με την υποκριτική και έκτοτε έχεις συμμετάσχει σε σημαντικές παραστάσεις (Άλκηστη, Φαρενάιτ 451, Αύγουστος, Ο κύκλος του έρωτα). Το 2016 ήσουνα επίσης υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη.
Αυτά όσα ξέρουμε για την ηθοποιό, αλλά η Κίττυ ποια είναι; που γεννήθηκε, που μένει, τι της αρέσει, που συχνάζει, πώς βρέθηκε στο χώρο αυτό και πώς στάθηκε και στέκεται; Τι ονειρεύεται, τι φοβάται;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά κατάγομαι από την Άνδρο, εκεί βρίσκω πάντα μια σύνδεση, εκεί επιστρέφω. Μένω στο Χαλάνδρι, αλλά πολύ συχνά κατεβαίνω προς τα νότια, γιατί μου λείπει η θάλασσα. Στο κέντρο δουλεύω, εκεί θέλω να βγαίνω, εκεί βλέπω τους περισσότερους φίλους μου. Αγαπώ το κέντρο τα βράδια, τη νύχτα η Αθήνα έχει μια παράξενη γοητεία.
Δεν μ’ αρέσει να στέκομαι μόνη, αλλά κάποιες φορές είναι αναγκαστικό, αναπόφευκτο, σαν ένα δυνάμωμα, μια προεργασία για να ξανασυνδεθείς με τους ανθρώπους ισότιμα και ανοιχτά. Δύσκολα πολύ σε αυτή την κατάσταση. Θέλω να φύγει η πανδημία ανεπιστρεπτί.
Ozon: Ποιος καλός άνεμος σε έφερε από τα έδρανα της Νομικής στην δραματική σχολή του Εθνικού ανοίγοντας τον δρόμο για μια σειρά συνεργασιών με σημαντικά ονόματα του θεάτρου όπως η Κατερίνα Ευαγγελάτου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Τα σπούδασα κάπως παράλληλα. Όταν πηγαίνω πίσω σε αυτή την περίοδο, θυμάμαι πολύ άγχος, κούραση, αλλά κι ένα άνοιγμα ψυχικό και νοητικό εφ’ όλης της ύλης. Εγώ δεν ήξερα τι είχα ανάγκη να κάνω στη ζωή μου, κι όταν δεν ξέρεις, δοκιμάζεις μέχρι να βρεις. Η Νομική μου έμαθε πώς να επικοινωνώ με τους ανθρώπους με μυαλό κοφτερό, και το θέατρο μου έδωσε μια ανοιχτή αγκαλιά. Που μάλλον την είχα περισσότερο ανάγκη.
Ozon: Μέσα από το έργο καταγράφεται και η μαρτυρική πορεία μιας γυναίκας στο θάνατο μέσα από τη σιωπή για όσα συμβαίνουν μέσα της. Στο θέατρο άνθρωποι βιώσαν την ίδια απόγνωση όχι από κάποιο υπαρξιακό αδιέξοδο αλλά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Πιστεύεις το κίνημα του #metoo άλλαξε κάτι σε αυτή την κατεύθυνση; Στο μοίρασμα δηλαδή που μπορεί να αποτρέψει χειρότερες καταστάσεις;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή η ηρωίδα έχει σωπάσει για οτιδήποτε, αντίθετα μου μοιάζει πως σαν χείμαρρος εκφράζει ό,τι νιώθει και σκέφτεται, άφιλτρα σχεδόν, εκκωφαντικά, και με ένα χιούμορ βιτριολικό, γι αυτό και σε πολλά σημεία γίνεται αντιπαθής. Και εγώ της βγάζω το καπέλο που είναι αντιπαθής, γιατί δεν χρειάζεται να αρέσουμε σε όλους. Κι επειδή τα τραυματικά γεγονότα, όπως λέτε, μπορεί να γίνουν υπαρξιακά αδιέξοδα, είναι αναγκαίο να μιλάμε γι’ αυτά. Και σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας.
Όχι ότι φωνές θαρραλέες, και με πολύ προσωπικό κόστος δεν είχαν μιλήσει και παλαιότερα δημόσια, απλά η κοινωνία μας δεν ήταν καθόλου σε θέση να τις ακούσει. Ναι, πιστεύω πως άνοιξε, καθυστερημένα έστω, ένας δρόμος για ένα ουσιαστικότερο μοίρασμα τέτοιων τραυματικών γεγονότων. Είμαστε ακόμα στην πολλή αρχή του, αλλά ο δρόμος άνοιξε.
Ozon: Τι είναι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α για όσους δεν έχουν δει την παράσταση; Ένα όνομα, ένα αρκτικόλεξο, η επιτομή της ανθρώπινης μοναξιάς μπροστά στη ζωή και μπροστά στο θάνατο;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α θα πει Μην Αντιστέκεσαι Ισοπεδώσου Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο Λυτρώσου Αυτοκτόνα. Είναι ένα χάπι που το παίρνεις μόνο μια φορά, και τελειώνεις.
Ozon: Ποιες ήταν οι δικές σου αναφορές, εκτός από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Δήμητρας Δερμιτζάκη για να προσεγγίσεις το ρόλο; Είχε δει την παράσταση του 2011 στο Εθνικό, χρειάστηκε να μιλήσεις με την ίδια τη συγγραφέα για το ρόλο;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Οι δικές μου σκέψεις μπλέκονταν με της Δήμητρας, και από κάποιο σημείο και μετά ούτε που θυμάμαι ποια σκέψη ήταν ποιανής. Και μ’ αρέσει αυτό, γιατί σημαίνει πως επικοινωνήσαμε ουσιαστικά. Τώρα για τις αναφορές, σίγουρα και οι δυο θέλαμε να κατεβάσουμε την ηλικία της ηρωίδας, σίγουρα θέλαμε να αντισταθμίσουμε τη φρίκη με πολύ χιούμορ και έντονα χρώματα. Ο εφιάλτης κάπως να γίνει πολύχρωμος.
Με τη Λένα Κιτσοπούλου δε γνωριζόμαστε τόσο καλά, ώστε να τη ρωτάω για το έργο ή την παράσταση, και δεν θα το έκανα κιόλας. Την αποκρυπτογράφησα και τη διαισθάνθηκα μέσα από τις λέξεις που αυτή είχε βάλει στο χαρτί. Ούτε την παράσταση στο Εθνικό είχα δει δυστυχώς, αλλά όλοι μιλούσαν για την ανατριχιαστική ερμηνεία της Μαρίας Πρωτόπαππα, που είμαι σίγουρη γιατί είναι μια σπουδαία ηθοποιός.
Ozon: Εσύ τελικά που συναντάς τη ΜΑΙΡΟΥΛΑ; Στα μεθύσια, στη μοναξιά, στους έρωτες της; Παντού; Πουθενά;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Μάλλον στη δίψα της για όλα, που φτάνει μέχρι τη βλασφημία.
Ozon: Θεωρείς ότι αποτελεί ένα ακραίο παράδειγμα ηρωίδας ή ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Όχι, δεν τη βλέπω σαν μια ειδική ακραία περίπτωση. Ένας κανονικός άνθρωπος είναι, σε μια ακραία όμως στιγμή. Τη στιγμή που ξεχειλίζει το ποτήρι. Γι’ αυτό και τόσο απρόβλεπτη και εν βρασμώ.
Ozon: Το έργο έχει γραφτεί αρκετά χρόνια πριν. Πολλά έχουν μεσολαβήσει από τότε. Κυρίως η υγειονομική κρίση που άλλαξε πολλά στην καθημερινότητα μας. Πως θα φανταζόσουνα την ηρωίδα σου σήμερα;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Μα σήμερα, αισθάνομαι, είναι πολύ πιο επίκαιρη από τότε. Όλος αυτός ο εγκλεισμός που βιώσαμε, κυριολεκτικά και ψυχικά, εννοώ, κλειστήκαμε σπίτια μας, δεν μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, έρχεται και κουμπώνει ανατριχιαστικά με τα «κατεβασμένα ρολά» της ηρωίδας. Ψάχνει μια έξοδο κινδύνου, κι όταν τη βρίσκει, βουτά απόλυτα σε αυτήν.
Ozon: Πειραιάς – Ιθάκη. Θα κατέβαινες ή θα συνέχιζες ώσπου να βρεις τη δική σου Ιθάκη;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Ε, για να συνεχίζω και να μην κατεβαίνω από αυτό πλοίο, μάλλον κάποιο νόημα εξακολουθώ να ψάχνω στα πράγματα και τους ανθρώπους. Τώρα αν φτάσουμε ποτέ στην Ιθάκη, ποιος ξέρει. Μπορεί να μη χρειάζεται κιόλας. Μπορεί να έχει πιο νόημα να χαζεύεις αγκαλιά με κάποιον τους γλάρους από το κατάστρωμα.
Ozon: Ποια είναι τα σχέδιά σου μετά τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α ;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Aπό το Φεβρουάριο, θα είμαι στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ που θα σκηνοθετήσει η Μαρία Πρωτόπαππα στο Θέατρο Τέχνης.
Συνέντευξη στη Δέσποινα Ραμαντάνη