Text: George Nikas | Website: myspace.com/theblacklips
Και είναι ακριβώς πριν από εκείνη τη στιγμή που το αεροπλάνο ετοιμάζεται να απογειωθεί. Η αεροσυνοδός σου ζητάει ευγενικά να βγάλεις τα ακουστικά από τα αυτιά, ο απέναντι κύριος ακόμα προσπαθεί εκνευριστικά να τακτοποιήσει τη βαλίτσα του και η κοπέλα στο διπλανό κάθισμα κάνει το σταυρό της, καθώς ο πιλότος σε καλωσορίζει στην πτήση και λέει κάτι για άστατο καιρό. Όλα αυτά ανάμεσα σε αρώματα από το duty free και με την προοπτική πονοκεφάλου. Ξαφνικά βρίσκεσαι πάνω από τη γη, τα αυτιά βουλώνουν, η κοιλιά αδειάζει, αλλά για κάποιο λόγο χαμογελάς γνωρίζοντας ότι δεν είναι ακόμα η ώρα σου. Ούτως ή άλλως είναι και μερικά παιδάκια μέσα. Για να επιβεβαιωθείς βάζεις πάλι τα ακουστικά, αδιαφορώντας για τις οδηγίες επιβίωσης σε περίπτωση ατυχήματος και τα μάταια φουσκώματα του σωσίβιου. Και οι τύποι από την Ατλάντα σε καθησυχάζουν ακόμη περισσότερο από τις πρώτες νότες του έκτου τους άλμπουμ “Arabia Mountain”. Κατατρεγμένοι από πολλά λαϊβάδικα της Αμερικής και όχι μόνο, απέδρασαν από το βρώμικο γκαράζ έφτυσαν στα μούτρα και τον τελευταίο τους οπαδό και βρήκαν καταφύγιο στο στούντιο του Mark Ronson, λάτρη του ρετρό ήχου και των άλλων καλών παιδιών (βλ. Amy). Μαζί τους έφεραν και ένα κρανίο με ένα μικρόφωνο κολλημένο πάνω του και κατευθύνονται πια για μια θέση στον ήλιο του Billboard, παρά το γεγονός ότι το πρώτο single “Modern Art” πραγματεύεται ουσιαστικά ένα overdose από κεταμίνη. Και λογικά θα την κερδίσουν. Γιατί τώρα μπορεί να τους ακούσει και η διπλανή κοπέλα με το σταυρό, που διαβάζει το βιβλίο της, χωρίς να σε χαλάει κιόλας.