Κείμενο: Γιώργος Νίκας | MySpace: myspace.com/deerhunter
Ακόμα αγοράζω δίσκους και cd επηρεασμένος πολλές φορές από το εξώφυλλο, ειδικά όταν δεν έχω ιδέα ποιο είναι το συγκρότημα και βέβαια είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν το άλμπουμ καταλήγει να είναι πραγματικά καλό. Αυτό το άλμπουμ λοιπόν δεν θα το αγόραζα ποτέ. Αν δεν ήξερα φυσικά τους Deerhunter. Είναι από την άλλη και όλη αυτή η νέα τάση των συγκροτημάτων που επιλέγουν την αισθητική της παλιάς και ερασιτεχνικής φωτογραφίας για την κόσμηση της μουσικής τους, οπότε τα συμπεράσματα δυσκολεύουν αυτομάτως. Vampire Weekend, Dum Dum Girls, Wavves, Wolf Parade, Crystal Castles, Woven Bones και η λίστα με το D.I.Y. polaroid εξώφυλλο μπορεί να γίνει με ενδιαφέροντα τρόπο μεγάλη.
Στην περίπτωση των Deerhunter ισχύει όμως και ότι ακόμα και ο ήχος τους ακούγεται σαν να παράγεται από παλιά και ερασιτεχνική μπομπίνα και ενώ ποτέ δεν τους έλειψε η φιλοδοξία, απογυμνώνονται, μετά από τρεις δίσκους, πλέον ολοκληρωτικά και παραδίδουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα εγχείρημα που σίγουρα θα πρωταγωνιστήσει στις λίστες με τις σημαντικότερες κυκλοφορίες για το 2010. Όχι γιατί είναι στη μέση ο άνθρωπος πίσω από την παραγωγή των Animal Collective, ούτε επειδή φιγουράρουν ήδη στα πιο δημοφιλή blogs και έχουν δημιουργήσει τεράστιο fan base, αλλά γιατί απλά είναι ωραίο να τους ακούς ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου, με μεγάλα ακουστικά, κοιτώντας μόνο το ταβάνι, ακριβώς όπως το έκανες όταν είχες τις μιζέριες ή τις αντικοινωνικές σου μέρες στην εφηβεία. Τώρα όμως ξέρεις γιατί το κάνεις.