Έκλεισε η πόρτα πίσω μου και κατέβηκα τα σκαλιά. Βγήκα στον καθαρό αέρα, πήρα μια βαθιά αναπνοή, όσο πιο μεγάλη σε διάρκεια γινόταν. Ο δρόμος ήταν έρημος αλλά γλυκά φωτισμένος. Δεν είχα να φοβηθώ τίποτα, αισθανόμουν ασφαλέστερος από ποτέ. Άκουγα τα βήματά μου καθαρά. Δεν υπήρχε καμία απόφαση που έπρεπε να πάρω, ο χρόνος πια κυλούσε άχρονα. Είναι από αυτές τις σπάνιες στιγμές που νομίζω πως είμαι μόνος και γαλήνιος. Πλήρης και εναρμονισμένος με ό,τι με περιβάλλει. Και εκεί που περνούσα τη γέφυρα, ξαφνικά ένας ρυθμικός βηματισμός με προσπερνάει. Ηταν μια κοπέλα ντυμένη στα μαύρα που για λόγο άγνωστο έτρεχε για να προλάβει. Στα μάτια μου έμοιαζε να τρέχει επειδή έτσι ήθελε. Ηταν ένας επιβλητικός ανθρώπινος καλπασμός. Τη θαύμασα μέχρι να χαθεί στο Σαββατιάτικο σκοτάδι. Έκανε πιο πολύ κρύο στη γέφυρα. Έσφιξα καλά το παλτό επάνω μου και συνέχισα.
Photography Jolijn Snijders / Styling: Freya Morris / Model: Sid Ellisdon (Models1)