Η Polly Jean Harvey –πιο γνωστή ως PJ Harvey- γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1969, είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια, μουσικός και στιχουργός και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο της ροκ και εναλλακτικής μουσικής.
Η Polly γεννήθηκε στο Yeovil και μεγάλωσε στο Corscombe της Αγγλίας. Κόρη ενός λιθοδόμου και μίας γλύπτριας, η Polly μεγάλωσε σ’ένα μικρό αγρόκτημα και από μικρή ηλικία, οι γονείς της την εισήγαγαν σε μουσικές όπως μπλουζ, τζαζ και αρτ-ροκ. «Μεγάλωσα ακούγοντας John Lee Hooker, Howlin’ Wolf, Robert Johnson και πολύ Jimi Hendrix και Captain Beefheart. Έτσι εκτέθηκα σε όλους αυτούς τους μουσικούς σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό παρέμεινε μέσα μου και φαίνεται όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώνω. Νομίζω ότι ο τρόπος που ζούμε καθώς μεγαλώνουμε είναι αυτό που ξέραμε όσο ήμασταν παιδιά», έχει δηλώσει στο Rolling Stone (1995). Πέρασε και από μία εφηβική επανάσταση ακούγοντας πιο ποπ ήχους όπως U2, The Police, Soft Cell, Duran Duran και αργότερα έγινε μεγάλη φαν των Pixies,Television και Slint. Πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι εμπνέεται από τη ρώσικη φολκ μουσική, τον Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone και από κλασικούς συνθέτες όπως οι Arvo Pärt, Samuel Barber και Henryk Górecki.
Σπούδασε σαξόφωνο για περίπου οχτώ χρόνια και συμμετείχε στα συγκροτήματα Bologna, Polekats, Stoned Weaklings και Automatic Dlamini. Στα 18 της χρόνια άρχισε να γράφει τραγούδια και τον Ιανουάριο του 1991 σχημάτισε το τριμελές συγκρότημα PJ Harvey με τους Rob Ellis (ντραμς) και Ian Olliver, που γρήγορα αντικαταστάθηκε από τον Steve Vaughan. Παράλληλα η Polly παρακολουθούσε μαθήματα τέχνης στο Yeovil Art College και έπειτα σπούδασε γλυπτική στο Central Saint Martin’s College of Art & Design στο Λονδίνο.
Τον Οκτώβριο του 1991, το τρίο κυκλοφόρησε το πρώτο single “Dress” μέσω της ανεξάρτητης εταιρίας Too Pure. Ο μουσικός παραγωγός John Peel μαγεύτηκε από το τραγούδι και το έπαιζε συνεχώς στις εκπομπές του. Την άνοιξη που ακολούθησε κυκλοφόρησε ένα δεύτερο single, το “Sheela Na Gig” και το πρώτο άλμπουμ Dry (1992) που γρήγορα κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Rolling Stone έγραψε ότι η Polly Jean Harvey ήταν η Καλύτερη Στιχουργός και Νέα Καλλιτέχνιδα της χρονιάς.
Τον Απρίλιο του 1992 ξάφνιασε όταν εμφανίστηκε topless στο εξώφυλλο της βρετανικής μουσικής εφημερίδας NME και παράλληλα απέρριπτε τις φήμες που την ήθελαν φεμινίστρια.
Μετά την προώθηση του Dry, η Polly μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου το γκρουπ προσέλαβε τον Steve Albini (Pixies, Breeders) για να κάνει την παραγωγή στο επόμενο άλμπουμ τους Rid of me (1993). Θορυβώδες, έντονο και σκληρά ασυμβίβαστο το Rid of me κυκλοφόρησε με την υπογραφή της Island Records και αποθεώθηκε από τους κριτικούς. Τον ίδιο καιρό κυκλοφόρησε και το άλμπουμ 4-Track Demos, με τραγούδια από το Rid of me και κάποια ακυκλοφόρητα demos.
Μετά την αποχώρηση των Ellis και Vaughan τον Αύγουστο του 1993, η Polly ξεκινάει σόλο καριέρα διατηρώντας την ονομασία PJ Harvey. Στο άλμπουμ To Bring You My Love (1995), η Polly συνεργάστηκε με τους Flood (παραγωγή), Mick Harvey (μπάσο), John Parish (κιθάρα) και Joe Gore (κιθάρα), το οποίο έγινε γρήγορα η βάση της εναλλακτικής ροκ μουσικής. Το άλμπουμ έγινε παγκόσμια επιτυχία, συμπεριλαμβάνοντας σπουδαία τραγούδια (“C’mon Billy”, “Down by the water”), πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Χρησιμοποιώντας έγχορδα όργανα (strings) και ηλεκτρονικούς ήχους, ψηφίστηκε ως ο Δίσκος της Χρονιάς από το περιοδικό Rolling Stone και τις εφημερίδες USA Today, New York Times και LA Times.
Την ίδια χρονιά ερμήνευσε ζωντανά μαζί με την Björk το “Satisfaction” των Rolling Stones, στην τελετή απονομής των Brit Awards.
Εκείνο τον καιρό η Polly άρχισε να πειραματίζεται με την εικόνα της και να εμφανίζεται με περούκες, υπερβολικό μακιγιάζ, ψεύτικες βλεφαρίδες και νύχια. Η ίδια αργότερα εξομολογήθηκε ότι εκείνη την περίοδο πίστευε ότι φορούσε μία μάσκα γιατί ένιωθε χαμένη ως άτομο. Το 1996 τραγούδησε το θεματικό τραγούδι του παραμυθιού για ενήλικες “The Passions of Darkly Noon” του Philip Ridley χρησιμοποιώντας μία ηπιότερη, σχεδόν αγγελική φωνητική διάθεση.
Το 1998 κυκλοφόρησε το Is this Desire?, ένα πειραματικό άλμπουμ που δέχτηκε διφορούμενες κριτικές. Προσωρινά είχε εγκαταλείψει τις κιθάρες και είχε εστιάσει στη δημιουργία ηλεκτρονικών, σκοτεινών και μελαγχολικών ήχων.
Το άλμπουμ Stories from the City, Stories from the Sea (2000) ήταν μία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία παγκοσμίως και έγινε με τη συνεργασία των Rob Ellis και Mick Harvey. Στο δίσκο συμμετείχε και ο Thom Yorke (“One line”, “Beautiful feeling”, “This mess we’re in”) και κέρδισε το Mercury Prize Award που έκανε την PJ Harvey την πρώτη γυναίκα καλλιτέχνη που κερδίζει το βραβείο. Ήταν μία μίξη αισθησιακού, μελωδικού ποπ-ροκ ήχου και δυνατών κιθάρων που φανέρωνε μία αλλαγή στη διάθεση της Polly.
Το 2001, σε ψηφοφορία των αναγνωστών του περιοδικού Q, η PJ Harvey βρέθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τις 100 Σημαντικότερες Γυναίκες της Ροκ μουσικής. Στο τελευταίο της άλμπουμ, Uh Huh Her, που κυκλοφόρησε το 2004, η Polly ανέλαβε εξ ολοκλήρου την παραγωγή και την ενορχήστρωση (εκτός των ντραμς). Ο δίσκος, που ήταν περισσότερο ήπιος και “δύσκολος” από τον προηγούμενο, δέχτηκε αρκετά καλές κριτικές. Σε μία συνέντευξη της στο Rolling Stone είπε: “όταν δουλεύω πάνω σε ένα νέο δίσκο, το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην επαναλαμβάνομαι…αυτός είναι πάντα ο στόχος μου : να προσπαθώ να καλύπτω νέο έδαφος και να προκαλώ τον εαυτό μου – γιατί έτσι μαθαίνω”.
Η PJ Harvey, πέρα από το βραβείο Mercury, ήταν υποψήφια για 6 βραβεία Brit, 5 βραβεία Grammy και για δύο ακόμη Mercury.
Στα μέσα του 2006 κυκλοφόρησε το πρώτο της συναυλιακό DVD, “Please Leave Quietly”, που συμπεριλάμβανε τραγούδια από όλη την καριέρα της, καθώς επίσης και παρασκήνια από συναυλίες.
Το 2007 κυκλοφόρησε το όγδοο άλμουμ White Chalk. Βασισμένο στο πιάνο και στους υψηλούς τόνους της φωνής της η Polly δημιούργησε το μάλλον πιο σκοτεινό δίσκο της καριέρας της, αρκετά διαφορετικό από τους προηγούμενους της. Το άλμπουμ, σε παραγωγή την ίδια, τον Flood και τον John Parish δέχτηκε θριαμβευτικές κριτικές. Το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ της A Woman A Man Walked By, σε συνεργασία με τον John Parish.
Πέρα από τον χώρο της μουσικής, η Harvey έχει ασχοληθεί και με την υποκριτική. Έχει εμφανιστεί στην ταινία του Hal Hartley The Book of Life (1998), ενσαρκώνοντας μία σύγχρονη εκδοχή της Μαρίας Μαγδαληνής, ενώ έχει παίξει κι ένα μικρό ρόλο στην ταινία μικρού μήκους A Bunny Girl’s Tale της Sarah Miles. Ως γλύπτρια έχει εκθέσει έργα στη Lamont Gallery και στο Bridport Arts Center, καθώς επίσης έχει εκδώσει και ποιήματα.
Αν και δραστηριοποιημένη σε πολλούς τομείς, η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως “ένα πολύ ήσυχο άτομο, που δεν βγαίνει πολύ και δεν μιλά στους ανθρώπους”.
