Ο Marcus Lyall και ο Adam Smith για τουλάχιστον 25 χρόνια συνεργάζονται με τους The Chemical Brothers σχεδιάζοντας τα live shows τους.
Το σχεδιαστικό δίδυμο μετατρέπει τον ήχο σε εντυπωσιακές οπτικές εμπειρίες, δημιουργώντας κινηματογραφικές στιγμές.
«Ο Tom και ο Ed δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να ξεχωρίζουν στη σκηνή, έτσι τα γραφικά γίνονται ο βασικός τραγουδιστής», λέει στο Dezeen ο Marcus Lyall.
Στα live shows, οι The Chemical Brothers παίζουν με τα πλήκτρα και προσθέτουν φίλτρα πάνω σε ένα προ-εγγεγραμμένο σχέδιο, ενώ πίσω τους μια τεράστια οθόνη 20 μέτρων καθηλώνει το κοινό.
Ο Adam περιγράφει το show ως ένα «απίστευτα φιλόδοξο για μια παραγωγή», παρουσιάζοντας ένα show συναισθημάτων με γιγάντια μηχανικά ρομπότ που πυροβολούν ακτίνες λέιζερ.
«Κάθε χρόνο προσπαθούμε να βρούμε μια νέα ιδέα, έναν νέο τρόπο φωτισμού», αναφέρει ο Smith. Φέτος, το σχεδιαστικό δίδυμο χρησιμοποίησε 70 στροβοσκόπια, 24 λέιζερ και 50 προβολείς. Οι οθόνες, ωστόσο, είναι εκείνες που κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
«Οι περισσότερες μπάντες δημιουργούν μεγάλα γραφικά κίνησης, κυρίως επειδή είναι πιο φθηνά και για να είμαστε ειλικρινείς είναι ίσως πιο κερδοφόρα», δηλώνει και προσθέτει: «Το όλο θέμα με αυτό το show είναι πως αποτελεί ως επί το πλείστον κινηματογραφική ταινία, που προσφέρει ένα διαφορετικό συναίσθημα από τις άλλες».
Οι Lyall και Smith εργάστηκαν για πρώτη φορά στη μουσική βιομηχανία στη rave σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν και παρήγαν οπτικά εφέ σε πάρτι αποθηκών. Άρχισαν να δημιουργούν οπτικά για συγκροτήματα, δουλεύοντας με τους U2 και Oasis στα πρώτα τους βήματα, και περίπου την ίδια εποχή ξεκίνησαν συνεργασία με τους The Chemical Brothers.
«Έχοντας κάνει μια τέτοια διαδρομή, υπάρχει πλέον μια τεράστια εμπιστοσύνη», αναφέρει ο Lyall.
Συνήθως, στα σχέδιά τους οι perfomers κάνουν lip-synching, αφήνοντας έτσι στο κοινό την ιδέα να νομίζει πως τραγουδούν. Τα οπτικά εφέ επηρεάζονται από την μουσική των The Chemical Brothers, περιγράφοντας μια ιστορία που μεταφέρεται στο ακροατήριο.
«Μερικές φορές οι ιδέες έρχονται για ένα τραγούδι και άλλες είναι μια ενιαία. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αφηρημένους κόσμους που δεν έχει δει το κοινό», υποστηρίζει ο Smith.
Μια αξέχαστη στιγμή αποτελεί το «ντύσιμο» του Gotta Keep On Makin ‘Me High, όπου μοντέλα περπατούσαν και χόρευαν με περίεργα κόκκινα κοστούμια τα οποία καλύπτονταν με σωλήνες και κέρατα.
Για το Free Yourself, το ντουέτο χορογράφησε κινήσεις με χαρακτήρες να φορούν κουτιά πάνω στα κεφάλια τους και κορμούς, ή κινούνταν με σχοινιά.
«Μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα είδος αφηγηματικού τόξου μέσα από την παράσταση και να δούμε πού θα βάλουμε εικόνες, πού θα υπάρχει φως, πότε είναι η στιγμή των λέιζερ, πότε θα συμβεί το οτιδήποτε. Το αντιμετωπίζουμε σαν ένα παιχνίδι», εξηγεί ο Lyall.
Από άποψη σκηνικού, «ο πραγματικός φυσικός σχεδιασμός είναι σχετικά απλός», επισημαίνει και προσθέτει: «Το βασικό είναι να τοποθετηθεί μια μεγάλη οθόνη που μπορεί να ταιριάξει στο πίσω μέρος της σκηνής και στη συνέχεια να δουλέψει με τα φώτα γύρω της».
Το ζήτημα για το σχεδιαστικό δίδυμο είναι κάθε φορά το show του να είναι διαφορετικό από τα περισσότερα rock-and-roll shows και φαίνεται να τα καταφέρνει κάθε φορά, δημιουργώντας μια εμπειρία. Κάθε σετ είναι διαφορετικό, καθώς το δίδυμο αυτοσχεδιάζει και δοκιμάζει νέες ιδέες.
