Τους έχω δει μόνο μία φορά live και σίγουρα δεν είναι αρκετή. Τότε έμαθα ότι το Portishead είναι μία πόλη δυτικά του Bristol, ότι σε ένα φορτηγάκι μπορούν να χωρέσουν 19 άτομα, ότι το trip hop έχει και μελωδικά dub και τότε ένιωσα τη φωνή της Beth Gibbons να σκάει σαν βόμβα στα αυτιά μου με την ιδιαίτερη χροιά της που δεν υστερούσε σε τίποτα από την ηχογραφημένη εκδοχή της. Όλα ξεκίνησαν με το “Dummy”, το 1994, και όλα επιστρέφουν ή καταλήγουν σε αυτό, γιατί σε κάθε περίπτωση το πρώτο άλμπουμ των Portishead παραμένει αξέχαστο. Όλα ξεκίνησαν με κομμάτια όπως το “Roads”. Ακόμη κι αν ακολούθησαν άλλα τρία άλμπουμ και πολλαπλάσια τραγούδια, αυτό παραμένει η «ναυαρχίδα» του συγκροτήματος, με τη φιγούρα της Beth Gibbons με τα μαύρα ρούχα και τις γκρι σκιές της να κρατάει το μικρόφωνο, να το πνίγει στις χούφτες των δυο της χεριών και να σπαράζει μινιμαλιστικά που σε κάνει να ανατριχιάζεις ενοχικά. Η Gibbons είναι αυτή που φαίνεται, αυτή που φωτογραφίζεται.Υπάρχει και ο Geoff Barrow, ο ιδρυτής, ο παραγωγός, ο drummer, αυτός που δίνει συνεντεύξεις. Αυτή είναι και μία ιδιότυπη συμφωνία που έχουν κάνει μεταξύ τους αφού ο ένας σιχαίνεται ότι αρέσει στον άλλο, ο ένας αναλαμβάνει να κάνει αυτό που δεν μπορεί / δεν θέλει ο άλλος να κάνει. Σε αυτό το σχήμα που δημιουργήθηκε το 1991 στο Bristol προστέθηκαν και οι Adrian Utley (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα) και Dave Mc Donald (μηχανικός ήχου).
Μέτα από δέκα χρόνια συνύπαρξης, οι δρόμοι τους χωρίζουν για να ξαναενωθούν και να συνεχίσουν να διανύουν τους ίδιους δρόμους με trip-hop ήχους, jazz καταβολές, ίδια κλιμάκωση, ίδιες ενοχές, ίδιες μοναξιές. Φέτος, ο δρόμος μου άλλαξε, οι οδοί γύρω μου άλλαξαν, κινούμαι σε άλλη περιοχή, περνάω από άλλες λεωφόρους, στρίβω σε άλλα στενά, περπατάω πάνω σε άλλα πλακάκια, γνωρίζω καινούριες λακκούβες, βάζω καινούρια σημάδια για να μην χάνομαι, περιμένω σε άλλες στάσεις λεωφορείου κι αυτό που σκέφτομαι είναι ότι έχω βρει πια το δρόμο μου. Τελικά, συνειδητοποιώ ότι για μένα δεν έχει σημασία το ταξίδι, οι δρόμοι που θα περάσω, σημασία έχει να γυρίζω κάθε βράδυ στο σπίτι μου, στη Λευκών Ορέων.
Κείμενο: Αναστασία Παπαχρήστου