Το “Dream a little dream of me” -για μένα- είναι από τα τραγούδια που σηκώνεσαι το πρωί και μη ξέροντας γιατί σου έχουν κολλήσει στον ύπνο σου και τα σιγομουρμουρίζεις και όσο περνάει η μέρα συνεχίζεις να τα ψιθυρίζεις. Είναι από τα τραγούδια που λες θα το βάλω να το ακούσω για να πάει καλά η μέρα, γιατί έχω τέτοια διάθεση. Παρόλο που είναι ένα τραγούδι με πολλές προσδοκίες αγάπης και όνειρα αφήνει ίχνη και από πικρές ιστορίες απογοήτευσης.
Οι περισσότεροι ίσως να γνωρίζουν την εκτέλεση του 1968 από το συγκρότημα των The Mamas & The Papas, όμως η αλήθεια είναι ότι το “Dream a little dream of me” γεννήθηκε το 1931 από τους Fabian Andre, Wilbur Schwandt και Gus Kahn. Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στον Ozzie Nelson ενώ δύο μέρες μετά ακολούθησε αυτή του Wayne King και της Ernie Birchill. Κατόπιν, ήταν σαν να άνοιξε ο ασκός του Αιόλου κι ακολούθησαν δεκάδες άλλες από τους Ella Fitzgerald, Bing Crosby & Georgia Gibbs, Nat King Cole, Louis Armstrong, Barbara Carroll, Doris Day, Jonis James, Dean Martin, Sylvie Vartan, Henry Mancini, Erasure, Robbie Williams, The Beautiful South, κ.α. Αν και διαφορετική η κάθε ερμηνεία, όλες αφήνουν την ίδια γλυκιά αίσθηση. Η δική μου προτίμηση είναι αυτή της Mama Cass, η φωνή της σημάδεψε το συγκρότημα των The Mamas & Τhe Papas αλλά και όλη τη δεκαετία του ’60. Εκπρόσωποι των hippies, δέσμιοι των παθών τους, θύματα των προσωπικών τους εγωισμών οι John Philips, Michelle Philips, Cass Elliot και Denny Doherty σχημάτισαν το 1965 το συγκρότημα που τους ανέδειξε για να διαλυθούν το 1968 και να επανασυνδεθούν για λίγο το 1971.
Επιστρέφω στη θεά των hippies-τα παιδιά των λουλουδιών τοποθετούν την Cass Elliott στο ίδιο βάθρο λατρείας με τις Janis Joplin, Grace Slick και Nico – και σε μία live ερμηνεία της του “Dream a little dream of me” σε τηλεοπτική εκπομπή της εποχής όπου το υπέρβαρο κορίτσι από τη Βαλτιμόρη ντυμένο με γυαλιστερή λαμέ κελεμπία με κομμάτια γούνας στο λαιμό, στις άκρες των μανικιών και στο τελείωμα, δαχτυλίδια με μεγάλες πέτρες σε όλα της τα δάχτυλα και σανδάλια κοιτάζει την κάμερα και τραγουδάει. Με ύφος λίγο συνεσταλμένο αλλά γεμάτο ελπίδα είναι σα να παρακαλάει να την ονειρευτεί κάποιος. Κλείνει τα μάτια ελάχιστα, έχει την αυτοπεποίθηση να κοιτάξει την κάμερα κατάματα, να δυναμώσει τη φωνή της, να συνδυάσει τη φολκ χροιά της με το γλυκό συναίσθημα που βγάζει και να κινηθεί στον χώρο. Και μετά από αυτό συνειδητοποιείς ότι από το 1931 μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα, όλα τα κορίτσια (και αγόρια) θέλουν το ίδιο πράγμα: όχι τον ουρανό με τ’ άστρα αλλά κάποιον να τα ονειρεύεται, να τα αγαπάει και να τους λέει καληνύχτα.
Καληνύχτα Χάρη.
*Από τη Νατάσα Παπαχρήστου