Kάποιοι ασθενείς παθαίνουν κρίσεις πανικού από τα παυσίπονα, οι αγοραφοβικοί από την πολυκοσμία, οι κλειστοφοβικοί όταν βρίσκονται σε κλειστούς χώρους και η λίστα με όλες τις αιτίες που προκαλούν ανάλογη
αντίδραση είναι μακροσκελής. Κάποιες από τις κρίσεις πανικού του Morrissey –τουλάχιστον σε νεαρή ηλικία- οφείλονταν στην ποπ μουσική των Duran Duran, Wham και πολλών άλλων αλλά και στο νέο αναδυόμενο είδος της rap και της r’n’b. Και κάπως έτσι εμπνεύστηκε το “Panic on the streets of London”, “εν μία νυκτί” όπως θα έλεγε κανείς.
Ο νεαρός θαυμαστής του Oscar Wilde με τα χρυσάνθεμα στην τσέπη, φανατικός των New York Dolls, λάτρης των Dusty Springfield και Sandie Shaw,αγαπάει την αλληλογραφία και αποφεύγει-απαγορεύει-αρνείται να γυρίσει
οποιοδήποτε βιντεοκλίπ για να προωθήσει τη δουλειά του, (τότε ακόμη) ακούει στο ραδιόφωνο σχετικά με την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ, η είδηση ολοκληρώνεται και ο σταθμός συνεχίζει το πρόγραμμά του με το “I ‘m your man” των Wham. (Wham – bam!) To τρίτο άλμπουμ των (The) Smiths (The Queen is Dead) έχει ήδη κυκλοφορήσει και το “Panic on the Streets of London” βγαίνει ως single και ως διαμαρτυρία του “Moss” και των υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος για τις ντίσκο της εποχής. Ο λυρισμός τους έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την πλαστική μουσική της δεκαετίας του ’80 που σαρώνει και εξεγείρει τα μουσικά δρώμενα. Η εξέγερση των (The) Smiths έρχεται μέσω του “Panic on the streets of London” το 1986 ως ένα μουσικό μανιφέστο της γενιάς του Electric Circus το οποίο ζητάει το κρέμασμα του DJ και τη δημιουργία μουσικής που να έχει κάτι να τους πει. Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν “διαμαρτυρηθεί” για κάτι (εμμέσως πλην σαφώς) αλλά και κατηγορηθεί γι αυτό. Η ειρωνεία που αποπνέουν οι The Smiths σκιάζει τον αρχηγό Steven Patric Morrissey και μόνον αυτόν και φαντάζει ως κάτι αναπόφευκτο. Ο κος Morrissey μπορεί να επέλεξε ένα κοινότυπο όνομα για το δεύτερο συγκρότημά του (ξεκίνησε ιδρύοντας τους The Nosebleeds), αλλά καθόλου κοινότυπος δεν ήταν ο ίδιος. Οι ιδιοτροπίες –χαρίσματά του πολλές φορές επισκίαζαν τους υπόλοιπους. Σίγουρα όταν οι Johnny Marr, Andy Rourke και Mick Joyce συνάντησαν το 1982 τον Morrissey δεν πίστευαν ότι μέσα σε 5 χρόνια θα μπορούσαν να έχουν την απήχηση που έχουν, να γίνουν ορόσημο της σκηνής του Μάντσεστερ και συνώνυμο της βρετανικής σκηνής. Δυστυχώς δεν έχουν όλες οι ιστορίες “happy end”. Οι (The) Smiths διαλύονται το 1987 και ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Σε μια παλιά του συνέντευξη ο Moss είχε δηλώσει ότι στο Μάντσεστερ συνθλίβουν το παρελθόν χωρίς δεύτερη σκέψη. Όσο ρομαντικός, όσο αντιφατικός, όσο ειρωνικός, όσο ιδιότροπος κι αν είναι ο κος Morrissey δεν συνεθλίβη. Χορτοφάγος; Από τα 11 του. Ομοφυλόφυλος; Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια. Ρατσιστής; Πολλοί τον κατηγορούν. Ο 50χρονος πλέον άντρας έχει εξελιχθεί σε έναν καλλιτέχνη που κάποιοι λατρεύουν να μισούν και κάποιοι άλλοι απλά λατρεύουν να αγαπούν! “That’s entertainment”…