Πολλοί είναι αυτοί που έχουν δει τα πορτραίτα της Frida Kahlo, λίγοι όμως γνωρίζουν το λόγο που τα έβγαζε και τι σήμαιναν για εκείνη.
Η Frida Kahlo, έμαθε από μικρή ηλικία να πειραματίζεται με τη φωτογραφική μηχανή, χάρη στον πατέρα της, Guillermo. O τελευταίος, είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία στο Μεξικό ήδη από την ηλικία των 18, ανοίγοντας το δικό του στούντιο, με ειδίκευση στην αρχιτεκτονική και όχι μόνο. Ωστόσο, το μεγάλο πάθος του ήταν η φωτογραφία και μάλιστα η αυτοπροσωπογραφία με κάμερα, η οποία κατέληξε να γίνει η θεραπεία της Kahlo, μετά από το τρομερό τροχαίο που την κατέστησε παράλυτη.
Η σύγκρουση του λεωφορείου που επέβαινε
Το ατύχημα που βίωσε η Kahlo, της συνέβη όταν ήταν ακόμη σε νεαρή ηλικία και πήγαινε Λύκειο. Συγκεκριμένα, καθώς επέστρεφε σπίτι, παρέα με το αγόρι της πάνω στο λεωφορείο, συνέβη μια μοιραία σύγκρουση με ένα άλλο αμάξι. Πολλοί από τους επιβάτες πέθαναν ακαριαία, ενώ άλλοι, όπως η Kahlo, τραυματίστηκαν σοβαρά. Όπως άλλωστε διαπιστώθηκε μετά τη σύγκρουση, ένα κομμάτι από το σκαρί του λεωφορείου, είχε διαπεράσει σε ένα σημείο του σώματος την καλλιτέχνιδα, το οποίο ναι μεν αφαιρέθηκε άμεσα, αλλά την καθήλωσε για πολλές ημέρες στο κρεβάτι του νοσοκομείου και λίγο αργότερα της κόστισε την δυνατότητα να περπατά. Αυτή η εμπειρία, έμελλε να είναι καθοριστική για την καλλιτεχνική της πορεία και το μοναδικό ζωγραφικό της στιλ.
Δες ακόμη: Ο άγνωστος δεσμός της Frida Kahlo με τον José Bartoli
Πώς η τέχνη έγινε θεραπεία
Σύμφωνα με τον Mεξικάνο φωτογράφο Ortiz Monasterio, “μετά το ατύχημα, η Frida χρησιμοποίησε την ζωγραφική, την φωτογραφία και το γράψιμο για να διαχειριστεί τον εσωτερικό της πόνο. Η Frida ήξερε ότι το σώμα, η πίκρα, o πόνος και το στρες, ήταν όλα διαφορετικές θεματικές πάνω στις οποίες μπορούσε να δουλέψει. Χρησιμοποίησε λοιπόν την τέχνη σαν θεραπεία”.
Πορτραίτα που μιλούν για τον πόνο
Αν και ίσως στα πορτραίτα της καλλιτέχνιδος, εκτός από το χαρακτηριστικό ντύσιμο, δεν μπορούμε αμέσως να διακρίνουμε κάτι κοινό στον τρόπο που ποζάρει και το τι αυτό μπορεί να σημαίνει, ο Ortiz Monasterio έχει αντίθετα κάτι διακρίνει, που κάνει τη διαφορά. “Όταν ζούσε η Frida, είχε μια στρατηγική όταν βρισκόταν μπροστά στην κάμερα: κοίταζε στο κέντρο του φακού, γύριζε το κεφάλι της ελαφρά και μετά σκεφτόταν για τον πόνο της. Αυτό ήταν το μόνο θέμα για το οποίο ήθελε να μιλήσει” λέει χαρακτηριστικά ο Monasterio.
Κεντρική φωτογραφία: @fridakahlo (screenshot από βίντεο)
Kείμενο: Χρήστος Χατζής