H φωτογράφος Maria Švarbová από τη Σλοβακία τραβά την προσοχή με το project της «Πισίνες» («Swimming Pools»), στο οποίο παρουσιάζει με την ιδιαίτερη, στυλιζαρισμένη ματιά της τις πισίνες που χτίστηκαν στην πατρίδα της όταν ήταν ακόμα κομμάτι της πρώην Τσεχοσλοβακίας.
Αν και το σύνολο του έργου της γνωρίζει επιτυχία με διεθνείς εκθέσεις και παρουσιάσεις από περιοδικά και sites σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι οι «Πισίνες» της που τραβούν περισσότερο το ενδιαφέρον, καθώς, αν και το θέμα τους αφορά την αρχιτεκτονική αισθητική μιας εντελώς διαφορετικής εποχής, το αποτέλεσμα αποπνέει έναν αέρα φουτουριστικό, με μια συμμετρία υπνωτιστική και καθόλου σκληρή.
Η Švarbová άρχισε να φωτογραφίζει πισίνες το 2014, ξεκινώντας από την πισίνα της μικρής της πόλης, που είχε χτιστεί πριν από 80 χρόνια και που τα τελευταία δέκα χρόνια παρέμενε κλειστή. Η φωτογράφος, μιλώντας στο CNN, είπε πως όταν αντίκρισε για πρώτη φορά αυτήν την πισίνα, γοητεύτηκε από την αρχιτεκτονική και τους μεγάλους ανοιχτούς χώρους και πως προτιμά πισίνες που είναι παλιές και δεν έχουν ανακατασκευαστεί, καθώς βλέπει σ’ αυτές μια διαχρονικότητα.
Συνολικά, φωτογράφισε 13 πισίνες σε 13 σλοβακικές πόλεις, που όλες τους είναι χτισμένες στις δεκαετίες μεταξύ του 1920 και του 1970. Η αρχιτεκτονική και το στυλ τους, με τα σκληρά χρώματα, τις αυστηρές γραμμές και την έλλειψη οποιουδήποτε διακοσμητικού στοιχείου, είναι αντιπροσωπευτικά της χρηστικότητας που χαρακτήριζε τη σοβιετική αισθητική, υπό την επιρροή της οποίας βρισκόταν η τότε κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία.
Για να δημιουργήσει τις εικόνες της, χρησιμοποίησε μοντέλα που φορούσαν μαγιό στα βασικά χρώματα και που πόζαραν σε στάσεις εμπνευσμένες από τις Σπαρτακιάδες, τα μεγάλα αθλητικά events που οργάνωνε το κομμουνιστικό καθεστώς. Έπειτα, επεξεργάστηκε τις εικόνες πολλαπλασιάζοντας τα σώματα και διορθώνοντας τα χρώματα, ώστε να δημιουργήσει ένα απολύτως συμμετρικό και σχεδόν σουρεαλιστικό αποτέλεσμα, που αποπνέει όμως ηρεμία με μια δόση τρυφερότητας.
Έτσι, η σοσιαλιστική αρχιτεκτονική των δημόσιων χώρων αποκτά μια σύγχρονη φρεσκάδα, ενώ η ανθρώπινη παρουσία μέσα της προσεγγίζεται αποστασιοποιημένα, με μια αιθέρια αφαιρετικότητα που τη δείχνει απολύτως ενταγμένη στην ονειρική αίσθηση των εικόνων. Και ενώ η εντύπωση που αυτές δίνουν στον θεατή μπορεί να κρύβει μέσα της μια δόση μοναξιάς και μυστηρίου, τελικά μένει μια γεύση απλότητας και παστέλ, επινοημένης ηρεμίας.
Φωτογραφίες: Courtesy of Maria Švarbová