Στο νέο βιβλίο της, η Senta Simond στοχεύει να προβάλλει τη λεπτή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το μοντέλο, μέσα από μια σειρά φωτογραφιών που απεικονίζουν τη γυναικεία φύση, με έναν διαφορετικό και ιδιαίτερο τρόπο.
Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει συγκεκριμένο καλούπι ή τρόπος ώστε να γίνει απόλυτα σωστά μία προσωπογραφία. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι πιο γνωστοί καλλιτέχνες έχουν προσπαθήσει πολύ μέχρι να βρουν τον ιδανικό τρόπο. Ακόμη και ο Rembrandt, σπατάλησε πολύ χρόνο στα 50 χρόνια καριέρας του μέχρι να βρει την ακριβή γωνία, από την οποία κατάφερε να αποτυπώσει τον εαυτό του με ελαιοχρώματα. Όπως και o Andy Warhol με τις πασίγνωστες Polaroids του.
Με άλλα λόγια, για να λειτουργήσει μία προσωπογραφία πρέπει να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που συμβαίνει ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το μοντέλο – μία αμοιβαία κατανόηση, τόσο λαμπερή που να φωτίζει και τους δύο. Στη σπάνια περίπτωση που ο φωτογράφος συλλαμβάνει αυτό το ξεχωριστό δευτερόλεπτο μέσα από ένα φακό, η μαγεία της στιγμής διαπερνά το φωτογραφικό χαρτί, εκπέμποντας και γεμίζοντας το θεατή με το φως του.
Όλα αυτά κάνουν τη χρήση του rayon vert – ένα σπάνιο οπτικό φαινόμενο, στο οποίο η κάθοδος του ήλιου κάτω από τον ορίζοντα, δημιουργεί μια σουρεαλιστική λάμψη πράσινου φωτός στον απογευματινό ουρανό, παρέχοντας σε όσους το βλέπουν μία στιγμή απόλυτης καθαρότητας – από τη φωτογράφο Senta Simond, εξαιρετικά ικανή. H Simond, συναντήθηκε για πρώτη φορά με την ομώνυμη ιδέα της, χάρη στην ταινία του 1989, του Eric Rohmer με το ίδιο όνομα, η οποία ακολουθεί μία νεαρή Γαλλίδα στην προσπάθεια της να ζήσει ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο και βασίζεται στο μυθιστόρημα του Jules Verne, που δημοσιεύτηκε το 1882. Και στα δύο, το «πράσινο φλας», είναι ένα φευγαλέο και σχεδόν μαγικό περιστατικό, το οποίο «γλιστρά» μακριά μόλις εμφανιστεί.
Η δουλειά της Simond είναι, τουλάχιστον, μοναδική. Η ιδέα της «γεννήθηκε» κατά τη διάρκεια της διδακτορικής διατριβής της στη Φωτογραφία & Καλλιτεχνική Διεύθυνση, στο ECAL της Ελβετίας, όπου φωτογράφιζε γυναίκες που γνώριζε – «είναι οι φίλες μου και φίλες των φίλων μου, με κάποιες είμαι πολύ κοντά, τις φωτογραφίζω εδώ και δέκα χρόνια», έχει δηλώσει. «Η Προσωπογραφία είναι ένα είδος της φωτογραφίας που πάντα με ενδιέφερε», εξηγεί η ίδια, ενώ συμπληρώνει ότι, «νιώθω συγκινημένη όταν κοιτάζω πρόσωπα». Η ιδιαίτερη λάμψη της οικειότητας και του συναισθήματος που υπάρχει στις εικόνες της – είτε πρόκειται για χαρά, είτε για περιέργεια, για παιχνίδι, είτε για προβληματισμό – είναι το θέμα που βασίζει τα πορτραίτα της: «Πιστεύω ότι η φωτογραφία είναι ο καλύτερος τρόπος να αποτυπώσω ένα συναίσθημα που ψάχνω».
Τα έργα που προκύπτουν, διαβάζονται σαν ένας ύμνος στη γυναίκα και στην ανείπωτη δύναμη του πορτραίτου, όπου συναντώνται για να σχηματίσουν από κοινού το Rayon Vert, ένα καλλιτεχνικό βιβλίο, το οποίο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά, όταν η Simond σπούδαζε και τώρα αναδημοσιεύτηκε από το Kominek Bücher. Η εν λόγω σειρά παρουσιάζεται, ακόμα, στη γκαλερί Webber του Λονδίνου, όπου γεμίζει τους τοίχους με δύναμη και απαλότητα, που σπάνια συνυπάρχουν τόσο αρμονικά. Μέσα από το φακό της βλέπουμε συχνά, ότι το πράσινο φλας είναι μία φευγαλέα ψευδαίσθηση αλλά συνάμα και εξωφρενική. «Δεν μπορώ να προβλέψω τι πρόκειται να βγει από μία λήψη. Εξαρτάται από το περιβάλλον και το φως… η έμπνευση είναι αρκετά κυκλοθυμική», υποστηρίζει η Simond.
Κείμενο: Κωνσταντίνα Ράικου