Λίγο πριν από την παρουσίαση του πρώτου solo project και συγκεκριμένα αυτήν την Τετάρτη και Πέμπτη στο Ωδείο Αθηνών, ο μουσικοσυνθέτης Theodore μίλησε στο OZON και δεν άφησε κανένα ερώτημα αναπάντητο.
Ο Φρήντριχ Νίτσε είχε πει ότι χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος. Έτσι εξηγείται το πάθος του Theodore για ζωή και νέες μουσικές περιπέτειες. Δεν σταματάει να εξελίσσεται και να προγραμματίζει τα επόμενά του καλλιτεχνικά βήματα. Νιώθει ότι έχει ακόμα να μοιραστεί πολλά και να ξυπνάει όμορφα συναισθήματα στον κόσμο και στον ίδιο με τη μουσική του. Αυτό θέλει να κάνει. Παραδέχεται ότι έχει αδυναμία στις 80s rock μπάντες, δυσκολεύεται να περιγράψει με λόγια τις επιλογές του, αφού λειτουργεί πάντα με το ένστικτο και το συναίσθημα.
Όταν κανονίζαμε το ραντεβού μας έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς να προφέρω το όνομα του. Αυτή ήταν και η βασική μου απορία λίγο πριν ξεκινήσει η συζήτηση μας. “Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε”, μου αποκρίθηκε. “Πριν 15 χρόνια αποφάσισα το καλλιτεχνικό μου ψευδώνυμο. Έμενα στο Λονδίνο. Τότε με κάποιο τρόπο έπρεπε να βγω να παίξω στο πρώτο μου live. Έκανα κατευθείαν μετάφραση γιατί το πραγματικό μου όνομα είναι Θοδωρής Πολυχρονόπουλος και ήταν λίγο δύσκολο να το κρατήσω στην Αγγλία.”
Ωστόσο στην προσωπική του ζωή συστήνεται ως Θοδωρής. “Έτσι με ξέρουν όλοι. Όταν είσαι 18 χρονών καλείσαι να πάρει αποφάσεις και αυτές σε κυνηγούν για μια ζωή. Κι άμα σε γνωρίσει έτσι ο κόσμος είναι δύσκολο να το αλλάξεις.”
Αμέσως μετά, περάσαμε στα “σοβαρά”.
> Το ταξίδι σου στη μουσική ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Από τότε έχεις εξελιχθεί μουσικά ενώ έχεις ζήσει σε δύο χώρες, στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Ποιες στιγμές της καλλιτεχνικής σου πορείας θα σου μείνουν αξέχαστες;
Στο Λονδίνο έμεινα 5 χρόνια, εκεί ξεκίνησα να κάνω συναυλίες. Κάποια στιγμή όταν αποφάσισα να φύγω από την Αγγλία ταξίδευα σε όλον τον κόσμο, οπότε ήταν μια σωστή απόφαση. Μια σημαντική στιγμή της καλλιτεχνικής μου πορείας ίσως να ήταν τα δύο πρώτα μου ταξίδια στην Αμερική, γιατί διήρκησαν πολύ, έκανα πολλά χιλιόμετρα και γνώρισα διαφορετικά κοινά. Ξέρεις σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρίσκεσαι το κοινό είναι διαφορετικό. Έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και αντιδρά μοναδικά, οπότε στην Αμερική ήταν πρωτόγνωρο αυτό το συναίσθημα.
> Μπορείς να θυμηθείς κάποιο περιστατικό στην Αμερική που σου έμεινε αξέχαστο;
Ήταν οι πρώτες συναυλίες που κάναμε στο Austin στο South by Southwest και υπήρχε κοινό το οποίο δεν είχε ιδέα τι θα έβλεπε μπροστά του, αλλά περίμενε και άλλαζε διάθεση βάσει του τι είδους μπάντα θα άκουγε στη σκηνή. Θυμάμαι ήταν από τις πρώτες συναυλίες που έβλεπα τόσο πολύ κόσμο να χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής μου, γιατί μέχρι τότε δεν το είχα συνηθίσει.
>Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου;
Είναι μια δύσκολη ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω στον εαυτό μου για αρχή. Από 18 χρονών που άρχιζα να κάνω αυτό που κάνω, δυσκολεύομαι να χαρακτηρίζω τη μουσική μου, γιατί έχει πολλά στοιχειά από διάφορα είδη. Ίσως αν προσπαθήσω, πολύ αόριστα να είναι post-rock, art-rock με κλασικά και ηλεκτρονικά στοιχεία; Ίσως.
>Από πού αντλείς έμπνευση;
Μουσικά είμαι επηρεασμένος από κλασικούς συνθέτες και από μπάντες, όπως οι Radiohead και Pink Floyd. Νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια βρίσκω πιο πολύ τον εαυτό μου, οπότε ό,τι έχω ακούσει ενσωματώνεται στη μουσική μου, στον εαυτό μου και δημιουργείται μια μουσική που είμαι απλώς εγώ.
>Μετά από τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Βασικά προσπαθώ να προσαρμόζομαι εγώ στις ανάγκες της βιομηχανίας. Δεν έχω σκεφτεί πώς θα ήταν αλλιώς. Πάντως αν δεν ασχολιόμουν με τη μουσική, δεν θα ήμουν ενεργός στα social media. Αλλά παρ’ όλ’ αυτά είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου, της ζωής μου και πού και πού το διασκεδάζω κιόλας.
Χαίρομαι πολύ όταν δείχνω τη δουλειά μου, αλλά δεν έχω μεγάλο ενδιαφέρον για τα social media και δυσκολεύομαι σε αυτό το σημείο. Μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που χρειάζεται να δείξω στιγμιότυπα από την καθημερινότητά μου.
> Σε έχουν πιέσει να ασχοληθείς;
Γενικά κάνω ότι βγαίνει από μέσα μου με σχετική ευκολία. Οπότε μπορεί να βγάλω κάτι από την προσωπική μου ζωή, γιατί πιστεύω ότι μπορώ να το ανεβάσω. Αλλά όχι δεν με έχουν πιέσει να τα διαχειρίζομαι αλλιώς. Καταλαβαίνω το παιχνίδι των social media, απλώς άμα πάω διακοπές για 10 μέρες και δεν πρέπει να ασχοληθώ με τη δουλειά μου εκείνη την περίοδο, δεν θα σκεφτώ να σηκώσω το τηλέφωνο μου, να τραβήξω μια φωτογραφία και να την ανεβάσω.
> Είσαι πολυπράγμων καλλιτέχνης. Είσαι πολυοργανίστας, συνθέτης, ερμηνευτής, τραγουδοποιός. Έχεις καταλήξει τι σου ταιριάζει περισσότερο; Σε ποιο απ΄όλα αναγνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου;
Όλα αυτά είναι κομμάτια του παζλ και όταν τα ενώσουμε δημιουργείται αυτό που είμαι σήμερα. Απολαμβάνω εξίσου όλα τα κομμάτια της μουσικής μου πορείας. Ενδεχομένως, το perfomance και είναι κάτι που είχα τη δυνατότητα να μου λείψει λόγω των lockdowns, οπότε όταν ξαναβγήκα στη σκηνή ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα. Σκέφτηκα ότι αυτό θέλω να κάνω όλη μου τη ζωή. Χαλαρώνω και το αφήνω να με πάει όπου θέλει. Γιατί είναι κάτι που το προετοιμάζεις καιρό και ξαφνικά βγαίνεις στη σκηνή και όλες οι κινήσεις είναι γνωστές. Οπότε μπορείς να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις.
> Αγχώνεσαι γενικά στα live σου;
Όχι το έχω ξεπεράσει αυτό. Πριν το live μπορεί, αλλά πάνω στη σκηνή όχι. Ποτέ δεν είχα αυτό το συναίσθημα, γιατί ασχολούμαι με τη μουσική από πολύ μικρός, οπότε το να βγω κάπου και να παίζω δεν ήταν κάτι.
> Σε λίγες μέρες ξανανεβαίνεις στη σκηνή, αυτή τη φορά στο Ωδείο Αθηνών. Ποια είναι τα συναισθήματα σου;
Είμαι πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος. Θα παρουσιάσω για πρώτη φορά μόνος μου ένα νέο project και δεν θα είναι μαζί μου οι μπάντα μου. Θα είμαι περιτρυγιρισμένος από πολλά όργανα. Θα παίξω τη μουσική μου, κάποια καινούργια κομμάτια και θα αυτοσχεδιάσω. Είναι ένα performance που δεν το έχω ξανακάνει. Ωστόσο έχω μικρή αγωνία όσο πλησιάζουν οι μέρες, αλλά όπως πάντα όταν ανέβω στη σκηνή θα τα ξεχάσω όλα.
> Εκεί θα παρουσιάσεις το ολοκαίνουριο solo project σου, θέλεις να μας πεις δύο λόγια γι’ αυτό;
Μετά από καιρό που παίζω live με την μπάντα μου και έχουμε φτιάξει ένα show που έχει τη δική του πορεία, ένιωθα την ανάγκη, πριν τελειώσουμε το νέο μας δίσκο και ξαναβγούμε όλοι μαζί να το παρουσιάσουμε, να δημιουργήσω μια συνθήκη πάνω στη σκηνή σαν να είμαι μόνος μου στο σπίτι, όταν ξεκινάω να γράφω μουσική στου στούντιό μου. Στο Ωδείο Αθηνών θα έχω στήσει ένα set up περίπου όπως είναι στο στούντιό μου. Εκεί θα παίξω κάποια δικά μου τραγούδια αλλά θα προσπαθήσω να χαθώ, να αυτοσχεδιάσω και να δημιουργήσω νέα μουσική επί σκηνής.
Επίσης μια ακόμα πρόκληση είναι ότι το γεγονός ότι θα παρουσιάσω για πρώτη φορά project μου σε μια στατική συναυλία, κάτι πρωτόγνωρο για εμένα γιατί συνήθως είμαι όρθιος. Ambient ήχοι, αιθέρια φωνητικά, ξεχωριστός φωτισμός και minimal ατμόσφαιρα.
> Τα πράγματα πήγαν όπως τα είχες σχεδιάσει από τη δημιουργία του album έως την υλοποίηση; Πήγαν καλύτερα ή χειρότερα;
Συνήθως στις παραστάσεις οι προκλήσεις προκύπτουν από τη συνεργασία με πολλά άτομα. Εδώ θα είμαι μόνος μου και έχω να κάνω με τις δικές μου δυνάμεις. Οπότε απλά κάνω πρόβα. Αυτό που είναι δύσκολο όταν είσαι μόνος σου είναι να πειθαρχήσεις για να δουλέψεις.
> Τι θα έλεγε στον μικρό Θεοδωρή; Κατάφερε τους στόχους του;
Έχω ακόμα πάρα πολύ δρόμο. Είμαι 31 ετών οπότε είναι πολύ μακριά από το να νιώσω ότι πρέπει να κάνω μια αποτίμηση για το τι έκανα στη ζωή μου. Σπάνια το κάνω αυτό. Συνήθως προγραμματίζω τις επόμενες μου δουλειές, τον επόμενο μου δίσκο, τις συναυλίες. Θέλω να πηγαίνω παρακάτω. Παρ’ όλ’ αυτά πιάνω τον εαυτό μου κατά καιρούς να βλέπω τι έχει κάνει και νιώθω χαρούμενος.
> Ένας στόχος που πέτυχες και νιώθεις περήφανος;
Δεν ξέρω να σου πω. Εκείνη τη στιγμή νιώθω χαρούμενος για κάτι και το επόμενο λεπτό σκέφτομαι τον επόμενο στόχο. Δεν έχω νιώσει την ανάγκη να πω “Α τα κατάφερα!”. Ένας στόχος που χάρηκα ήταν όμως όταν παίξαμε στο NPR στο Tiny desk. Ήταν μια ωραία στιγμή.
> Υπάρχει κάποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη που θα ήθελες να είχες γράψει/ερμηνεύσει;
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να θαυμάσω ένα κομμάτι, αλλά η διαδικασία της δημιουργίας είναι τελείως μια προσωπική και εσωτερική υπόθεση. Δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα πολλές φορές. Δύσκολα θα μπορούσα να βρω ένα κομμάτι κάποιου άλλου καλλιτέχνη και να το “ζηλέψω”. Έχω ζηλέψει θετικά δίσκους και παραγωγές μεγάλων καλλιτεχνών που θαυμάζω από μικρός.
> Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι για τα επόμενα 2 χρόνια ξέρω πάνω-κάτω τι θα κάνω. Επειδή μέσα στο 2024 θα κυκλοφορήσω τον επόμενο μου δίσκο, μπορώ να προβλέψω ότι στα επόμενα δύο χρόνια θα έχω βγάλει άλλους 2-3 γιατί έχω μπει σε μια διαδικασία που γράφω πολύ. Έχω την ανάγκη να μοιραστώ τη μουσική μου με τον κόσμο σε μικρά χρονικά διαστήματα. Παλαιότερα περίμενα 2 χρόνια περίπου για να βγάλω κάτι. Δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό.
> Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;
Έχω πολλά πράγματα που βγαίνουν από μέσα μου και αυτήν την περίοδο η πολλή μουσική αποκτά σχεδόν αβίαστα μορφή, οπότε θα το πάω αλλιώς από τώρα.
> Ας σε δυσκολέψω λίγο, πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Στα 40 σου δηλαδή.
Είναι όντως δύσκολο. Θα ήθελα να παίζω όσο περισσότερο μπορώ live για περισσότερο κόσμο και θα ήθελα να είμαι δημιουργικός και να εκφράζω αυτά που νιώθω, σκέφτομαι και να τα μεταφράζω σε μουσική.
> Υπάρχει κάποια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν σε συνέντευξη και δεν σου έχουν κάνει;
Γενικά αυτήν την περίοδο δεν με ρωτάει κανείς πώς είμαι.
Ωραία, Θεοδωρή πώς είσαι;
Σχετικά καλά. Λίγο κουρασμένος.
> Υπάρχει κάποια ερώτηση που ένιωσες άβολα όταν την άκουσες;
Προσπαθώ να μη με ρωτάνε πώς ξεκίνησα το ταξίδι μου με τη μουσική. Στην αρχή με ρωτούσαν συχνά και απαντούσα διαφορετικά κάθε φορά για να μην τους προσβάλλω.
Με μοναδική του συντροφιά ένα synth ηχητικό square booth με βάση το πιάνο, ο Theodore θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά το καινούριο του υλικό, καθώς και διασκευές παλαιότερων κομματιών 20 και 21 Δεκεμβρίου στη Νέα Σκηνή του Ωδείου Αθηνών.
Οι προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει και οι παραστάσεις θα έχουν περιορισμένες θέσεις, γι’ αυτό προτείνεται η έγκαιρη κράτηση των εισιτηρίων.
Από την Ελένη Κοντογιάννη