Ο σχεδιαστής που σχεδίασε υφάσματα για μεγάλους οίκους, όπως οι οίκοι Hussein Chalayan, Chloé και Versace, μένει πλέον μόνιμα στην Αθήνα!
Ο Klaus Jürgen Schmidt, ο πιο camp σχεδιαστής υφασμάτων στον κόσμο, σύμφωνα με το περιοδικό i.D, από το 2015 δημιουργεί τα καθηλωτικά του σχέδια από την Αθήνα. Κουρασμένος από τον ρυθμό και τη νοοτροπία της σύγχρονης μόδας και έχοντας συνεργαστεί ήδη με ονόματα όπως Marios Schwab, Hussein Chalayan, Louise Goldin, Martine Rose, Chloé και Versace, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα για ένα δημιουργικό reboot και συνεχίζει να απογειώνει με τα σχέδιά του τις συλλογές σημαντικών brands, όπως το ιταλικό Magliano, τα λονδρέζικα JordanLuca και Qasimi και το ισπανικό Mans. Το Ozon του ζήτησε μια ξενάγηση στον κόσμο του.
Φωτογραφία: Σχέδιο υφάσματος του Klaus Jürgen Schmidt
Για την έμπνευση και τις παπαρούνες
Με κατευθύνουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Είτε αρχαία, είτε φιλοσοφικά, της ποπ κουλτούρας ή από τη φύση – συνήθως υπάρχει ένα twist στον συμβολισμό, που μπορώ να συσχετίσω με την προσωπική μου εμπειρία. Οι παπαρούνες, για παράδειγμα, δημιουργήθηκαν με δύο διαφορετικούς τρόπους για δύο διαφορετικά brands κατά τη διάρκεια του lockdown, με τη σκέψη στα Ελευσίνια Μυστήρια· αυτά τα εκπληκτικά μικρά προειδοποιητικά σήματα ή προσκλήσεις, να ξεπετάγονται μέσα από σπασμένο μάρμαρο, σαν υποκατάστατα γεγονότων ή ενθυμήματα ψυχών – τα ίδια τα λουλούδια είναι βέβαια μια υπενθύμιση της αναγέννησης, και της νέας ζωής αλλά επιστροφή της Περσεφόνης. Εννοείται ότι οι παπαρούνες έχουν και ένα πιο σκοτεινό, άσχημο νόημα όταν χρησιμοποιούνται για να εξορυχθεί η ουσία τους, κάτι που φαίνεται περισσότερο στο μοτίβο του JordanLuca.
Φωτογραφία: Σχέδιο υφάσματος του Klaus Jürgen Schmidt
Πώς η κίνηση του σώματος επηρεάζει τα τυπωμένα μοτίβα;
Αυτό είναι ένα μεγάλο δράμα. Θα μπορούσα να περάσω άπειρο χρόνο προσπαθώντας ένα κομμάτι να συνεργάζεται όμορφα με τις παραμέτρους του σώματος, αλλά, στο τέλος, δεν είμαι εγώ που κόβω και ολοκληρώνω τα ρούχα, οπότε τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ λάθος – συχνά χάνονται στη μετάφραση.
Η καλή επικοινωνία είναι το κλειδί για να αντιμετωπιστεί αυτό. Αλλά και πάλι εξαρτάται από το θέμα. Στο brand Magliano μας αρέσει κάπως η έξαψη τού να γαμάμε εντελώς ένα πυκνοδουλεμένο έργο με πολλές λεπτομέρειες. Στο σχέδιο Fundamental Alphabet, μου φάνηκε ότι ξόδεψα μια αιωνιότητα για να δημιουργήσω αυτές τις ρεαλιστικές φιγούρες της queer υποκουλτούρας, για να τις δω μετά να τους συμπεριφέρονται σαν ένα μη τυπωμένο ύφασμα, αφήνοντάς τες να πέσουν όπου να’ ναι στο σώμα, και μόνο με προσεκτική παρατήρηση μπορούσε αυτός που το φοράει ή το βλέπει να συνειδητοποιήσει ότι συλλαβίζουν το όνομα του brand, σαν ένα ανθρώπινο αλφάβητο… Δουλεύω με τα brands Mans στην Ισπανία και Qasimi στο Λονδίνο, όπου το σώμα, το βασικό ύφασμα και η κλίμακα είναι πολύ πιο σημαντικά στην παραμετροποίηση των σχεδίων.
Φωτογραφία: Σχέδιο υφάσματος του Klaus Jürgen Schmidt, Night Poppies for Magliano
Το καλύτερο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας
Αυτό είναι συχνά ο γελοιωδώς μεγάλος όγκος δουλειάς που μόνο εγώ ξέρω ότι κατέβαλα για κάτι – με έναν εμμονικό τρόπο. Τα cameos του σχεδίου New Currency μοιάζουν σαν ξεπατικωμένες αρχαϊκές φιγούρες, απλώς φωτοτυπημένες. Δε μιλάω πολύ για το πώς δημιουργήθηκαν, αλλά αν ένας ή δύο fans αυτού του brand συνειδητοποιήσουν ότι τα πρόσωπα είναι renderings των υπερλεπτομερών πορσελάνινων cameos που έφτιαξα με το χέρι για την προηγούμενη συλλογή – σε επαναπροσέγγιση ως ύφασμα – είμαι απίστευτα ικανοποιημένος. Εκείνα τα ίδια τα cameos ήταν μια ωδή σε φίλους που χάθηκαν από κατάχρηση ουσιών. Το πράγμα βαθαίνει… και είμαι τόσο σπασικλάκι.
Κατόπιν τούτου, μου είναι απαραίτητο να βγω από το κεφάλι μου, που μπορεί να είναι ένα μέρος με πολύ μεγάλη σύγχυση, για να παραμένεις εκεί μέσα κλειδωμένος όσον αφορά τη δημιουργικότητα. Όταν μπορώ να κοιτάξω αντικειμενικά κάποια κομμάτια και ξέρω ότι αυτοστιγμεί είναι απολύτως καινούρια αλλά ταυτόχρονα μπορούν να έχουν ένα θέμα που βγάζει νόημα στον οποιονδήποτε, οπουδήποτε – ξέρω ότι κάτι υπέροχο έχει συμβεί. Θέλω να δοκιμάζω πράγματα αλλά δε θέλω να αποξενώνω ή να επιβάλλομαι με αυτά τα έργα. “Cool” δεν πρέπει να σημαίνει ψαρωτικό.
Φωτογραφία: Σχέδιο υφάσματος του Klaus Jürgen Schmidt, New Currency for Magliano
Έργα που έχουν λόγο ύπαρξης
Συνειδητοποιώ ότι έχω δημιουργήσει κάτι που αξίζει να υπάρχει, όταν ξέρω ότι εξασφαλίζεται ισορροπία με το τελικό κομμάτι, που έχει μια θέση με μακρά βιωσιμότητα. Βλέπω τόσα σκουπίδια να καταλήγουν σε ύφασμα, που απλά δε χρειάζεται να υπάρχουν στον κόσμο των ακριβών ρούχων. Ας θυμηθούμε λίγο
το κόστος – περιβαλλοντικά – της δημιουργίας ενός υφάσματος. Βρισκόμαστε σε μια φάση πολύ κακών σχεδίων, στα οποία οι άνθρωποι ξοδεύουν πολλά χρήματα, αλλά αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα αυτά θα καταλήξουν ξεχασμένα ή σε μια χωματερή. Κερδίζω μικρές μάχες με τον εαυτό μου, ώστε να μείνω μακριά από εφήμερες τάσεις και να συνεχίσω με μια μακροπρόθεσμη προσέγγιση αισθητικής και φιλοσοφικού βάρους.
Για την υποδοχή των σχεδίων του
Οι άνθρωποι είναι γενικά φανταστικοί όσον αφορά τα σχέδια. Στην Ιαπωνία και την Κορέα υπάρχουν κάτι συλλέκτες που εκτιμούν στ’ αλήθεια τα κομμάτια. Είμαι τόσο τυχερός που μπορώ να κάνω αυτού του είδους τη δουλειά και αυτό το υπενθυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου – είναι εκπληκτικό το να βλέπω αυτές τις ιδέες να αποκτούν μια δεύτερη ζωή πάνω σε συγκεκριμένους χαρακτήρες που τις εκτιμούν. Στο περιοδικό i.D, πρόσφατα με χαρακτήρισαν τον πιο camp σχεδιαστή υφασμάτων στον κόσμο. Στο μυαλό μου έχω το camp ως το απόλυτο κομπλιμέντο και σε μια συνέντευξη στο O32c, η σχεδιάστρια Martine Rose φόρεσε ένα σχέδιό μου που είχα ζητήσει από το brand να της στείλουν, αφού την είχα πετύχει σε ένα δείπνο στο Μιλάνο, όπου το είχε λατρέψει – το σχέδιο τιμούσε ογδόντα διαφορετικές φιγούρες που είχαν τυπωθεί μαζί, σαν μια χώρα των θαυμάτων της υποκουλτούρας. Κάποιοι από αυτούς τους χαρακτήρες ήταν κοινοί μας φίλοι – αυτού του είδους η αναγνώριση είναι τα πάντα.
Σχετικά με την Αθήνα
Σε ένα προσωπικό επίπεδο, χρειαζόμουν να φύγω από τον κόσμο των fast fashion υφασμάτων μέσα στον οποίο είχα θαφτεί. Τα λεφτά ήταν καλά, αλλά η δουλειά απαίσια. Το εγώ μου ήταν άνω κάτω. Δεν είχα καθόλου ενέργεια εκείνη την εποχή για να συνεχίσω μέχρι το 2015. Η Αθήνα είχε αυτήν την ωμότητα που χρειαζόμουν· την ίδια στιγμή αρχαία, ένα πατρογονικό πιάτο με όλα τα λάθη και την επινοητικότητα του ανθρώπου. Ήταν τόσα πράγματα απολύτως καινούρια για μένα. Μπορώ να εξαφανιστώ σε διάφορα μοτίβα εδώ και να πάρω κάποια απόσταση από την κόσμο της μόδας. Εδώ δεν έχω απευθείας επιρροές από τη μόδα πολυτελείας, που σημαίνει ότι η δουλειά μπορεί να εξελιχθεί με ενός είδους φρέσκο αέρα, από τον οποίο δε θα μπορούσε να ωφεληθεί στο Λονδίνο ή το Μιλάνο, όπου βρισκόμουν πριν από την Ελλάδα.
Φωτογραφία: The New Currency cameos for Magliano, Image courtesy: Magliano
Σχετικά με το μέλλον της μόδας
Βρισκόμαστε σε μια μετάβαση προς ένα ενδιαφέρον μέρος, σε όλα. Η μόδα περνάει μια μεγάλη διαδικασία διόρθωσης. Η συμπερίληψη επιτέλους συμβαίνει, με όρους εκπροσώπησης στους ισχυρούς οίκους. Όσον αφορά το περιβάλλον, είναι συναρπαστικό που ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε και τα υφάσματα από ρετάλια, αντί για τα καινούρια – κάτι που έχει ενδιαφέρον να φτιάξεις στην Αθήνα, μάλιστα, δεδομένης της ποσότητας. Χρειάζεται να φερθούμε πιο έξυπνα και με πιο ανοιχτό μυαλό σχετικά με την επανάχρηση και την επανεφεύρεση, τα πλεονάσματα παραγωγής και λοιπά. Είναι πραγματικότητα πια, αλλά υπάρχουν ακόμα θέματα σχετικά με την παραγωγή σε ορισμένες δουλειές, πρόκειται για ένα νήπιο που ακόμα μαθαίνει να περπατάει – αλλά σίγουρα θα περπατήσει.
Αν θέλεις να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας τεύχος # Ozon, 131 Issue πάτησε εδώ!
Δες ακόμη: Η Μαριάννα Οικονόμου σκηνοθετεί το νέο ντοκιμαντέρ της Dior!
Κείμενο: Klaus Jürgen Schmidt
Κεντρική φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης (This is Not Another Agency)