Ο Thom Browne έχει δημιουργήσει ένα δικό του κόσμο, απόλυτα προσωπικό. Έναν κόσμο, ο οποίος επηρεάζεται από το παρελθόν, το παρόν, και ταξιδεύει προς το μέλλον. Δεν είναι ποτέ ευκρινές αν ανήκεις σε αυτό τον κόσμο ή αν είσαι ένας εξωτερικός παρατηρητής. Ούτε αν αυτό το σύμπαν ανήκει σε ένα μέλλον βασισμένο σε παρελθοντικές επιδιώξεις, ή αν είναι όντως αυτή η συνέχεια που θα ακολουθήσει. Δίνει μικρά κομμάτια σαν δόλωμα, για να εξερευνήσεις. Κι όσο ψάχνεις, τόσο περισσότερα θέλεις να μάθεις. Είναι ένας κόσμος μοναδικός, όσο και εθιστικός.
Το σκηνικό με τις φουτουριστικές αναφορές του, θα μπορούσε να ανήκει σε μια 70s cult ταινία, που παρουσίαζε ένα φανταστικό μέλλον, ένα ιδεατό -τότε- 2014. Και τώρα που αυτό το μέλλον έχει γίνει παρόν, ο Browne είτε το χλευάζει είτε το αναπαράγει σαν το μέλλον του 2014, αυτή τη φορά. Σαν ένας χρησμός που δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι στιγμής, αλλά αυτό δεν απαγορεύει την πραγματοποίησή του. Κι αν αναλογιστούμε ότι το soundtrack του show ήταν δανεισμένο από την ταινία TRON, ίσως η δεύτερη ερμηνεία θα μπορούσε να στέκει. Ίσως και όχι, δεδομένου ότι ο Browne δεν είναι ένας σχεδιαστής που αρέσκεται στην εύκολη λύση. Του αρέσει να παιδεύει και να παιδεύεται, μέσα στο χιούμορ και την ειρωνία του.
Και παιδεύτηκε αυτή τη φορά, καθώς έπρεπε να λύσει το μυστήριο της σχέσης ρούχου-σώματος. Ποιο είναι αυτό που θα υπερισχύσει ή ακόμα καλύτερα, ποιο είναι αυτό που δεν θα καταφέρει να επιβληθεί; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπήρξε, αλλά περισσότερο μια αφήγηση και των δύο προοπτικών. Από τη μία τετράγωνα κοψίματα, να δίνουν αυτά το σχήμα στο σώμα, να το επεκτείνουν μέχρι εκεί που το “ύφασμα”(;) του μέλλοντος θα μπορεί, κι από την άλλη ρούχα που τονίζουν τους ένθετους μύες των μοντέλων, σαν μια παιδική αποκριάτικη στολή. Ίσως είναι η άποψη του Browne για τους μελλοντικούς super ήρωες. Ότι είναι μία “φούσκα” και τίποτα παραπάνω. Ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να βασιστεί παρά μόνο στο δικό του σώμα και πνεύμα, κι όχι στην ψεύτικη και επιφανειακή εικόνα ενός αφύσικου αποτελέσματος.
Οι μάσκες -βγαλμένες από την ταινία Alice, Sweet Alice, μία “αστεία” ταινία τρόμου του 1976- ενισχύουν αυτή την εντύπωση και την πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Το αφύσικο αποτέλεσμα πλέον μας κάνει όλους ίδιους. Ένα χαρακτηριστικό που ήδη έχει αρχίσει να εμφανίζεται, και ο Browne θεωρεί πως αυτή η επανάληψη όχι μόνο δεν θα σταματήσει, αλλά αντίθετα θα διογκωθεί ως φαινόμενο. Βέβαια, και οι φουτουριστικές ταινίες του παρελθόντος, μιλούσαν για ένα στρατό ίδιων ανθρώπων και -όσο κι αν υφίσταται αυτή η πραγματικότητα της ίδιας εικόνας- οι προβλέψεις δεν έχουν επαληθευτεί. Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να σκέφτονται, ίσως να είμαστε μακριά από αυτή την ταξινόμηση.
Αυτό ίσως να ήταν και το πρόβλημα της συλλογής του Thom Browne. Ότι δεν έδωσε μια εναλλακτική, ήταν σαν να έχει χάσει την πίστη του στο ανθρώπινο είδος. Κάποιες στιγμές σου δινόταν η αντίληψη ότι το χλευάζει και ειρωνεύεται, ότι δεν αναγνωρίζει την αποτυχία των παρελθοντικών προφητειών, αλλά ότι απλά τις αναβάλλει για το μέλλον. Δεν είναι σίγουρο ότι δεν θα επαληθευτεί. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε ότι σε 40 χρόνια από τώρα, θα έχουμε κερδίσει ακόμα μία παράταση ζωής για την ανθρώπινη σκέψη.
[slideshow_deploy id=’55641′]