Μαύρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο, μαύρη γραβάτα: Με αυτό το σύνολο παρουσίασε το 2009 ο Tisci την πρώτη του ανδρική συλλογή για την Givenchy. Έξι χρόνια μετά το ίδιο κοστούμι, το ίδιο πουκάμισο και η ίδια γραβάτα αποτελούν ξανά την βάση της δημιουργικής του έμπνευσης (θα ταίριαζε περισσότερο η λέξη “ροή” παρά “έμπνευση”). Άραγε, η επανάληψη αυτή οφείλεται στη σχεδιαστική ωρίμανσή του ή στη δυσκολία εύρεσης νέων διεξόδων; Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Tisci επέστρεψε στις ρίζες του, με μία συλλογή που θύμιζε τις πρώτες του προσπάθειες στον οίκο. Ακόμα και τα floral στοιχεία που εντυπωσίασαν πολλούς, είναι κάτι που έχει παρατηρηθεί επανειλλημένα (Άνοιξη-Καλοκαίρι 2012). Πράγματι, είναι γεγονός πως ο οίκος βλέπει συνεχώς τα κέρδη του να αυξάνονται. Ισχύει, επίσης πως οι συλλογές αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στον προϋπολογισμό του. Και αυτό γιατί η Givenchy δεν συγκαταλέγεται στους οίκους που κερδίζουν από τα κλασικά κομμάτια τους ( βλέπε την 2.55 της Chanel). Οπότε δεν της παρέχεται και η πολυτέλεια να πειραματίζεται στις συλλογές της, όπως ο Karl Lagerfeld, παραδείγματος χάριν.
Επίσης σημαντικό είναι και το pandrogeny πρότυπο το οποίο ο Tisci ενστερνίζεται. Μερικά γυναικεία κομμάτια ενσωματώνονται στην κατά τα άλλα αμιγώς ανδρική συλλογή. Πιο συγκεκριμένα, κατά την φιλοσοφία του pandrogeny, το ένα ενσωματώνει στη συμπεριφορά και τον τρόπο ένδυσης αρκετά στοιχεία του αντίθετου φύλου, και αντιστρόφως. Αυτό έχει ως στόχο όχι απλώς την ομοιομορφία, αλλά και την τάυτιση: Το ένα να γίνεται σταδιακά ίδιο με το άλλο φύλο.
Ο Tisci έχει μία συνήθεια να φέρνει την μόδα στα μέτρα του. Σχεδιάζει ρούχα που θα φορούσε ο ίδιος και ο διπλανός του. Δίνει την εντύπωση του μαζικού, παρά την πάγια φιλοσοφία του οίκου. Τον ικανοποιεί ακόμη και αυτό, το εμπορικό, χωρίς να προσπαθεί να το εξελίξει. Ξέρει πως σχεδιάζει ρούχα για έξι μήνες. Και ξέρει πως θα τα πουλήσει όλα. Aυτό είναι -μάλλον;- το ατού του.
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’55662′]