[Σε μία βιομηχανία όπως αυτή της μόδας, όπου οι τάσεις αλλάζουν κάθε έξι μήνες και η μνήμη διαρκεί όσο τα πέντε δευτερόλεπτα ενός βίντεο στο instagram, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι μπορεί και να συγχωρεί;]
Όταν ένας οίκος φέρει το τοξικά φορτισμένο όνομα John Galliano πώς μπορεί να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη και μαζί με αυτή, την αποδοχή του κόσμου της μόδας; Απλώς πρέπει να διασκεδάσει το κοινό του…
Το Φεβρουάριο του 2011, το αντισημιτικό παραλήρημα -υπό την επήρεια μέθης- προς θαμώνες καφετέριας, στοίχισε στον John Galliano τη θέση του στον οίκο Dior και στον οίκο Galliano, αλλά και τον αποκλεισμό του, για αρκετό καιρό, από τον κόσμο της μόδας. Ύστερα από αυτό το σκάνδαλο, το όνομα Galliano προκαλούσε τουλάχιστον αποστασιοποίηση, αν όχι αποστροφή. Επομένως, αυτός που θα διαδεχόταν τον έκπτωτο βασιλιά είχε σίγουρα κάτι περισσότερο από δύσκολο έργο να επιτελέσει. Ο στενός συνεργάτης του Galliano για είκοσι τρία χρόνια, Bill Gaytten, βγήκε από τη σκιά που βρισκόταν όλο αυτό τον καιρό και πήρε το βάφτισμα του πυρός -κυριολεκτικά!
Αφού ανέλαβε τα ηνία του οίκου Dior, για το πρώτο διάστημα πριν την έλευση του Raf Simons, η πραγματική πρόκληση ήρθε όταν έπρεπε να αναστήσει έναν οίκο που τύχαινε να έχει ένα όνομα που κανείς δεν ήθελε να ακούει εκείνη την εποχή: John Galliano. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ομώνυμου οίκου, στην αρχή αντιμετωπίστηκε ως «ο γιος του δικτάτορα» , επέλεξε όμως, όχι μόνο να κρατήσει αποστάσεις από κιτρινισμούς και μικρότητες, αλλά και να αφοσιωθεί 100% στο δύσκολο έργο του, αλλάζοντας τους όρους.
Ξεκινά σταματώντας την αντρική συλλογή, θέλοντας έτσι να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη γυναικεία σειρά. Το marketing του οίκου περιορίζεται και γίνεται όλο και πιο μινιμαλιστικό γιατί το όνομα John Galliano παραμένει ακόμη αφορισμένο, οπότε, όσο λιγότερο εμφανίζεται, τόσο το καλύτερο. Αλλά αυτό που διαφοροποιεί απολύτως τη νέα εποχή του οίκου είναι η πιο φρέσκια, πιο «φορέσιμη» και σίγουρα πιο διασκεδαστική προσέγγισή του. Σίγουρα, όχι με την θεατράλε και μπαρόκ εικόνα του Galliano. Ο Bill Gaytten κράτησε το ρομαντισμό και τις ιστορικές αναφορές που χαρακτήριζαν τον οίκο και τις φίλτραρε μέσα από τη σύγχρονη θηλυκότητα και τη fun αυθάδεια.
Τα ίχνη που αφήνουν οι περιπέτειες στη ζωή μιας γυναίκας κατακλύζουν τις συλλογές που κάθε χρόνο προκαλούν (και διασκεδάζουν) όσους παρακολουθούν την εξέλιξη του οίκου. Πάντα υπό τους ήχους της καλής ροκ και με αδυναμία στα ανδρόγυνα στοιχεία και τα εκκεντρικά headpieces , τα τελευταία shows είναι ένα πάρτι που θέλεις να είσαι καλεσμένος.
Όσο για τη συλλογή για Άνοιξη/Καλοκαίρι 2017, ο Bill Gaytten αποφάσισε να μας ξυπνήσει ξανά τη φαντασία, βλέποντας τη μόδα μέσα από τα μάτια ενός νέου κοριτσιού. Το show πραγματοποιήθηκε -πόσο ταιριαστά- σε ένα σχολείο και η μουσική υπόκρουση περιλάμβανε ροκιές των νεανικών μας χρόνων, όπως το “Smell like teen spirit” των Nirvana. Κλασικά δαντελένια φορέματα σε στιλ 30΄s δεν έμοιαζαν καθόλου παρωχημένα χάρη στα ντραπέ ντεκολτέ, χαρακτηριστικά του οίκου, ενώ τα oversized military παντελόνια έχαναν σε αυστηρότητα λόγω των σέξι διαφανειών. Αν υπήρχε μια θεατρικότητα a la Galliano, αυτή ήταν οι χάρτινες μάσκες με μουσούδες ζώων. Και ήταν αρκετή για να ευχαριστήσει το κοινό. Γιατί όπως είπε και ο ίδιος ο Bill Gaytten, ήθελε να αναμείξει το savoir faire με τη χαρά της μόδας. Και το έκανε. Πιο λιτά αλλά εξίσου δυνατά. Ίσως όχι όπως το έκαναν οι Queen αλλά σίγουρα, όπως οι Nirvana…
