Kείμενο: Γιώργος Νίκας | berlinbrides.com
Ο Larry Tee είχε ονομάσει τη σκηνή εκείνη electroclash. Κάποιοι μίλησαν και για female techno. Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε, και τα δύο κορίτσια από την πόλη μας δεν το ξέχασαν αυτό. Ούτε κόλλησαν στα κλισέ της οποιασδήποτε ηλεκτρονικής φόρμας, απλά έφτιαξαν μουσική. Την μουσική τους. Την έφτιαξαν από εκρηκτικές εφηβικές ονειρώξεις, από βρώμικα εργένικα parties, από χρωματιστά μπαλόνια με καπνό, από μικροσκοπικά μεγαλοπρεπή πειραματικά όργανα, μέσα σε εγκεφαλικά υπερφορτισμένο γκαράζ αμερικάνικου ονείρου, με απόσταγμα αθηναϊκού ήλιου και βερολινέζικης δημιουργικής μελαγχολίας, ντυμένης σε λευκά τούλια, αρωματισμένα με Gaultier, βενζίνη και ιδρώτα. Μπορεί στο μυαλό τους να τα είχαν όλα αυτά. Μπορεί και όχι. Αυτή είναι η εικόνα όμως. Και από τις πρώτες μελωδίες του «Ballad for the Touch-Deprived», η Νατάσα και η Μαριλένα στη φυτεύουν αδίστακτα, στην πετάνε στο mp3 player σου το Σαββατόβραδο όσο κατευθύνεσαι με θολωμένο βλέμμα στο επόμενο bar και σε αναγκάζουν να χορεύεις ενοχλητικά, υπό βροχή glitter, πάνω σε άγνωστους, ξενέρωτους «ποτοκρατητές τοίχου». Κάπου την έχεις ξαναδεί αυτή τη μπλαζέ φάτσα…