“Η άνοιξη είναι αυτό το κορίτσι της Νέας Υόρκης με το λερωμένο πρόσωπο από το make up, που συναντάει τον Harumi Yamaguchi με τον cool τρόπο της Jane Birkin”. Έτσι, χαρακτήρισε την συλλογή του ο Adam Selman. Έγινε γνωστός μέσα σε μία νύχτα, όταν η Rihanna φόρεσε ένα φόρεμά του στα CFDA Awards. Πρόκειται για εκείνο το -περίφημο πλέον- φόρεμα που δεν κάλυπτε τίποτα. Θα περίμενε κανείς ότι κι η συλλογή του θα ήταν εξίσου αποκαλυπτική ή ότι θα θύμιζε αυτή τη δημιουργία του.
Κι όμως, τα ρούχα του παρέπεμπαν σε μία άλλη εποχή, κυρίως στις δεκαετίες του 80 και 90, τις δεκαετίες που τα cool παιδιά του σήμερα αναβιώνουν. Καθημερινά, καλοκαιρινά σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε ακόμα παλιότερα show, όταν τα μοντέλα κρατούσαν καρτελάκια με τον αριθμό του look που φορούσαν. Τα κοντά μπλουζάκια -εμμονή της δεκαετίας του 90, τα ψηλόμεσα παντελόνια, όλα ήταν φτιαγμένα για νέες κοπέλες, όχι για γυναίκες.
Και τα All Star δεν έμοιαζαν ως μια αναπαραγωγή του φαινομένου sneakers, που έχει επηρεάσει τους πάντες. Φάνταζε ως μία επιλογή που θα την έκανε το κορίτσι, που είχε ο νεαρός σχεδιαστής στο μυαλό του, και δεν ήταν fashion statement μιας γυναίκας του χώρου της μόδας. O νεανικός αέρας που απέπνεε η συλλογή, δεν ήταν στόχος, αλλά προέκυψε με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Όπως και οι πέρλες, το μοναδικό διακοσμητικό στοιχείο. Ήταν σαν το κορίτσι του Selman, να θέλει να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα της Νέας Υόρκης. Να γίνει ακόμα πιο cool.
Η μούσα του δεν μοιάζει να είναι η Rihanna. Κι όμως, έφτιαξε μια σαφώς πιο φορέσιμη εκδοχή του φορέματος που τον έκανε γνωστό, πιο κοντά στο στυλ του, πιο κοντά στο κοινό που απευθύνεται. Πολύ μακριά από το πρωτότυπο μεν, αλλά από την άλλη, δεν πρέπει αφήσει και κάποια υπόνοια για το μέλλον;
[slideshow_deploy id=’58901′]