Είναι δελεαστικό να σκεφτεί κανείς ένα show του Lee McQueen με την απουσία της κεντρικής ιστορίας. Ο άλλοτε Ροβινσώνας Κρούσος της προηγούμενης καλοκαιρινής συλλογής και ο μυστηριώδης άνδρας που τον συναντάς στα κακόφημα στενά του Λονδίνου- χειμώνας 2014- δίνουν την θέση τους σε ένα πρότυπο αρκετά μεταβαλλόμενο.
«Κάθε συλλογή είναι και μία θεατρική παράσταση. Έτσι μόνο θα μπορέσω να κρατήσω ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού» τόνιζε ο ΜcQueen. Η Sarah Burton δε φαίνεται να λησμονεί αυτή του την ρήση, εκδηλώνει ωστόσο, την διάθεσή της για την δημιουργία μίας νέας σταθεράς. Αυτό δεν είναι άτοπο, εάν αναλογιστεί κανείς πως έως τώρα βάδιζε στα μονοπάτια του Lee, δουλεύοντας κατα κύριο λόγο το αρχείο του οίκου.
Ίσως το concept της συλλογής να έγκειται στα ίδια τα ρούχα. Τι θέση έχουν τα υπερφύαλα σκηνικά και οι συγκεκριμένες αναφορές, όταν το ρούχο από μόνο του προκαλεί θαυμασμό; Η βιοτεχνική επάρκεια της συλλογής είναι εμφανής. Τα πολυτελή υφάσματα, όπως το δέρμα στο εικοστό πρώτο look που συνδυάζεται με το κόκκινο παλτό, τα ιδιαίτερα, ασαφή prints των πρώτων εμφανίσεων, καθώς επίσης και οι γεωμετρικές γραμμές, συνθέτουν συλλήβδην την δική τους ιστορία.
Αν προσπαθήσει κανείς να το συνδέσει με την προηγούμενη ανδρική χειμερινή συλλογή, μαλλόν απέτυχε. Αυτή, ταυτίζεται μάλλον περισσότερο με την αντίστοιχη γυναικεία του ερχόμενου χειμώνα: μία υπόγεια αθωότητα διαφαίνεται μέσα από μία φαινομενικά μυστηριώδη διάθεση.
«Ήρθε η ώρα της Burton», σκέφτονται αρκετοί. Αυτός είναι και ο λόγος της παύσης του ανδρικού πρότυπου. Είναι ο πρόδρομος για την νέα, παραλλαγμένη δημιουργική της βάση. Ήρθε η ώρα γιά μια McQueen συλλογή, και όχι για μία ακόμη Alexander McQueen.
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’54186′]