Ο Alexander Wang κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν του, στα βασικά συστατικά της σχεδιαστικής του ταυτότητας, απ’ όταν ξεκίνησε το δικό του brand και παρουσίασε την πρώτη του συλλογή το 2007: sportswear και μαύρο χρώμα. Στην προηγούμενη συλλογή, επέστρεψε στις sportswear αναφορές του, αυτή την φορά στο αγαπημένο του μαύρο, το οποίο είχε απαρνηθεί το 2011, μετά την κριτική που δέχτηκε για αυτή την “εμμονή” του. Εκείνος βέβαια, το λέει αγάπη. Μια αγάπη, που συνεχίστηκε και με επιρροές από την heavy metal μουσική, μετουσιώθηκε στην ενδεχομένως πιο εμπορική συλλογή του.
Αυτό μένει να αποδειχτεί και στην πράξη, αλλά έχει όλα τα φόντα για να κερδίσει αυτό τον τίτλο. Μην σας ξεγελάει το styling. Τα βρεγμένα μαλλιά -σαν να έχει μόλις ολοκληρωθεί μία συναυλία των Kiss ή του Marilyn Manson-, οι Frankenstein boots, οι αλυσίδες κάνουν τα looks να φαίνονται πιο edgy απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Και αυτό που γνωρίζουμε για το μαύρο είναι πως μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα δύσκολο κατά τη διάρκεια ενός show, όπως και μιας φωτογράφησης. Μπορεί να “χαθεί”. Κι ο Wang γνωρίζοντας τόσο καλά το αγαπημένο του χρώμα, ήξερε πώς να ξεφύγει από αυτή την παγίδα: εμπλούτισε την συλλογή με διαφορετικά υλικά και υφές, στήνοντας επιδέξια ένα παιχνίδι “50 Αποχρώσεων του Μαύρου” -κι όχι του γκρι.
Εξάλλου, το είπε κι ο ίδιος ο Wang “Ο πελάτης μας θέλει μαύρο. Γιατί να μην του δώσουμε μία κατάμαυρη συλλογή;”. Κι αυτό έκανε. Και ενώ υπήρχαν και κάποια καρό jackets -ιδανικά για τους punks της Αγγλίας των 70’s και 80’s-, ή δύο λευκά πουλόβερ, ήταν σχεδόν απίθανο να μην επικεντρωθεί κανείς στην metal έμπνευση του Wang, ο οποίος έκανε μια συλλογή για μουσικές μπάντες και συναυλίες, όχι όμως κυριολεκτικά. Δεν υπήρχαν band t-shirts ή biker jackets. Υπήρχε η υπόνοια και η μουσική των Prodigy (“The Day Is My Enemy”) και των Gesaffelstein (“Pursuit”) να θυμίζουν πως είναι ακόμα ένα show του Wang, όπου τα πάντα είναι μελετημένα. Από την μουσική και το σκηνικό μέχρι τα αξεσουάρ που θα μεταδώσουν καλύτερα τον αέρα και το μήνυμα της συλλογής.
Κι αυτή επικεντρώθηκε στον πελάτη, κάτι που θα έπρεπε σχεδόν όλοι οι σχεδιαστές να έχουν στο μυαλό τους κάθε φορά που ετοιμάζουν μια νέα συλλογή. Γιατί δεν είναι κακό να θυμούνται πως σε αυτούς απευθύνονται στην πραγματικότητα, και όχι στους κριτικούς. Αυτοί είναι που θα αγοράσουν τα ρούχα τους, και -όσο πεζό και αν φαίνεται- όλα τα brands παραμένουν επιχειρήσεις, οι οποίες πρέπει να έιναι και βιώσιμες. Κι ο Wang αυτή τη φορά φαίνεται να ικανοποιεί τους πάντες. Κοινό και κριτικούς. Εξάλλου “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”. Κι οι κριτικοί δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούν.
