H Donatella Versace τον τελευταία καιρό πειραματίζεται. Όχι προς το κοινό της, αλλά προς τις αναφορές της. Και από την Lady Gaga και την Grace Jones ή το 90s grunge των περασμένων συλλογών της, μεταφέρθηκε σε ακόμα παλαιότερες εποχές. Στα 50s, ως μια επιρροή της φετινής έκθεσης του MET, για τον Αμερικανό Charles James. “Ενθουσιάστηκα με την έκθεση και εμπνεύστηκα από την έκφραση που βρήκε στο ύφασμα. Με οδήγησε στο να σκεφτώ νέους όγκους, μέσα από τα μάτια του Versace”.
Και όντως, υπήρχαν σημεία, όπου οι όγκοι και οι μορφές των 50s ήταν ζωντανά στα look. Υπήρχαν και σημεία που τα αναζητούσες, είτε, γιατί οι φουτουριστικές της πινελιές νικούσαν το πρωτότυπο, ή γιατί είχε μπει το στοιχείο Versace περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε. Ενδεχομένως βέβαια, η ταυτότητα του οίκου να μην είναι απόλυτα συμβατή με το πώς μεταδίδει το μήνυμά της αυτή η δεκαετία. Από την άλλη βέβαια, η ίδια η Donatella αποκάλεσε τη συλλογή της “Hot Couture”. Το σέξι στοιχείο που υπάρχει στον οίκο, σίγουρα δεν το συναντούσες τότε. Αλλά αυτή είναι η πρόκληση για κάθε σχεδιαστή: Να επανερμηνεύει τις αναφορές του, να δημιουργεί μέσα από αυτές και να μην χάνει την ταυτότητά του. Και αυτό το κομμάτι, άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με την αισθητική του οίκου, η Donatella ξέρει να το κάνει.
Η αισθητική και το DNA του οίκου όμως, είναι τόσο συγκεκριμένο που μετά τα πρώτα κομμάτια, η δομή των οποίων ήταν αρκετά ισχυρή, άρχισε να οδεύει προς μία διαφορετική κατεύθυνση. Άρχισε να προσεγγίζει τα 80s του Thierry Mugler με τα κρόσσια και τα πιο έντονα υφάσματα, άρχισε να θυμίζει ολο και περισσότερο τον εαυτό της και η πειραματική της διάθεση έκανε τον κύκλο της και γυρνούσε στην αφετηρία της. Στο ποια είναι η σχεδιάστρια, τι θέλει να πει μέσα από τη δουλειά της, σε ποιους επιδιώκει να απευθυνθεί. Και τέλος, σε αυτό που η ίδια ονόμασε αποδόμηση.
Δεν ήταν η αποδόμηση που κάνει η Kawakubo, ή αυτή που έκανε κάποτε ο Jean-Paul Gaultier. Είναι μια αποδόμηση, δουλεμένη πάνω στο σώμα, με στόχο την αποκάλυψή του. Δεν δόμησε αποδομώντας, αλλά απομακρύνοντας ύφασμα στοχεύοντας σε μια εκμοντερνισμένη υψηλή ραπτική. Τα μισά παντελόνια, μισά σορτσάκια ήταν ένας άλλος τρόπος να εκθέσει το σώμα -που είναι απαραίτητο στοιχείο για ένα show Versace- και να σπάσει τη συμμετρία. Το ίδιο ακριβώς που έκαναν και τα πιο ογκώδη φορέματα του τέλους. Προέδιδαν παράλληλα, και την πολύ καλή τεχνική που υπάρχει στον Versace. Διότι παρά τις νέες ιδέες και το να διερευνήσει και προκαλέσει τα όρια της υψηλής ραπτικής, η σταθερά που πρέπει να υπάρχει σε έναν οίκο μόδας, και μάλιστα που ασχολείται με την υψηλή ραπτική, είναι η κατάρτιση, η οποία χθες ήταν εμφανής -από τα κεντημένα με κρυστάλλους Swarovski κορμάκια, μέχρι την συνύπαρξη δομών με διαφορετικές απαιτήσεις.
Μεγαλύτερη δυσκολία ωστόσο, υπήρχε στην συνύπαρξη της Donatella Versace με τα 50s. Περισσότερο προσαρμόστηκαν τα δεύτερα στην σχεδιάστρια και λιγότερο το αντίστροφο. Δεν ήταν μια δίκαιη ανταλλαγή. Καθώς τα 50s έδωσαν τις πρώτες ύλες για να δούμε μια άλλη πλευρά του Atelier Versace, πιο συγκροτημένη αυτή τη φορά και δεν πήραν μια σαφή απάντηση στο ερώτημα της πιθανής εξέλιξής τους. Τα σημεία στα οποία η Donatella διαχωριζόταν από την πηγή έμπνευσής της ήταν εμφανή. Το είπε κι η ίδια άλλωστε, “Είμαι Versace. Πρέπει να το δείξω στον κόσμο”.
[slideshow_deploy id=’56139′]