Μιά φορά και έναν καιρό στο Παλέρμο, ο Domenico Dolce και ο Stefano Gabbana αποκοιμήθηκαν και ονειρεύτηκαν ένα παραμύθι. Μόλις ξύπνησαν, αποφάσισαν να το κάνουν πραγματικότητα. Είχε όλα τα μαγικά στοιχεία των παραδοσιακών βιβλίων για παιδιά: απλίκες που απεικονίζουν γάτες στην πορεία τους προς το φεγγάρι, patterns με μυστήρια κλειδιά που σε οδηγούν στον ιδεατό κόσμο της D&G, επιχρυσωμένα ρούχα, κεντημένα με πολύτιμους λίθους και κοσμήματα. Σε αντίθεση με τον άνδρα που έπλασαν για τον ερχόμενο χειμώνα, ο οποίος παρουσιάζεται αριστοκρατικός αλλά και σαγηνευτικός ταυτόχρονα (ξέρουν να επιλέγουν πάντα τα πιο σέξι μοντέλα στα όρια της υπερβολής), το γυναικείο πρότυπο που δημιουργείται ανταποκρίνεται σε μία διάθεση για έντονο ρομαντισμό.
Τα μοντέλα περπατούν υπό την μουσική συνοδεία του “Dance of the Sugar Plum Fairy” του Tchaikovsky και σου δημιουργούν ένα δέος που σε απομακρύνει κατευθείαν από τη σκέψη να τις αγγίξεις. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα που σχεδόν νάρκωσε το κοινό, υπήρχαν και κάποια κομμάτια πιο καθημερινά και λιττά που έμοιαζαν ξένα, όπως το μπορντό, διαφανές φόρεμα με τον μικρό κορσέ που δεν σε παρέπεμπε σε καμία περίπτωση σε παραμύθι.
«Κάθε γυναίκα θέλει να είναι μια νεράϊδα» είπε το σχεδιαστικό δίδυμο στα παρασκήνια λίγο πριν το show για να δικαιολογήσει αυτή του την επιρροή. Η αλήθεια είναι πως έχουν αποδείξει ότι μπορούν με ευκολία να εφευρίσκουν νέες σταθερές, αναβιώνοντας τα κλασικά στοιχεία (κυρίως τα λαογραφικά) περασμένων αιώνων – το ίδιο δεν έκαναν και στην προηγούμενη συλλογή, επηρεασμένοι από τη Σικελία; Ο κόσμος ωστόσο, στον οποίο βρίσκονται εγκλωβισμένοι το τελευταίο διάστημα δεν είναι διόλου μαγικός, καθώς βρέθηκαν υπόλογοι στο Ιταλικό Δημόσιο για διάφορες οικονομικές τους ενέργειες, ένα γεγονός που τους ζημίωσε (και κατ’έπέκταση ζημίωσε και τον οίκο).
Θα ήταν άστοχο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουν (την περίοδο που ο οίκος περνά κρίση), να δημιουργήσουν μία νέα αισθητική. Το πιο ασφαλές –και αυτό όπου εν τέλει έκαναν- ήταν να συνεχίσουν στη ίδια γραμμή με την προηγούμενη επιτυχημένη συλλογή, αλλάζοντας λίγο τις θεματικές χωρίς, ωστόσο, να τις εξελίσσουν. Ναι, θα ήταν λάθος να γίνει λόγος για εξέλιξη: η συλλογή δεν έκρυβε εκπλήξεις, ήταν ακριβώς όπως την περίμενες και σε πολλά σημεία σχεδόν επαναλαμβανόταν.
Πάντως, το στοίχημα μάλλον το κέρδισαν: έχτισαν μία γέφυρα που συνδέει τον πραγματικό με τον υπερρεαλιστικό κόσμο της D&G. Και αφού δε μπορούμε να ζήσουμε σε ένα παραμύθι, ας το φορέσουμε.
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’46321′]