Υπήρχαν δύο πόρτες στο show της Lanvin: μία μεγάλη, μία μικρή. Η μία αντιπροσωπεύει την πάγια γραμμή του οίκου με την πολυτέλεια να γίνεται ο αυτοσκοπός. Την ίδια πολυτέλεια με αυτήν που υπηρετούσε η Jeanne μέχρι τον θάνατό της, το 1946. Η άλλη πόρτα, είναι εκείνη που συμβολίζει για τον Elbaz κάτι πολύ συγκεκριμένο, προσωπικό. Ήταν μία φράση της μητέρας του που έχει γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του. “Γίνε μεγάλος στην δουλειά σου. Παράμεινε μικρός στην ζωή σου”. Ναι, η ταπεινότητα- όσο απίθανο και αν ακούγεται- γίνεται αυτή τη φορά ο σκοπός. Ο αυτοσκοπός του Elbaz και του Lucas Ossendrijver.
“Οι άνδρες δεν αλλάζουν κάθε σεζόν, ούτε κάθε χρόνο”, υποστήριξε ο Ossendrijver στα παρασκήνια. Πράγματι. Αυτό που όμως αλλάζει είναι ο τρόπος ζωής τους. Σήμερα, ο άνδρας μετακινείται με το μετρό, το ποδήλατο ή το μηχανάκι. Δύσκολα θα βάλει κοστούμι. Και αν το κάνει, θα το συνδυάσει με sneakers ή πάνινα παπούτσια, και τα μανίκια θα τα έχει σηκωμένα ψηλά. Αυτή είναι η νέα προσέγγιση της Lanvin: Η παρακμιακή κομψότητα, εμποτισμένη με ένα ενεργό, σχεδον βιαστικό πνεύμα.
Εμπνεύστηκαν από τον σύγχρονο άνδρα και δημιούργησαν αυτό που έχει ανάγκη. Εκείνο, όμως, που λησμονούν είναι πως η λύση του προβλήματος, δημιουργεί το νέο πρόβλημα. Ο άνδρας παίρνει το τέλειο ρούχο και το καταστρέφει. Τώρα δεν υπάρχει το τέλειο ρούχο. Υπάρχουν στραβά κομμένα αμάνικα t-shirts, ξεφτισμένα υφάσματα στις άκρες των jackets και παντελόνια με εξωτερικές, σαν ξεχασμένες ραφές. Ακόμη και τα τελευταία βραδινά κομμάτια συνδυάζονταν με cross bags (η τσάντα αυτή που σε βολέυει όταν οδηγείς μηχανή και όχι οταν μετακινείσαι με λιμουζίνα). Τώρα, πως θα αντιμετωπίσει ο άνδρας αυτό το στημμένα κατεστραμένο ρουχο; Δημιουργώντας ένα τόσο συγκεκριμένο πρότυπο, ο Elbaz και ο Ossendrijver ξέχασαν πίσω τους την σημαντικότερη ανάγκη του σύγχρονου άνδρα: Την ανάγκη για πρωτοβουλία. Ή τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προσαρμόσει το ρούχο στην δική του πραγματικότητα.
Αυτό που παραδόξως ακολούθησε και η Lanvin είναι το pandrogeny πρότυπο. Όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν η Prada ή ο Slimane, αλλά με μία πιό διακριτική απόδοσή του. Ο πάλαι ποτέ υγιής άνδρας, ξαφνικά βαραίνει, χάνεται, δεν επικοινωνεί απόλυτα (τα μοντέλα στο show έδιναν την εντύπωση που δυσκολεύονται να περπατήσουν) και αποκτά πολλά θηλυπρεπή στοιχεία. Αυτή ακριβώς η ανάμειξη χαρακτηριστικών του ενός φύλου με άλλο, θα μπορούσε να είναι και ένας σύντομος ορισμός του pandrogeny.
Στο show της Lanvin όλα είναι σχετικά και όλα συνδέονται κατά έναν τρόπο μεταξύ τους. Η απλότητα με την πολυτέλεια, η φαντασία με την πραγματικότητα. Και ο τρόπος που ο Elbaz τα ενώνει είναι “η μέση χωρίς να γίνεται μετριότητα”. Αυτό αναζητά. Ίσως τελικά, αυτή η πολυτέλεια-αυτοσκοπός της Jeanne να μην τον αφορά (τουλάχιστον όχι πια και τουλάχιστον όχι για τον άνδρα της Lanvin). Τα μονοπάτια που ακολουθεί τον οδηγούν σε αυτό το απλό, ταπεινό, αλλά και ταυτόχρονα ιδανικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για ανασυγκρότηση, πυροδοτώντας την διάθεση για την δημιουργία νέων σταθερών. Στην Lanvin είναι καιρός για ενδοσκόπηση. Ξεκάθαρα.
Από τον Λάζαρο Τζοβάρα
[slideshow_deploy id=’55789′]