Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ο Marc Jacobs σταμάτησε τη συνεργασία του με τη Louis Vuitton. Καλό ή κακό, δεν θα εξεταστεί. Το σίγουρο είναι πως τώρα οχυρώνει την δική του θέση, τη δική του αισθητική. Και το τονίζει τόσο, που δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια, από το να συμπεράνεις πως ο λόγος της απομάκρινσής του από τον γαλλικό οίκο σχετιζόταν με τους καλλιτεχνικούς περιορισμούς που του τίθονταν.
Τώρα δεν υπάρχουν περιορισμοί. Υπάρχει μόνο ένα show τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα. Το σκηνικό, που δημιουργήθηκε από τον Stefan Beckman, είναι επηρεασμένο από το έργο του καλλιτέχνη Jeremiah Goodman γιά το σπίτι της Diana Vreeland, μίας γυναίκας που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς στην ιστορία της μόδας. Είναι αυτή που κατάφερε να δημιουργήσει μία αυτοκρατορεία γύρω από το όνομα της VOGUE, καθιερώνοντάς την τον περασμένο αιώνα ως τη βίβλο του στυλ. Η ίδια, ως χαρακτήρας ήταν μυθομανής και εμμονική με ό,τι σχετιζεται με την εμφάνισή της. Αλλά η λέξη που την χαρακτηρίζει μάλλον περισσότερο είναι η ψυχεδέλεια. Τόσο αυτή, όσο και το χθεσινό show στο Park Avenue Armory της Νέας Υόρκης. Τα μοντέλα παρελαύνουν με μία ψυχολογία σχεδόν διαταραγμένη, ενώ τους λόυζει το κόκκινο φως που αναπαράγεται- το κόκκινο σημειωτέον ήταν και το αγαπημένο χρώμα της Vreeland. Και έτσι χτίζεται ένας “κήπος στην κόλαση” (αυτή είναι η χαρακτηριστική φράση που η Vreeland είχε πει στον Goodman μόλις του ανέθεσε την εσωτερική διακόσμηση του διαμερίσματός της).
“Έμαθα πολλά από αυτή την κυρία, που ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα στη βιομηχανία του Τύπου. Ήταν μία ιδιοφυΐα. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και η μόδα σήμερα.” τόνισε ο Marc Jacobs στα παρασκήνια. Η συλλογή του ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν και το παρόν. Η λιτή εκδοχή των ’80s αποκτά έναν couture χαρακτήρα που, ταυτόχρονα, είναι τόσο σύγχρονος. Υπήρχαν New Look πλισέ φούστες- η πλειoνότητα των οποίων εμποτίζεται από μία φουτουριστική προοπτική- προσαρμοσμένα ’40s σακάκια με prints που φάνταζαν βγαλμένα από τον κόσμο της Schiaparelli και του Christian Bérard, που τόσο αγαπούσε η Vreeland. Aξεσουάρ, όπως εσάρπες- κυρίως από γούνα- υφάσματα πολυτελείας, σχεδόν χαρακτηριστικά υψηλής ραπτικής, όπως το σατέν ή το χοντρό μπροκάρ, μεγάλα γάντια που καλύπτουν τα χέρια σα κάτι να θέλουν να κρύψουν, πρωταγωνιστούν. Μία άλλη εποχή της ζωής της Vreeland, που σηματοδότησε τη συλλογή, ήταν αυτή των στενών φορεμάτων σε μαύρο κατεξοχήν χρώμα- σημάδι της υπέρμετρης επιρροής της από την Coco Chanel και τον επαναστατικό μινιμαλισμό που πρέσβευε.
H διαφορά του Marc Jacobs με την Diana Vreeland είναι η κατάληξη. H δεύτερη πέθανε μόνη σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης μετά από ένα τεράστιο διάστημα απομόνωσης. Όταν την βρήκαν νεκρή, λέει ο μύθος, ήταν η πρώτη φορά που την είδε κάποιος άβαφη και με λευκά μαλλιά. Το πρότυπο που πλάθει ο Jacobs βασίζεται στον ουσιαστικό δυναμισμό και την προσπάθεια προς τη διαχρονικότητα. Αυτή είναι και η εν γένει βασική διαφορά τους.
Ο Jacobs, ενώ μένει πιστός στην αισθητική του, φαίνεται να αλλάζει. ‘Η πιο σωστά να ωριμάζει. Αντιμετωπίζει το ρούχο με σεβασμό, προσπαθώντας να διεισδύσει περισσότερο στην ιστορία του. Έχει αποβάλει την εμμονή του να ενθουσιάζει με τις δημιουργίες του, να προκαλεί (έντονα έρχεται στη μνήμη η τελευταία του συλλογή για την Vuitton). Tώρα δουλεύει με στόχο το άριστο, όπως αυτό ορίζεται μέσα από το σύγχρονο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Και παρότι το γυναικείο πρότυπό του είναι ακόμη αρκετά εγωκεντρικό (κάτι που χαρακτηρίζει και τον ίδιο, όπως έχει εξομολογηθεί στο παρελθόν) είναι γεγονός πως αρχίζει να μετριάζει. Βέβαια, όπως έλεγε και η Vreeland ” Σιχαίνομαι τον ναρκισσισμό. Εγκρίνω, όμως, την ματαιοδοξία”.
Λάζαρος Τζοβάρας
