Ο Slimane πέτυχε τον σκοπό του. Όχι μόνο δεν συμβιβάστηκε με τις σύγχρονες νόρμες, κατάφερε να παρασύρει και μεγάλο πλήθος σχεδιαστών προς τις δικές του σταθερές. Τα μοντέλα των μεγάλων οίκων μπαίνουν σε ρούχα μικρότερα κατά δύο νούμερα, μοιάζουν χαμένα στον δικό τους κόσμο- ο οποίος είναι εν δυνάμει ιδανικός- και γίνονται τα σύμβολα της δεκαετίας του 1970. Αυτό δεν είναι η Saint Laurent;
Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι πως πλέον θέσπισε ξεκάθαρα το pandrogeny πρότυπο. Αυτό που με τόση περηφάνεια τόνιζε επανειλημμένα η Μiuccia στα παρασκήνια της συλλογής της στο Μιλάνο, και που έπειτα ακολούθησαν ευλαβικά τόσο ο Tisci όσο και ο Elbaz. Για την ακρίβεια, στην Lanvin είδαμε το πρώιμο στάδιο του pandrogeny, κατά το οποίο μόνο το ένα φύλο- εν προκειμένω ο άνδρας- ενσωματώνει στη συμπεριφορά και τον τρόπο ένδυσης αρκετά στοιχεία του αντίθετου φύλου. Αυτός θα μπορούσε να είναι και ένα σύντομος ορισμός του pandrogeny. Και ο Slimane είναι ο βασικότερος εκπροσωπός του στη μόδα. Ίσως από κάποια διακριτά χαρακτηριστικά του προσώπου και από τα στενά, ψηλόμεσα ανδρικά παντελόνια μπορείς να διαχωρήσεις τον άνδρα από την γυναίκα. Το αν αυτό αισθητικά είναι ωραίο ή όχι είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Το μόνο αντικειμενικό είναι η επιτυχία του οίκου, από τότε που ανέλαβε ο Slimane. Ήδη από την πρώτη του συλλογή γιά το καλοκαίρι του 2013, έπεισε πως γνωρίζει που στοχεύει: δεν είναι μία ανώριμη ικανοποίηση της προσωπικής του αισθητικής, ένα στοίχημα με τον εαυτό του (δεν είναι λίγες οι φορές εξάλλου που κατέκριναν τις επιλογές του). Το κάθετί για αυτον έχει λόγο που υφίσταται. Και οικονομικό και πολιτικό και προπαντώς κοινωνικό.
Και η κοινωνία από την οποία επηρεάζεται είναι αυτή στην οποία θα ήθελε να ζει. Γιά την ακρίβεια, είναι μία κοινωνία που δημιουργείται από τον συνδυασμό δύο διαφορετικών κόσμων: Ο ένας είναι αυτός που τοποθετείται κάπου στη δεκαετίας του 1970 με την “Psych Rock’s New Rising” -όπως την ονόμασε ο ίδιος- αισθητική, που την είδαμε αποτυπωμένη στις μικρές κάρτες στα καθίσματα των καλεσμένων. Και το μαρτυρούσαν όλα: τo “Little Bugle Boy jacket”, τα poncho, τα sheepskin vest γιλέκα, τα snakeskin μποτάκια, όλα στους ενδυματολογικούς ρυθμούς της psych rock. Ακόμα και το soundtrack του show το αποδεικνύει: Είναι ένα σύμβολο μίας σκοτεινής 60s-αναβιωτικής μπάντας της δυτικής ακτής (οι Mystic Braves με τα φαρδιά καπέλα ήταν ένα οπτικό συμπλήρωμα της νέας συλλογής). Ο άλλος κόσμος δεν υπάρχει ακριβώς, συντίθεται από διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία. Είναι η “φυλή”- πρότυπο του Ηedi, με τα μοντέλα- παιδιά του να δηλώνουν οπαδοί του σαμανισμού του, ένα υπερβολικό -στο σύνολό του- πρότυπο μιας φουτουριστικής φιλοσοφίας. Και τα ρούχα; Είναι τα κοστούμια που κάθε μέλος της φυλής του Hedi είναι αναγκασμένο να φοράει. Έτσι ξεχωρίζει από την μισητή μάζα. Και κυρίως, έτσι γίνεται αποδεκτό από τα υπόλοιπα μέλη.
“Όταν συνηθίζεις ένα πρότυπο αρχίζεις να του μοιάζεις”. Σε αυτήν τη ρήση βασίζεται ο Slimane. Και μετά από δύο χρόνια επιμονής στην ίδια αισθητική, στην ίδια σχεδιαστική βάση, στις ίδιες σταθερές μάλλον το κατάφερε. Επηρέασε τόσο έξυπνα, τόσο μεθοδευμένα την κοινή γνώμη. Που το μόνο που μπορεί να αναρωτηθεί πλέον κανείς ειναι: Τί ακολουθεί;
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’55419′]