Πώς γίνεται ένας οίκος που εκπροσωπεί την συντηρητική κομψότητα να φέρνει μία τόσο ουσιαστική επανάσταση; Η γυναίκα του Valentino βρίσκεται στο επίκεντρο,αποκτά δύναμη και ισότητα. Η Maria Grazia Chiuri και ο Pierpaolo Piccioli εμπνεύστηκαν από το έργο των γυναικών καλλιτεχνών Giosetta Fioroni , Carol Rama και Κarla Accardi που άνθισαν τη δεκαετία του 1960 και του 1970. «’Ηταν οι παραβάτες στην στερεότυπη αντίληψη πως οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι καλλιτέχνες. Τους χρωστάει η ανθρωπότητα» τόνισε το σχεδιαστικό δίδυμο. Και ενώ κανείς θα σκεφτόταν μία συλλογή με αυταρχικό χαρακτήρα, που θα βασιζόταν στην ανδρόγυνη φιλοσοφία (μία αποκρουστική σύλληψη για την πάγια γραμμή του οίκου) συνέβη το ακριβώς αντίθετο: το γυναικείο πρότυπο μένει ίδιο, ίσως γίνεται και πιο θηλυκό από ποτέ. Η Chiuri και ο Piccioli δεν έκαναν το λάθος να χτίσουν ένα μεταλλαγμένο προπύργιο, προκειμένου να διατυμπανίσουν την νέα φιλοσοφία του οίκου. Προσδίδοντας στα ρούχα προσωπικότητα, γνωρίζουν πως αυτομάτως αποκτούν και δύναμη. Και μάλλον έπεισαν το κοινό, αφού κατά γενική ομολογία παρουσίασαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συλλογές -μετά την απομάκρινση του Valentino. Ήταν περισσότερο το στοίχημα που είχαν βάλει με τον εαυτό τους, παρά η ανάγκη για μία νέα σχεδιαστική διέξοδο(εξάλλου στην προηγούμενη συλλογή είχαν επηρεαστεί μόνο από άνδρες, συγκεκριμένα από τους πίνακες Ολλανδών ζωγράφων και την αγγειοπλαστική του Delft).
Εξίσου επαναστατική ήταν και η τεχνική επάρκεια των δημιουργιών. Τα οptic florals, που εντoπίζονται στο πρώτο look, η γραφική αναβίωση του ρομαντισμού των προηγούμενων συλλογών, με τις πεταλούδες να πολλαπλασιάζονται και τα pop arts στοιχεία σε έντονα χρώματα, αποτελούν τη βάση της συλλογής. Τα πολυτελή υλικά χρησιμοποιούνται σε έναν υπερβολικό βαθμό, κάτι που δεν επιλέγεται τυχαία: η γυναίκα αποκτά έτσι αυτοπεποίθηση και δυναμισμό.
Μεγάλη έμφαση δόθηκε και στις βραδινές δημιουργίες, που αποτελεί ίσως το μοναδικό σφάλμα της συλλογής. Μερικά looks φάνταζαν βγαλμένα από την εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής, κάτι που παρατηρήθηκε και σε άλλους οίκους, κυρίως στον Alexander McQueen. H διαφορά του Valentino είναι πως ούτως η άλλως συμμετέχει στην Haute Couture. Θα ήταν ενδιαφέρον να παρακολουθουσαμε μία Ready to Wear συλλογή με την πιό κυριολεκτική απόδοσή της, που να συμπεριλαμβάνει ρούχα πιo φορέσιμα. Ίσως, βέβαια, αυτό να ήταν και επικύνδυνο. Εξάλλου δεν υπάρχει μέσος χαρακτήρας στον Valentino, γι’αυτό ή θα κάνει κάποιον να τον λατρέψει ή να αδιαφορήσει. Αυτός είναι ο Valentino.
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’47485′]