Τα μπαρόκ φορέματα αποτελούν το σήμα κατατεθέν του Giles Deacon. Ήταν όμως, και το αδύνατο σημείο στην προηγούμενη συλλογή του. Κι αυτό γιατί ήταν ίσως η πρώτη φορά που βγήκε έξω από τα νερά του, κερδίζοντας με αυτό τον τρόπο κοινό και κριτικούς με τα -ασυνήθιστα για αυτόν- δερμάτινα παντελόνια του. Διαφοροποιήθηκε μεν και όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά ανέδειξε ακόμα περισσότερο τις άρτιες σχεδιαστικές και δημιουργικές του ικανότητες.
Την ίδια συνταγή ακολούθησε και για την resort συλλογή του για το 2015. Όχι, δεν παρουσίασε μια σειρά από δραματικά φορέματα. Απαρνήθηκε το αγαπημένο του μαύρο, τους επιβλητικούς όγκους, και ενσωμάτωσε πιο ήπια στοιχεία στα κομμάτια του. Από τις φόρμες, μέχρι και τα φλαμίνγκο ή τα λουλούδια του, όλα μαρτυρούσαν την “εξέλιξη” του, την προσπάθειά του, όχι να αρνηθεί αυτό που είναι, αλλά να το μεταφέρει και σε άλλο επίπεδο. Σε ένα επίπεδο πιο προσωπικό, αλλά και πιο κοντά στους κριτικούς και στις προσδοκίες τους από αυτόν.
Κι επειδή δεν είναι εύκολο να διώξει την δραματικότητα από μέσα του, τα tie-dye ζακάρ υφάσματά του, που θύμιζαν μια θάλασσα σε παλίρροια, μαγνητίζουν το βλέμμα και προκαλούν συναισθήματα. Αδυνατεί όμως, να τα εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Θα ήταν ιδανικός καμβάς για να ωθήσει στα άκρα τις φόρμες του, κι ο ισχυρός χαρακτήρας των “κυμάτων” δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Σε καμία περίπτωση δεν έχασε την ταυτότητά του, αλλά συγκρατήθηκε. Κι η αυτοσυγκράτηση για κάποιον δημιουργό δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Ειδικά όταν μιλάμε για τον Giles Deacon, ο οποίος εκφράζεται πολύ έντονα μέσα από τις δημιουργίες του.
Είναι λάθος ωστόσο να προβληματίζεται ιδιαίτερα από κάτι τέτοιο. Είναι πολύ μικρό σε σχέση με το τι κερδίζει μέσα από αυτή τη συλλογή. Οι κριτικές σίγουρα εκτιμούν την προσπάθειά του και οι αγοραστές θα ενθουσιαστούν με τα πολύ έξυπνα κομμάτια της. Σίγουρα, μια σωστή κίνηση από τον Άγγλο σχεδιαστή.
[slideshow_deploy id=’54540′]