Κάθε σεζόν, στις εβδομάδες μόδας, ανυπομοvούσαμε για τα μεγάλα fashion shows, όχι μόνο για να μάθουμε για τις νέες τάσεις αλλά και για να απολαύσουμε ένα μοναδικό θέαμα, καθώς οι επιδείξεις των μεγάλων σχεδιαστών πια είχαν τόσο εξελιχθεί, με σκηνικά υπερπαραγωγές και ταξιδεύοντας σε διάφορες πόλεις του κόσμου – θυμήσου τον Valentino στο Πεκίνο– που αποτελούσαν μεγαλοπρεπή events από μόνα τους.
Καθώς τα πράγματα αλλάζουν, όμως, και δεδομένου ότι ίσως αργήσουμε να ξαναδούμε κάτι παρόμοιο, θυμόμαστε ότι και αυτές οι υπερπαραγωγές δεν ήταν πάντα ο κανόνας. Για την ακρίβεια, ο τρόπος που ξεκίνησαν ήταν πολύ πιο χαμηλών τόνων. Οι ρίζες του σύγχρονου fashion show εντοπίζονται στη δεκαετία του 1860, όταν ο πρωτοπόρος σχεδιαστής Charles Frederick Worth χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ζωντανά μοντέλα αντί για κούκλες, ώστε να παρουσιάσει τη συλλογή του στο Παρίσι.
Μέχρι το τέλος του αιώνα, είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζονται στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη «παρελάσεις μόδας», ωστόσο επρόκειτο για πολύ μικρά σόου, που ήταν ως επί το πλείστον ιδιωτικά, καθώς οργανώνονταν μόνο για τους αγοραστές, ενώ οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, για να αποτραπούν οι αντιγραφές των σχεδίων.
Όλα αυτά άλλαξαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε οι μεγάλοι οίκοι μόδας άρχισαν να δέχονται ένα ευρύτερο κοινό και επομένως να αναζητούν μεγαλύτερη δημοσιότητα. Εκείνη την εποχή, λοιπόν, ένας από τους θρυλικούς σχεδιαστές που αγκάλιασε αυτήν τη νέα τάση ήταν ο Christian Dior, του οποίου η επίδειξη το 1947 στο Παρίσι, όπου παρουσίασε το εμβληματικό, πρωτοποριακό New Look του, έμεινε στην ιστορία, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στη θηλυκότητα, που ξέφευγε από την αυστηρότητα των γραμμών των περιόδων των πολέμων.
Φτάνοντας στη δεκαετία του 1960, ο τρόπος που εμφανίζονταν τα μοντέλα στις πασαρέλες είχε και αυτός αλλάξει. Τα σοβαρά, ανέκφραστα ως τώρα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από μια πιο ανάλαφρη αισθητική, ενώ οι σχεδιαστές άρχισαν να τις ενθαρρύνουν να εκφράζουν περισσότερο την προσωπικότητά τους. Έτσι, στα ’80s και τα ’90s, πλέον, τα fashion shows άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο πρωτότυπα, οδηγώντας στις σημερινές avant-garde υπερπαραγωγές, τις γεμάτες εφέ, μέσα σε περίτεχνα σκηνικά.
Χαρακτηριστικό ήταν το σόου του Yves Saint Laurent το 1998, που πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο, μία ώρα πριν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, μεταξύ Γαλλίας και Βραζιλίας. Σε εκείνο το σόου συμμετείχαν 300 μοντέλα, 4000 υπάλληλοι του σταδίου, ενώ η επίδειξη μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε ένα κοινό περίπου 1,7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι επιδείξεις των τελευταίων χρόνων είχαν πια εξελιχθεί σε φιλόδοξες θεατρικές παραγωγές, που συνδυάζουν την καλλιτεχνική με την εμπορική προσέγγιση της μόδας. Για παράδειγμα, ο Βρετανός σχεδιαστής Alexander McQueen ολοκλήρωσε κάποιο σόου του με μία μασκοφόρο Ιωάννα της Λωραίνης περιτριγυρισμένη από αίμα και φωτιά, και ο Karl Lagerfeld μεταμόρφωσε για τις επιδείξεις της Chanel το Grand Palais σε εξωτική παραλία και σούπερ μάρκετ, ενώ μετέτρεψε το Σινικό Τείχος σε τεράστια πασαρέλα για τον οίκο Fendi…
Με πληροφορίες από το CNN