Ψυχεδελικά acts, χορός και πολλή μουσική.
Για μια ακόμη χρονιά το φεστιβάλ Plissken ήρθε και δυνάμωσε την ένταση στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας με acts που μας ταξίδεψαν σε κάθε μέρος της γης.
Το OZON δήλωσε παρών σε ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα και χόρεψε ασταμάτητα στους ρυθμούς του. Όχι, δεν κουραστήκαμε αφού φορώντας τα νέα Tubular Shadow των adidas Originals χορεύαμε δίχως αύριο και πηγαίναμε από το ένα stage στο άλλο χωρίς να νιώσουμε τη γνώριμη συναυλιακή κούραση.
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή. Λίγο μετά τις 10 το βράδυ, κατηφορίσαμε στην Πειραιώς και από μακριά ακούσαμε τα πρώτα beats. Nαι, όλα προμήνυαν ότι το Plissken ήταν εκεί έτοιμο να μας χαρίσει μια υπέροχη clubbing βραδιά.. Ο κόσμος άλλωστε που περίμενε στην είσοδο για να μπει ήταν ήδη ενθουσιασμένος και ταυτόχρονα ανυπόμονος. Παρά το τσουχτερό κρύο και το ψιλόβροχο, κανείς δεν φάνηκε να πτοείται.
Μπαίνοντας στο Tunnel Stage, απολαύσαμε το υπέροχο πάρτι του Negros tou Moria με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε ταξίδευε σε underground ηλεκτρονικά parties στα 90s. Κορίτσια και αγόρια με ανεπιτήδευτο street-style ήταν παραδομένα στους ρυθμούς της μουσικής, απορροφημένοι στον κόσμο που είχε πλάσει ο Negros tou Moria εμπνευσμένος από την ελληνική πραγματικότητα και εμπλουτισμένος με έντονες δόσεις ηλεκτρονικών beats.
Κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να επισκεφτούμε την έκθεση με τις αφίσες από τις προηγούμενες διοργανώσεις του Plissken. Όλα τα χρόνια του φεστιβάλ σε μια σειρά από αφίσες και φωτογραφικά κλικ. Horrors, Fuck Buttons, Thee Oh Sees και πολλά άλλα acts που πολλά line up από φεστιβάλ του εξωτερικού θα ζήλευαν. Μπάντες που δεν έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε συχνά στη χώρα μας, μπάντες σύγχρονες που έχουν πολλά να πουν, που μας ταξιδεύουν στον τόπο καταγωγής τους. Όπως στις μαγευτικές παραλίες της Καλιφόρνια με τους Thee Oh Sees αλλά και στη σκοτεινή και συννεφιασμένη Αγγλία των Horrors.
Η ώρα ήταν 11 και κάτι. Κατευθυνθήκαμε προς το Pireus Academy όπου οι La Femme είχαν ήδη βγει στη σκηνή και groovαραν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Όλοι γύρω μας ήταν σε μια απίθανα ανεβασμένη διάθεση που σπάνια συναντούμε πια σε lives. Θα το έχεις παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια στα lives είμαστε λίγο σφιγμένοι και άνευροι, χωρίς την παλαιότερη ζωντάνια. Με τους La Femme νιώσαμε ότι ήμασταν σε συναυλία στα μέσα των 00s με τους πάντες να χορεύουν. Ρίξαμε μια ματιά τριγύρω μας σε όλο τον μεγάλο συναυλιακό χώρο και παντού βλέπαμε κόσμο να κουνιέται στους ρυθμούς της γαλλικής μπάντας. Ζευγάρια να φιλιούνται, φίλοι να γελούν, άγνωστοι να μιλούν μεταξύ τους. Ήταν ένα όμορφο πάρτι που δεν θέλαμε να σταματήσει. Βέβαια, θα ακολουθούσαν οι Death In Vegas και η προσμονή ήταν μεγάλη.
Θα ήταν η πρώτη φορά που θα βλέπαμε τους Death in Vegas σε live. Τι κι αν χάσαμε την ευκαιρία να τους τους δούμε το 2012 που είχαν έρθει; Χάρη στο Plissken και τα adidas Originals είχε έρθει η ώρα ένα μικρό μουσικό όνειρο να γίνει πραγματικότητα . Και το act τους ήταν κάτι παραπάνω από μια έκπληξη για εμάς. Είχε διαφορετικό ήχο από αυτόν που αναμέναμε. Μόνο ηλεκτρονική ψυχεδέλεια. Ένα ταξίδι με αρχή, μέση και τέλος. Όπως ο διαλογισμός. Ένας ήχος που σε γαλήνευε παρά την έντασή του. Σαν να έκανες ένα νοητό ταξίδι, σε κόσμους που δεν είχες ξαναδεί. Ο φωτισμός έκανε ακόμα πιο έντονη αυτήν την αίσθηση και για τη μία ώρα που διήρκεσε η εμφάνισή τους, δεν σκεφτόσουν ούτε που βρίσκεσαι ούτε τα προβλήματά σου.
Όταν άναψαν τα φώτα, ανοίξαμε τα μάτια μας. Νιώσαμε μια περίεργη ηρεμία και την ψυχή μας γεμάτη. Γύρω μας ο κόσμος έμοιαζε γαλήνιος. Χαμογελούσε. Σαν να συμμετείχαμε όλοι σε μια μυσταγωγία που ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Έβλεπες στο βλέμμα τους την ικανοποίηση που είχαν, χαιρόσουν να τους κοιτάς.
Φεύγοντας προς την έξοδο, είδαμε τα Tubular Shadow των adidas Originals σε ένα stand και τότε σκεφτήκαμε ότι κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα για έντονες συγκινήσεις. Στο μυαλό μάς ήρθε το μότο «Challenge your music. Challenge your style. Challenge your future”. Και ναι, ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως το μόνο που πραγματικά θέλαμε ήταν να συνεχίσουμε να χορεύουμε. Κι’ αυτό κάναμε σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, είτε μέσα στο αυτοκίνητο είτε στους δρόμους της πόλης που θα αγαπάμε παντοτινά.
