Τα ρούχα του θα μπορούσαν να βρίσκονται δίπλα στον ορισμό του sexy, του προκλητικού και του άκρως αποκαλυπτικού. Γεννηθείς στο Derbyshire της Αγγλίας,φοίτησε στο London College of Fashion πάνω στο ανδρικό ένδυμα, για να ασχοληθεί αργότερα με το γυναικείο. Ο ίδιος φαίνεται να ασπάζεται την σκοτεινή του πλευρά και να επιδιώκει την διαφθορά. Το όνομά του Simon Preen.
Θεωρείς ότι η µόδα αποτελεί µια µoρφή τέχνης;
Εξαρτάται από το πώς την αντιλαµβάνεται κανείς.Για κάποιους θεωρείται τέχνη. Για µένα αποτελεί το κατ’ επιλογή µου δηµιουργικό έργο. ∆ε θέλω να τοποθετώ αυτό που κάνω σε τέτοιο βάθρο, δε θέλω να το υπερ-αναλύω. Ακόµη προσπαθώ να νιώσω πλήρης, κάτι που θεµελιώνεται µέσα από τις δικές µου διεργασίες, ενώ σιγά-σιγά κατάλαβα ότι δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, για µένα, να οργανώνω µια συλλογή ή έστω να ακολουθώ µια θεµατική. Όποτε προσπάθησα να εφαρµόσω κάτι τέτοιο, κατέληγα πάντα µπερδεµένος, καθόλου παραγωγικός και εν τέλει «ακινητοποιηµένος». Έχει υποθεί παλαιότερα ότι πάσχω από κάποιο είδος ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, αλλά ποτέ δε πήγα σε κάποιο ειδικό να το επιβεβαιώσω, έτσι αφήνω τον εαυτό µου να χαθεί µέσα στα patterns καθώς σιχαίνοµαι το σχέδιο. ∆ε σχεδιάζω, καθώς τα patterns µου αποτελούν τα σκίτσα µου. Λατρεύω να ζωγραφίζω patterns –βρίσκω τον δικό µου τρόπο να τα ζωγραφίζω υπέροχα σε επίπεδη µορφή-, πραγµατικά εαν υπάρχει κάποια µορφή τέχνης σε αυτό που κάνω, θα έλεγα ότι βρίσκεται µέσα τους. Προσπαθώ να τα καταγράψω όσο καλύτερα µπορώ έτσι ώστε µια µέρα να κάνω κάτι µε αυτά, δε ξέρω ακόµη τι!
Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει περισσότερο, όταν δηµιουργείς ένα ένδυµα;
Η όλη διαδικασία του να επεξεργάζεσαι ένα pattern σε ένα body, είναι µακράν το αγαπηµένο µου σηµείο καθώς όπως είπα και παραπάνω, δε µου αρέσει να κάνω σχέδια και ποτέ δε ξέρω τη κατάληξη κάποιου και προσµένω για εκείνη την ηµέρα που θα πρέπει να κάνω µόνο αυτό. ∆εν είµαι επιχειρηµατίας και ούτε έχω επιχειρηµατικό µυαλό, µα στη τελική θα συµβεί και αυτό και τότε είναι που θα πρέπει να σταθώ στα πόδια µου ως σχεδιαστής.
Αν δεν ήσουν σχεδιαστής, τι θα ήσουν;
Μια από τις αγαπηµένες µου παιδικές αναµνήσεις από το σχολείο, ήταν όταν µας ζητήθηκε στη τάξη να ζωγραφίσουµε τους εαυτούς µας στη δουλειά που εµείς θα θέλαµε να κάνουµε όταν µεγαλώναµε, βέβαια δε θυµάµαι πόση σκέψη κατέβαλα αλλά κατέληξα ότι θα ήθελα να είµαι ένας σερβιτόρος πάνω σε roller-skates -στο σηµείο που µε απεικόνισα ως ένα κορίτσι µε µια µακριά, ξανθιά κοτσίδα- φαντάζοµαι µου άρεσαν πολύ τα roller-skates. Όταν ήµουν παιδί, δε θυµάµαι κατά πόσο ερωτήθηκα κάτι τέτοιο. Aνέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό µου δηµιουργικό και αµφιβάλλω αν θα µπορούσα ποτέ να επιτύχω κάτι µη καλλιτεχνικό, συνεπώς θα έκανα πάλι κάτι που θα αφορούσε την τέχνη ή ακόµη το µεγαλύτερο µου πάθος, τη µουσική. Ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό µου ως έναν ανήσυχο µουσικό, συνεπώς και θα αισθανθώ πλήρης µόνο όταν ηχογραφήσω ένα album, ή έστω ένα κοµµάτι.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστείς µε κάποιο brand ή σχεδιαστή ποιo/ος θα ήταν;
Προς το παρόν, δε µπορώ να πω ότι θα ήθελα να συνεργαστώ –µε όλη τη σηµασία- µε κάποιον, καθώς είµαι πολύ κλειστός ως σχεδιαστής και έχω τον δικό µου, περίεργο τρόπο να κάνω πράγµατα, µα θα το ήθελα πραγµατικά να σχεδιάσω µια capsule συλλογή για κάποιο brand. Έχω πολλές καλές ιδέες για prints, όλη την ώρα. Συνήθως δηµιουργώ ένα print για κάθε συλλογή, έτσι έκανα και µε τους Urban Outfitters, όπου έδωσα ένα σχέδιο µου και το αναπαρήγαγαν, έτσι κάποια στιγµή θα ήθελα να κάνω µια σειρά εξ ολοκλήρου µε prints, είτε για µένα είτε για κάποιο brand. Πέρα από τα ρούχα, αποτελεί όνειρο ζωής να σχεδιάσω µια συλλογή από παπούτσια. Είµαι πιστός ακόλουθος των Dr Martens και θεωρώ ότι η αισθητική των ρούχων µου έχει τη δυνατότητα να µεταφραστεί και σε κάποια αντίστοιχη σειρά από παπούτσια/µπότες, και να δένουν σε κάποιο total look.
Aν τα ρούχα σου ήταν κάποιο τραγούδι, ποιo θα ήταν;
Θα έλεγα το “The Faster I Breathe The Further I Go” της PJ Harvey, µε encore από το ‘Lunar Camel’ των Siouxsie & The Banshees. Η απόλυτη τελειότητα.
Συνέντευξη: Δανάη Τερζάκου