Το πολυαγαπημένο αριστούργημα του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο έκανε πρεμιέρα σαν σήμερα, στις 27 Μαΐου του 2006 στις Κάννες. Ένα ανατριχιαστικό σύμπαν εικόνων και ρεαλισμού, μια αντισυμβατική ιστορία μοναξιάς και διαφθοράς.
Πριν από δεκατρία χρόνια το κοινό των Καννών στάθηκε όρθιο χειροκροτώντας για 10 λεπτά μετά το τέλος της προβολής. Η ταινία κέρδισε τρία Όσκαρ (αλλά δυστυχώς όχι εκείνο της Ξενόγλωσσης) μερικά χρόνια πριν τον θρίαμβο της «Μορφής του Νερού». Εκτιμήθηκε και κυρίως αγαπήθηκε από το κοινό όσο λίγες ταινίες της τελευταίας 15ετίας. Ο λόγος για τον «Λαβύρινθο του Πάνα», που σαν σήμερα έκανε πρεμιέρα στην Κρουαζέτ.
Η ιστορία πραγματοποιείται στην Ισπανία το καλοκαίρι του 1944, πέντε χρόνια μετά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Η αφήγηση αλληλεπιδρά με αυτόν τον πραγματικό κόσμο και με έναν μυθικό κόσμο που επικεντρώνεται σε έναν κατακόρυφο εγκαταλειμμένο λαβύρινθο και ένα μυστηριώδες πλάσμα, με το οποίο επικοινωνεί ο κύριος χαρακτήρας, η Οφηλία. Ο πατριός της Οφηλίας, ο λοχαγός Φαλάντ Βιντάλ, προσπαθεί να «ξεπαστρέψει» την περιοχή από τους αντάρτες και αγωνίζεται ενάντια στο καθεστώς της περιοχής, ενώ η έγκυος μητέρα της γίνεται όλο και περισσότερο άρρωστη. Η Οφηλία συναντά πολλά περίεργα και μαγικά πλάσματα που γίνονται κεντρικά στην ιστορία της, οδηγώντας την μέσα από τις δοκιμές του παλιού κήπου και λαβυρίνθου.
Όπως στη «Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου» (2001) και την πρόσφατη «Μορφή του Νερού», ο Ντελ Τόρο συνδυάζει δεξιοτεχνικά σκληρό ρεαλισμό και σκοτεινή φαντασία, πλάθοντας έναν ονειρικό κόσμο που είναι ταυτόχρονα λύτρωση κι εφιάλτης, απόδραση και καταδίκη. Ελεύθερος από χολιγουντιανούς περιορισμούς, υπογράφει εδώ τη γοητευτικότερη και σαφώς καλύτερη ταινία του.
Πηγή: cinemagazine.gr