Αν ζεις στο κέντρο της Αθήνας, θα έχεις δει σίγουρα έργα του Cacao Rocks. Ο Cacao είναι ένας από τους πιο ενεργούς street artists της χώρας, πάντα χαμογελαστός και διαθέσιμος να συμμετέχει σε καλλιτεχνικά project γύρω από την street κουλτούρα. Σε μια πρόσφατη βόλτα στο κέντρο της πόλης εντοπίσαμε μια σειρά από καινούρια του “αποτυπώματα”. Εμπνευσμένα από στίχους τραγουδιών που κάθε Αθηναίος μπορεί να καταλάβει, όπως το «Στην Αθήνα» του Τάκι Τσαν, αλλά και το πιο πρόσφατο «Αθήνα, Σ’ αγαπάω να της λες» από τον The Boy, o street artist δημιουργεί έργα τέχνης στους γκρίζους δρόμους της πρωτεύουσας.
Ο ίδιος βρήκε λίγο χρόνο και μας μίλησε για τα νέα αυτά έργα του, για τη σημασία του δημοφιλούς hashtag #ΑthensIstheNewBerlin που ο ίδιος χρησιμοποιεί ακομπλεξάριστα και για το αν η Αθήνα μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της.
Nέα σου έργα εμφανίζονται στους δρόμους της πόλης τελευταία. Είναι μια σειρά κάτω από ένα συγκεκριμένο project, ή είναι όλα ανεξάρτητα;
Κάνω εδώ και πολύ καιρό ένα πρότζεκτ για την Αθήνα, τον τελευταίο καιρό πιο έντονα. Τα περισσότερα κομμάτια αυτού του πρότζεκτ περιέχουν φράσεις δανεισμένες από τραγούδια. Κάποια κομμάτια όπως ο Αστακός είναι άσχετα, απλά παίζω και δοκιμάζω νέες τεχνικές.
Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για το καθένα ξεχωριστά;
Το «Στην Αθήνα δεν έχω φίλους» είναι από το ραπ τραγούδι του Τάκι Τσαν που άκουγα όταν ήμουν έφηβος, αλλά ακόμα και αν κάποιος δεν έχει ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί να ταυτιστεί. Το «Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο» είναι αναφορά στο τραγούδι «Ταξιδιάρα ψυχή» του συγκροτήματος Τρύπες. Το «Αθήνα, Σ’ αγαπάω να της λες» δανεισμένο απ’ το ομώνυμο τραγούδι του Αλέξανδρου Βούλγαρη ή αλλιώς the Boy. Έρχονται και άλλα σύντομα, η λίστα με τα τραγούδια για την Αθήνα είναι μεγάλη.
Χρησιμοποιείς το hashtag #AthensisthenewBerlin. Tρολάρεις;
Δεν τρολάρω καθόλου. Έγραψα πρώτη φορά το “Athens is the new Berlin” το 2011 αν θυμάμαι καλά, δίπλα σε ένα κομμάτι που είχα κάνει στην οδό Σταδίου, στη βιτρίνα του παλιού Άκρον-Ίλιον-Κρυστάλ. Έβαφα παρέα με τον φίλο μου Ρίτσαρντ που τώρα ζει στη Νέα Υόρκη, έφυγε με υποτροφία. Θυμάμαι την απορημένη φάτσα του όταν με είδε να το γράφω με σπρέι στον τοίχο, με ρώτησε τι σημαίνει και μου είπε αυτό θα τσαντίσει πολύ κόσμο. Είχαμε μόλις μπει στην κρίση και ένιωθα πως το Βερολίνο θα κάνει κουμάντο στα πολιτικά πράγματα από δω και πέρα, οπότε ήταν ένα πολιτικό σχόλιο. Παράλληλα πολλοί φίλοι μου έφευγαν για να εγκατασταθούν στο Βερολίνο είτε γιατί εδώ δεν είχαν δουλειά είτε γιατί ήταν πιο cool πόλη για να ζεις. Τότε σκέφτηκα, αντί να φύγουμε όλοι για το Βερολίνο γιατί να μην κάνουμε την Αθήνα cool σαν κι αυτό. Αργότερα, όταν πήγα στο Βερολίνο απογοητεύτηκα και γύρισα πίσω. Η Αθήνα έχει πολλές προοπτικές. Έχω αντιμετωπίσει πολύ άσχημες αντιδράσεις για αυτό το σλόγκαν, έχουν φτάσει σε σημείο να με απειλούν ότι θα με σκοτώσουν σε μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα επειδή γράφω “Athens is the new Berlin”, ο κόσμος δεν πάει καλά, λες και είμαι μια κοινωνική απειλή. Νομίζω πως μόνο καλό κάνει αυτή η φήμη στην πόλη μας ακόμα και αν δεν βγάζει νόημα ή δεν πρόκειται ποτέ η Αθήνα να γίνει ένα σύγχρονο κέντρο πολιτισμού όπως το Βερολίνο.
Διαβάστε ακόμη: Τι θα λέγατε για ένα μουσείο street art στην Αθήνα;
Τελικά η Αθήνα αναγεννιέται από τις στάχτες της, όπως θέλουν να μεταδίδουν τα ξένα μέσα;
Η Αθήνα δε νομίζω πως μπορεί να αναγεννηθεί γιατί δεν είχε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία την δική της ταυτότητα, πάντα προσπαθούσε να ακολουθήσει άλλα πρότυπα από την Belle Epoque έως και σήμερα. Πρέπει να βρούμε την δική μας ταυτότητα. Το ότι αυτή την στιγμή έρχονται πολλοί ξένοι εδώ, πρόσφυγες αλλά και τυχοδιώκτες από την Δύση είναι ένα ενθαρρυντικό φαινόμενο. Το πάντρεμα των πολιτισμών γεννάει νέα πράγματα. Όπως όταν οι Άραβες κατέκτησαν την Ιβηρική χερσόνησο και η κουλτούρα τους συνάντησε την κλασική της Δύσης γεννήθηκε το Φλαμένκο της Ισπανίας ή τα Αzulejos στην αρχιτεκτονική της Πορτογαλίας, έτσι και εδώ αν ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ μας, τον ρατσισμό, και ξεκολλήσουμε απ’ το παρελθόν ίσως γεννηθεί κάτι καινούριο. Το Παρίσι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν ένα κέντρο σύγχρονου πολιτισμού και πολλοί καλλιτέχνες, διανοούμενοι, επιστήμονες πήγαιναν εκεί για να συνδιαμορφώσουν αλλά και για να νιώσουν την ελευθερία του. Μετά τον Πόλεμο κάτι αντίστοιχο συνέβη στη Νέα Υόρκη. Κάτι παρόμοιο ακολούθησε και την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, για λίγο και στη Βαρκελώνη μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί όχι τώρα και εδώ. Αν και η Ελληνική κοινωνία έχει πολλά συμπλέγματα, θρησκευτικά, εμφυλιακά, πατριαρχικά, αρχαιολαγνικά που δύσκολα ξεπερνιούνται. Η κρίση σίγουρα δεν έχει περάσει, άσχετα με το τι λένε τα μέσα, ακόμα υπάρχει πολλή αδικία και δυστυχία σε αυτή την πόλη. Πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για τα χειρότερα αλλά ποτέ δεν ξέρεις ίσως όντως να βγούμε από την οικονομική κρίση, πρώτα όμως θα πρέπει να τελειώσουμε τον πόλεμο που γίνεται δίπλα μας. Τριγυρνώντας στην πόλη βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφατα εδώ απ΄την Ανατολή την φρίκη του πολέμου και αυτό κάνει την συζήτηση για την τέχνη μάλλον εκτός πραγματικότητας.
Πέρα από αυτά τα νέα σου έργα που βλέπουμε στο δρόμο με τι άλλο ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω μια ατομική έκθεση με θέμα τον Υμηττό. Προσπαθώ να φτιάξω ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού σε ευθεία πορεία ξεκινώντας απ’ τα όρια της πόλης. Καταγράφω αυτή την προσπάθεια σε βίντεο και φωτογραφίες, συλλέγω αντικείμενα και αφήνω σημάδια στο βουνό. Ένα άλλο πρότζεκτ που ασχολούμαι αυτό τον καιρό είναι ένα βιβλίο που ετοιμάζω εδώ και 10 χρόνια, είναι σχεδόν έτοιμο και θα έχει θέμα την Αθήνα. Είμαι στη φάση του editing και της σελιδοποίησης, θα είναι γύρω στις 150 σελίδες κείμενα και 50 σελίδες φωτογραφίες. Ελπίζω να καταφέρω να το εκδώσω σύντομα.
