Θα έχετε σίγουρα δει δουλειές του σκρολάροντας στα social media. H ποπ αισθητική του, το κλείσιμο του ματιού και μια σοφιστικέ ελαφρότητα στο design κάνουν τον Κωνσταντίνο Μπελιά να ξεχωρίζει τα τελευταία χρόνια σε ό,τι και αν δημιουργεί. Αποτέλεσε πηγή «έμπνευσης» για πολλούς άλλους εικονογράφους και designers αλλά ο ίδιος εξακολουθεί να εμπνέεται από το αστικό τοπίο της Αθήνας.
Τι σε έκανε να γίνεις γραφίστας και εικονογράφος;
Ως γιος καλλιτέχνη, μεγάλωσα σε ένα πιο δημιουργικό περιβάλλον, όπου η ανάγκη για έναν πιο δημιουργικό τρόπο έκφρασης έγινε σχεδόν επιτακτική και σε συνδυασμό με μια εφηβεία στην ψηφιακή εποχή, οι τεχνοτροπίες μου βρήκαν τέτοιες εφαρμογές. Παρόλα αυτά, ως «καλλιτέχνης» δεν έλεγα και πολλά (ή δεν είχα να πω πολλά), οπότε οι σπουδές μου στις εφαρμοσμένες τέχνες έκριναν και την έως τώρα επαγγελματική μου ενασχόληση.
Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς σου έχει να κάνει με το αστικό τοπίο;
Γιατί στα μάτια μου, ένας τοίχος, μια πολυκατοικία, δεν είναι απλά ένας τοίχος και μια πολυκατοικία, αλλά είναι η μορφή που παίρνει στον χώρο ένα δομικό στοιχείο: χωρίσματα ανθρώπων, των ζωών τους, των διαφορετικών ιστοριών τους. Η διαίρεση της πόλης σε μικρότερους χώρους, γειτονιές, οικοδομικά τετράγωνα και κτήρια, δημιουργεί την εικόνα μιας πόλης ως ένα πολύχρωμο παζλ αντιθέσεων, που στη λεπτομέρειά της σχηματίζει στον ψυχικό κόσμο του θεατή μιας φωτογραφίας, μια ιδέα ή μια εντύπωση με έμμεσο τρόπο. Ως εκ τούτου, αυτό που φαίνεται σε μια φωτογραφία δεν είναι μια πραγματική πόλη, αλλά είναι μια εικόνα φορτωμένη με νοήματα και σημεία αισθητικής απόλαυσης. Για αυτό, το αστικό τοπίο, πέρα από τις λειτουργικές του ιδιότητες, μπορεί να αποτελέσει για μένα και για οποιονδήποτε, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Σε ποια γειτονιά μεγάλωσες και σε ποια ζεις τώρα;
Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας μέχρι οι σπουδές να με φέρουν στην πρωτεύουσα. Τώρα μένω στην “upcoming”, όπως βλέπω, γειτονιά του Παγκρατίου.
Ποια είναι η αγαπημένη σου περιοχή στην Αθήνα;
Νομίζω πως είναι η περιοχή του Ψυρρή, το τρίγωνο μεταξύ Αθηνάς-Ερμού-Πειραιώς. Βρίσκω πάντα ενδιαφέρον στα βιομηχανικά κτήρια και στο χρώμα που έχουν δώσει οι τόσες διαφορετικές κουλτούρες που συμπορεύονται εκεί.
Η Αθήνα αναβιώνει ή μαραζώνει;
Σαφώς και σε μια περίοδο, δεκαετίας σχεδόν, η γενική κρίση της κοινωνικής πραγματικότητας να αφήνει το στίγμα της ως «μαράζωμα» στην πόλη, με την ανάπτυξη να έρχεται είτε σε αργούς ρυθμούς, είτε να είναι τελείως άστοχη. Άστοχη θεωρώ για μένα, την μεταφορά πυλώνων πολιτισμού, όπως την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη Λυρική, να αποκεντρώνονται στο όνομα της ανάπτυξης, κουκουλώνοντας έτσι τις ανύπαρκτες υποδομές του κέντρου. Ίσως για κάποιους αναβίωση είναι το να ανοίξουν 10 χιπστερικά μπαρ στο κέντρο με υπερτιμημένα brunch. Για μένα είναι η στήριξη των αστικών υποδομών και το κοινωνικό πρόσωπο της πόλης, το να ξαναπάρουν ζωή τα κτήρια-φαντάσματα, η ανθεκτικότητα της πόλης στα νέα προβλήματα και η αναβάθμιση της καθημερινότητάς μας.
Έχουμε δει πως αρκετές φορές έχουν κοπιάρει δουλειά σου και μάλιστα «συνάδελφοι» από μεγάλες εταιρίες. Πώς αντιδράς σε αυτό;
Γενικά είναι όμορφο το να εμπνέεις συναδέλφους σου κι εγώ αναζητώ την έμπνευση από αυτούς. Η υπεροψία μερικών όμως που δεν το αναγνωρίζουν, μπορεί αρχικά να με εκνευρίσει, αλλά στο τέλος της ημέρας θα κοιμηθώ ήσυχος, γιατί θα ξέρω πως η δουλειά μου επηρέασε την αγορά, ακόμα και χωρίς αναγνώριση.
Με ποιο project ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Αυτή τη περίοδο, μέσα από την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του δήμου Αθηναίων, προσπαθούμε να αναδείξουμε την πολύπλευρη ταυτότητα της πόλης και να αφήσουμε το στίγμα της ως έναν city-break ευρωπαϊκό προορισμό. Τόσο όμορφο και ενδιαφέρον, μα τόσο δύσκολο.
Είναι εύκολο το επάγγελμα του γραφίστα σήμερα; Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιο νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την γραφιστική ή την εικονογράφηση;
Γενικά σε μια κουλτούρα κοινωνίας όπου το “design” είναι ψιλά γράμματα και η αισθητική παραμένει άγνωστος ορισμός, είναι δύσκολο ένας designer να αναπτύξει και να προβάλει τη μοναδικότητα του. Δύσκολο εννοούμε εμπορικά, μιας και το να είσαι γραφίστας είναι επάγγελμα και όχι χόμπι ή κάποια μορφή τέχνης. Σαν φάσμα η γραφιστική καλύπτει πολλά πεδία, οπότε σε ένα νέο παιδί θα πρότεινα, αφού εξερευνήσει όλα τα πεδία αυτά, να εξειδικευτεί σε έναν τομέα της και να διαπρέψει σε αυτό. Η αγορά είναι τόσο μικρή που σε αυτόν το χώρο μπορείς να δημιουργήσεις μόνος σου μια θέση εργασίας, οπότε αμέσως να γίνεις και αναγκαίος σε αυτήν την αγορά.
Ξεχωρίζεις την εμπορική από την καλλιτεχνική δουλειά σου; Ποια είναι τα όρια της μιας από της άλλης και πόσο ευδιάκριτα είναι;
Τα όρια είναι πολύ εμφανή, μια και η εμπορική δουλειά έχει χρηματικό αντίτιμο και η καλλιτεχνική, πνευματικό. Πάντα θεωρούσα αντιεπαγγελματικό το «μπλέξιμο» αυτών των δύο χώρων, μια και αν θεωρείς καλλιτεχνικό το εμπορικό σου δημιούργημα, δεν είσαι έτοιμος να δεχθείς κριτική από τον εκάστοτε πελάτη ή αγορά, που σαν συμπεριφορά είναι αντιεπαγγελματική.
Ποιο είναι το πιο περίεργο σχόλιο που άκουσες από πελάτη σου;
Αυτή θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη σε έκταση απάντηση αυτής της συνέντευξης, αλλά θα την κάνω πιο σύντομη. Θυμάμαι, σε μια παρουσίαση σε μεγάλο πελάτη, να με ρωτάει αν εγώ «τα ζωγράφισα αυτά» και αν μπορώ να μάθω στο παιδί του να «ζωγραφίζει στο κομπιούτερ».
Στείλε μας τα τρία πιο αγαπημένα έργα/δουλειές και γράψε μας κάτω από το καθένα γιατί τα ξεχωρίζεις.
Μερικά από τα πιο πρόσφατα μου:
Instagram: Constantinos88
Συνέντευξη στον Γιώργο Κελέφη