Ο Κωνσταντίνος Μπελιάς, είναι 25 ετών και κατάγεται από τη Μεγαλόπολη Αρκαδίας, όπου μεγάλωσε. Σπούδασε γραφιστική, έκανε μάστερ και έφυγε για να εργαστεί στην Αμερική. Ένας νέος άνθρωπος με πάθος για την τεχνολογία, τη φωτογραφία και το συναίσθημα. Εμείς τον μάθαμε μέσα από το facebook βλέποντας φωτογραφίες, συνοδευόμενες με μικρό κείμενο να κυκλοφορούν σε αμέτρητα προφίλ και σελίδες αγγίζοντας το συναίσθημά μας με άμεσο και καταλυτικό τρόπο. Ο Κωνσταντίνος, ήρθε στο ΟΖΟΝ και μας άφησε να τον φωτογραφίσουμε και να τον “ανακρίνουμε”.
Ποια blogs έχεις Κωνσταντίνε;
Το πιο γνωστό μου είναι το K44, έτρεχα το constantinariun.com, με κείμενο και σύντομα το έκανα photoblog, υπάρχει και ένα άλλο ανώνυμο, το οποίο έχει αναγνωστικό κοινό από το εξωτερικό- όχι από την Ελλάδα- με soft porn. Πάει καλά, πάρα πολύ καλά, αν και είναι άλλης κατηγορίας. Αυτά έχω που τρέχω, όλα τα άλλα πλην της δουλειάς τα έχω κάπως αφήσει πίσω.
Πώς και προέκυψε το blogging; Τόσα blogs και διαφορετικά projects το ένα με το άλλο;
Αρχικά ξεκινάς το κάθε τι και ιδίως το blogging επειδή έχεις κάτι να πεις. Λες, χμμμμμ…. πώς θα το πω αυτό; Και αρχίζεις να γράφεις. Γεμίζεις έναν ιστότοπο με κόσμο. Το προχωράς και βλέπεις ότι δεν σε γεμίζει όλο αυτό. Λες, τι άλλο να κάνω; Πας στη φωτογραφία. Συνεχίζεις. Μετά λες να βάλεις το κείμενο πάνω στη φωτογραφία. Ύστερα σκέφτεσαι να δοκιμάσεις και το βίντεο. Πηδάς από blog σε blog και από project σε project. Κάπως έτσι λειτουργεί για εμένα. Γίνεσαι και διαφορετική περσόνα, υιοθετώντας έναν διαφορετικό τρόπο γραφής, προκειμένου να εκφράσεις το νόημα αυτού που πρεσβεύεις.
Oι φωτογραφίες αυτές – οι περισσότερες από τις οποίες έχουν γίνει shared σε πολύ μεγάλο κοινό, τι έμπνευση και τι στόχο κρύβουν από πίσω τους;
Είναι φωτογραφίες δικές μου, οι περισσότερες μάλιστα από κινητό. Στόχος μου ήταν να απομονώσω τελείως το προσωπικό στοιχείο, είτε πρόκειται για τοπίο (κυρίως) είτε για κάποια σκηνή/κατάσταση και έχοντας όσο το δυνατόν πιο μικρό κείμενο να δώσω την ευκαιρία σε όποιον τη δει να ταυτιστεί. Μέσα από τη φωτογραφία επιχειρώ να δώσω συναίσθημα ακόμη και με ύπουλους τρόπους. Προσθέτωντας φώτα που δεν υπάρχουν, σκιές, ουρανούς που δεν υπάρχουν. Κάνω photoshop. Το τελικό αποτέλεσμα, είναι σχεδόν κολάζ! Μια εικόνα μπορεί να αλλάξει δραματικά προκειμένου να φτάσεις εκεί που θέλεις. Λόγω δουλειάς, είμαι ούτως ή άλλως 10 ώρες την ημέρα πάνω από το photoshop. Προσπαθώ μέσω της αφαίρεσης να φτάσω σε μια πρόταση που μπορεί να εκπροσωπεί τον καθένα. Οι λέξεις σε συνδυασμό με την εικόνα θέλω να δημιουργούν μία ιστορία. Αυτό ήταν το achievement αυτού του blog που ξεκίνησε στην Κολοκοτρώνη 44 και είχε σκοπό να παρουσιάσει ιστορίες του κέντρου αποδοσμένες έτσι.
Έχει κάποια σχέση με το γνωστό Κ44;
Βασικά έχει. Ως φοιτητές βγαίναμε στο Κ44. Αυτό το μικρό διαμέρισμα στην Κολοκοτρώνη 44, είπαμε πως θα γίνει το νέο Κ44. Το νέο στέκι μας. Έτσι και έγινε! (Δείτε το blog του, εδώ)
Δεν φωτογραφίζεις ιδιαίτερα ανθρώπους, γιατί;
Είναι πολύ δύσκολο να φωτογραφίσεις έναν άνθρωπο. Έχω τραβήξει φωτογραφίες ανθρώπων που γελούν ευτυχισμένοι και όταν τις είδα μετά έμοιαζαν σαν ένα βήμα πριν την αυτοκτονία. Γενικά πιστεύω πως πρέπει να καταφέρνεις να περνάς μέσα από την εικόνα το χαρακτήρα και το πραγματικό συναίσθημα του άλλου. Μερικοί άνθρωποι μοιάζουν διαφορετικοί στις φωτογραφίες. Θεωρώ ότι πρέπει να αναπτύσσεται μία καλή σχέση ανθρώπου και φωτογράφου. Εγώ τα πήγαινα καλά με την πόλη γι αυτό και οι εικόνες μου αφορούν τόσο την πόλη. Οι άνθρωποι μέσα περνούν, φεύγουν, αλλάζουν, μένουν, χάνονται. Η μόνη σταθερά είναι η πόλη για μένα.
Για πες μας λίγα πράγματα για την Unfold. Τι ακριβώς είναι;
Είμαστε μια ομάδα, που άρχισε να δημιουργείται λίγο πριν επιστρεψω από την Αμερική. Γνώρισα 3-4 ανθρώπους με κοινό όραμα και άποψη πάνω στο web design και αποφάσισα να ενταχθώ μαζί τους. Ήθελαν όλοι να ασχοληθούν με το digital και web κομμάτι, όχι μόνο σχεδιάζοντας μια σελίδα ή ένα application, αλλά σε ό, τι αφορά την τεχνολογία σαν ιδέα, σαν φιλοσοφία. Η τεχνολογία είναι ένας τρόπος σκέψης ολόκληρος. Αυτό θέλαμε και έτσι δημιουργήσαμε την Unfold. Αν χρειαστεί πχ να δημιουρήσουμε ένα site, app κλπ μπαίνουμε στην ψυχολογία του πελάτη, του χρήστη, ακόμη και της εφαρμογής. Το web design ουσιαστικά είναι το πρίσμα μεταξύ τεχνολογίας και χρήστη. Το κενό στη μέση ερχόμαστε να το καλύψουμε εμείς, σχεδιάζοντας interfaces- φέρνοντας σε επαφή αυτούς του δύο κόσμους. Ένα ακραίο παράδειγμα: πως θα κάνεις λειτουργικό και εύχριστο το Matrix με την “θείτσα” της διπλανής πόρτας που απλά πατάει κουμπιά. Πλέον, παράλληλα με την Unfold έχει δημιουργήθει άλλη μία ομάδα μέσα στον ίδιο χώρο που ασχολείται και με καμπάνιες πέρα απ΄το διαδίκτυο.
Τι σε συναρπάζει σε αυτό;
Το θεωρώ πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον γιατί πρέπει να συνδυάζεις πολλά πράγματα μαζί. Θέλει εσένα σαν designer να ψάχνεις τα πάντα γύρω σου, τι χρειάζεται, τι αποτυγχάνει και γιατί, τι πάει καλά, τι δεν πάει και γιατί. Είναι μια συνεχής έρευνα μέσω της χρήσης. Σπουδές ξεκάθαρες για αυτό δεν υπάρχουν. Ψάχνεσαι μόνος σου και καταλήγεις, διαβάζοντας και χρησιμοποιώντας άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Τεχνολογία, ψυχολογία, εμπόριο, οικονομία.
Σε ό, τι αφορά τις εφαρμογές για κινητό, τι υπάρχει πιο συναρπαστικό και διαφορετικό για εσένα;
Γενικά το κινητό είναι πολύ σημαντικό πλέον για τον άνθρωπο. Είναι το μέσο και το αντικείμενο προς το οποίο ο καθένας μας είναι πιο ειλικρινής. Μιλάς στο κινητό, βγάζεις φωτογραφίες, ψάχνεις ζωές άλλων, είναι επαγγελματικό εργαλείο, έχει μέσα όλη σου τη ζωή, αν είναι smartphone. Όλοι οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί απέναντι στο κινητό τους. Έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό- καμία σχέση με την επαφή που έχουμε με το laptop. Καταγράφει το κάθε τι που κάνουμε συνεχώς και το ζητάμε να σου πω την αλήθεια να καταγράφει τώρα πια το κινητό τη ζωή μας. Παλιά μας τρόμαζε αυτό.
Υπάρχει κάποιο άλλο project με το οποίο θα ήθελες να καταπιαστείς;
Πέρυσι πραγματοποιήσαμε μια έκθεση, το Momentography Athens, στο TAF, που είχε μεγάλη ανταπόκριση και πήγε πάρα πολύ καλά. Επειδή στη δουλειά μου ασχολούμαι πολύ με το τεχνικό κομμάτι, θέλω τα εκτός δουλειάς projects να είναι πιο αφηρημένα. Τώρα με αυτή την ομάδα, ακόμη σκεφτόμαστε το τι θα κάνουμε. Σίγουρα σε διαφορετικό κλίμα από το προηγούμενο. Θεωρητικά θα ήθελα να βάλουμε στο παιχνίδι την τεχνολογία. Π.χ. όταν επισκέπτεσαι αυτή την έκθεση να έχεις το smartphone σου και να σκανάρεις σε κάποιο σημείο έναν κωδικό QR που θα σου επιτρέπει να διαβάζεις μέσω της τεχνολογίας του κινητού διαφορετικά αυτό το έργο. Να βλέπεις κανονικά την φωτογραφία με τα μάτια σου και βάζοντας μπροστά το κινητό να βλέπεις ένα εντελώς άλλο έργο. Να αλλάζεις καταλυτικά την προοπτική του θεατή. Δεν ξέρω πώς θα υλοποιηθεί. Πιστεύω πως αν κάθομαι και σκέφτομαι με ποιον τρόπο θα γίνει κάτι, χάνω ένα 30% από τις αρχικές δυνατότητές του. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη αν θέλω να γίνει σε κλειστό χώρο ή σε κάποια γκαλερί. Θα ήθελα να βγει έξω στο δρόμο και να είναι σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης. Βάζοντας τον κωδικό στο smartphone, να βλέπεις ξαφνικά ένα κτίριο να γκρεμίζεται, τον άδειο ουρανό με αστέρια, ένα σημείο να φλέγεται…
Η τεχνολογία αυτή και ένα τέτοιο project όμως δεν μπορεί να απευθύνεται σε όλους. Δεν έχουν όλοι smartphone!
Καλώς ή κακώς δεν μπορείς να απευθύνεσαι σε όλους. Θα ήθελα να αλλάξουμε τελείως ένα σημείο της πόλης και να μπορέσει ο χρήστης να δει το κέντρο διαφορετικά. Θα πρέπει να το δεχτούμε αυτό. Αν κάποιος δεν έχει smartphone, ας μην έρθει στην έκθεση. Δεν μπορούμε σε κάθε προσπάθεια να υπολογίζουμε όλο το κοινό. Όλο τον κόσμο… Είναι λάθος. Ένα λάθος που κάνουμε και στη δουλειά. Καλύτερα να απευθυνθείς σε μικρότερο κοινό που θα δεχτεί αυτό που έχεις να του προσφέρεις 100% και θα σου δώσει το ανάλογο feedback. Όσο μεγαλύτερο και ευρύτερο είναι κάτι, τόσο πιο ουδέτερο και χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα γίνεται καμιά φορά. Είτε αυτό το κοινό που απευθύνεται κανείς είναι πελάτες, είτε θεατές σε μία έκθεση.
*Ιδού τα αγαπημένα αντικείμενα του Κωνσταντίνου:
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Ψηφιακή φωτογραφική Olympus Pen, ακουστικά Phillips, αδιάβροχη φωτογραφική Kodak, γυαλιά Carrera, iPad, Viewmaster, σημειωματάριο απ’το Χαρτβασήλειον, το comic book Unlikely του Jeffrey Brown, χειριστήριο PS3, μαρκαδόροι Pentel, κινητό HTC One X, εσώρουχο H&M, λάπτοπ MacBook Pro.
Και εδώ μερικές από τις φωτό του Κωνσταντίνου που όλο το facebook, twitter και instagram αγάπησε (ναι, εκείνος τα ξεκίνησε όλα- ναι, δικές του ήταν αυτές οι φωτογραφίες).
[slideshow_deploy id=’32250′]
*Photos: Νέλλυ Σκουφάτογλου (O Mr. Μπελιάς είναι tip to ankle Pepe Jeans London boy, όσο για τo toe επιλέξαμε Hackett London!)