O Mάιος είναι ο μήνας που γεννιούνται οι πιο ωραίες ιδέες. Κάπως έτσι πριν 6 ακριβώς χρόνια τέσσερεις από τις καλύτερες δημοσιογραφικές πένες σε ό,τι φορά τον κινηματογράφο, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν το Flix.gr. H Πόλυ Λυκούργου, η Λήδα Γαλανού, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος και ο Μανόλης Κρανάκης έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν την επιτυχία του εγχειρήματός τους και μας προσκαλούν σε ένα μεγάλο πάρτυ στο Six Dogs τη Δευτέρα 8 Μαΐου. Εμείς τους ζητήσαμε να μας πουν για τα μαθήματα που πήραν μέσα από αυτά τα 6 χρόνια και το πώς καταφέρνουν να παραμένουν φίλοι. Για κεράσακι στην τούρτα μάς ξεχωρίζουν τις αγαπημένες τους ταινίες της τελευταίας εξαετίας.
Η πολλή δουλειά δεν τρώει τον αφέντη
Ξεκινήσαμε το Flix στην αρχή της κρίσης, στις 29 Απριλίου 2011. Εξι χρόνια αργότερα, αυτό που ζούμε δεν είναι πια κρίση, είναι μια παγιωμένη δυσλειτουργία, αλλά το Flix έχει κατ’ αρχάς επιβιώσει, πράγμα όχι αυτονόητο και, κατά δεύτερον, αναπτύσσεται (και) οικονομικά κάθε χρόνο, σταθερά. Αντιμετωπίζουμε την εξέλιξή του με ελαφριά έκπληξη και μεγάλη χαρά. Αλλά ο λόγος είναι υπερβολικά απλός. Για έξι χρόνια έχουμε σκοτωθεί στη δουλειά. Πρωί, βράδυ, Σαββατοκύριακα, αργίες, καλοκαίρια και χειμώνες, τόσο εμείς οι τέσσερις, όσο και οι υπέροχοι συνεργάτες μας που υπομένουν και επιμένουν. Μπορεί, εάν το Flix είχε γεννηθεί σε μια εποχή πιο γόνιμη, να είχε απογειωθεί τώρα, να έτρεχε χωρίς κόπο (όνειρα…) και να είχαμε εγκατασταθεί ήδη στα γραφεία μας στην Colby Co. Αλλά όπως έχουν τα πράγματα, φαίνεται ότι για να κρατήσεις μια δουλειά σε ανάπτυξη, πρέπει να της αφοσιωθείς στοργικά, απόλυτα, να κλείσεις τη μύτη και τα μάτια και να βουτήξεις στα βαθιά. Και κάθε τόσο, να βγάζεις λίγο το κεφάλι για ανάσα. Και πάλι μέσα.
Ποιος φοβάται το νέο αίμα;
Ξεκινήσαμε, σε λίγο διαφορετικές στιγμές, όλοι από το Περιοδικό Σινεμά. Επειδή ο Γιώργος Τζιώτζιος πρώτα και η συνέχεια του περιοδικού μετά, ήταν τόσο γενναιόδωροι, ακομπλεξάριστοι και σίγουροι στα δικά τους πόδια, που άνοιγαν μεμιάς την πόρτα και σε νέα σχέδια και σε νέους, πολύ νέους, συνεργάτες. Ακολουθούμε το υπόδειγμα όσο καλύτερα μπορούμε. Ανοίγουμε νέες πόρτες, παρέα με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στις μηνιαίες προβολές (and then some) του Flix it στη Στέγη. Και, από την άλλη πλευρά, απολαμβάνουμε όσο τίποτα τις ενέσεις φρεσκάδας από τις υπόλοιπες, παλιές και ολοκαίνουριες, πένες του Flix, σταθερά τον Θοδωρή Δημητρόπουλο και πιο πρόσφατα τον Θανάση Πατσαβό, τον Χρήστο Μπακατσέλο, τον Δημήτρη Δημητρακόπουλο και τον Τάσο Χατζηευφραιμίδη. Και τη Νατάσα Πανδή που μάς οργανώνει. Και τη radial που μάς σχεδιάζει και μάς υποστηρίζει, κυριολεκτικά και ψυχολογικά, τον Γιώργο Μπαστέα που φροντίζει να μην ξεφύγουμε (όχι μόνο οικονομικά) και τον Παναγιώτη Λουκά που, από το Βερολίνο, κάθε εβδομάδα, φτιάχνει το πρόγραμμα αιθουσών όλης της Ελλάδας. Θέλει ασκήσεις θάρρους το ν’ αφήνεις τον έλεγχο, αλλά η απόλαυση σε δικαιώνει.
Οι φίλοι δεν τσακώνονται πάντα όταν κάνουν δουλειές
Οι τέσσερίς μας, Γιώργος, Λήδα, Μανώλης, Πόλυ, γνωριζόμαστε πολλά χρόνια πριν γεννηθεί το Flix. Είχαμε δουλέψει μαζί, βγει μαζί, πιει μαζί, πάει διακοπές μαζί, μελαγχολήσει και πανηγυρίσει μαζί, τα είχαμε κάνει όλα μαζί, ήμαστε στη φάση της σχέσης που ή χωρίζεις, ή συζείς. Οπότε «συζήσαμε» στο Flix, επενδύσαμε σ’ αυτό από κοινού της ζωές μας και, ω του θαύματος, έχουν περάσει έξι χρόνια και δεν έχουμε κάνει ούτε ένα μεγάλο καυγά. Άρα, να που γίνεται κι αυτό.
Δεν βαριόμαστε τις ταινίες
Όταν δουλεύεις στο χώρο του σινεμά, πρέπει ν’ αγαπάς τις ταινίες. Τελεία και παύλα. Όταν αρχίσεις να βαριέσαι τις προβολές, να υιοθετείς ματιά κυνική και μπλαζέ, να διοχετεύεις πάνω τους την γκρίνια σου, να τις χρησιμοποιηθείς για ν’ αναδειχθείς ο ίδιος μ’ έναν ανισόρροπο τρόπο, πρέπει ν’ αλλάξεις δουλειά. Σε δυο εβδομάδες έρχεται το Φεστιβάλ Καννών και δεν βλέπουμε την ώρα να το χορτάσουμε. Εντάξει, καλά είμαστε ακόμα.
Αγαπάμε το ελληνικό σινεμά (όχι επειδή πρέπει)
Ενα ελληνικό κινηματογραφικό site έχει το προνόμιο να γνωρίζει καλύτερα το σινεμά της χώρας του. Αυτό το καταλάβαμε νωρίς κι ασχοληθήκαμε με τις ελληνικές ταινίες και τους δημιουργούς τους από την πρώτη μέρα ως και σήμερα. Μέσα στα έξι χρόνια του Flix είδαμε όλη την γκάμα του ελληνικού σινεμά να ξεδιπλώνεται και φροντίσαμε να γνωρίζουμε τι γίνεται και ν’ αναδεικνύουμε ό,τι, κατά την κρίση μας, αξίζει περισσότερο. Κι από την πλευρά του, το ελληνικό σινεμά φρόντισε ν’ αναπτύσσεται, να διευρύνεται, ν’ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία, ν’ αντιστέκεται στην ανέχεια και να ζει με κέφι, ή τουλάχιστον να προσπαθεί. Ναι, να μη χαϊδεύεις, αλλά και να μη σνομπάρεις, ούτε να υπονομεύεις το σινεμά της χώρας σου, γιατί σ’ αυτό ανήκεις κι εσύ. Και πόσο ανεβαστικό ότι ο Νίκος Πάστρας μας, ο σκηνοθέτης του Flix, ετοιμάζεται τώρα για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.
Το σινεμά αλλάζει πιο γρήγορα από εμάς
Νέες τεχνολογίες, ένας συναρπαστικός ψηφιακός κόσμος, πλατφόρμες που αντικαθιστούν τις παραδοσιακές αίθουσες, αμφιλεγόμενες ή όχι πρακτικές που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε αλλά και κάνουμε σινεμά. Πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος πανικού. Για μια τέχνη που φτιάχτηκε για να είναι μαζική και άρρηκτα συνδεδεμένη με την τεχνολογία του μέλλοντος, ό,τι συμβαίνει εδώ και χρόνια, καταργεί όσα ξέραμε και μάς αναγκάζει να ακολουθήσουμε. Ως Flix, ως άνθρωποι του σινεμά, ως θεατές, φτιάχνουμε από την αρχή τις μνήμες μας (γραμμένες αυτή τη φορά σε σκληρούς δίσκους), νοσταλγούμε (χωρίς ρετρό διάθεση) και μαθαίνουμε να μη φοβόμαστε και ν’ αγαπάμε μια εποχή που φέρνει διαρκώς αλλαγές και που τα κινηματογραφικά φετίχ της δεν είναι κάτι που μπορείς να αγγίξεις με τα χέρια. Ο,τι ακριβώς συμβαίνει με τις αγαπημένες μας ταινίες – δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε αλλά βρίσκονται πάντα μέσα μας.
Οι καλύτερες ταινίες του Flix.gr (2011-2016)
2011
Οι Πρωτάρηδες (The Beginners) του Μάικ Μιλς
Το αυτοβιογραφικό φιλμ του Μάικ Μιλς με τις ερμηνείες αριστουργήματα των Κρίστοφερ Πλάμερ και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Μια σπουδή πάνω στις νέες αρχές, την αλληλεξάρτηση που νιώθει ακόμη και ο πιο μοναχικός άνθρωπος, την ακλόνητη βεβαιότητα πως η ζωή κάνει κύκλους και πως, όπως μπορείς από τα ψηλά να βρεθείς στα χαμηλά, το ίδιο απότομα μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Eυαίσθητη, δημιουργική, ειλικρινής, φιλική και φιλοσοφημένη, να μια ταινία με άμεση εφαρμογή στην προσωπική ζωή! Διορατική, ξεγυμνωμένη, με χιούμορ και μια φυσική μελαγχολία, «Οι Πρωτάρηδες», περισσότερο από καλύτερη ή αγαπημένη μας ταινία του 2011 χρονιάς, έγιναν κάτι ακόμα σημαντικότερο: βίωμα, ιδιωτική ανάμνηση.
2012
Holy Motors του Λεός Καράξ
Κατασκευασμένο από τα υλικά που φτιάχνονται τα όνειρα, το «Holy Motors» είναι όχι μόνο 100% «σινεμά του Λεός Καράξ», αλλά 100% σινεμά. Κάτι περισσότερο από ένα ερωτικό γράμμα στον κινηματογράφο, η ταινία που μας θύμισε γιατί κάποτε λατρέψαμε όσο κανένα το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, είναι ενα roller coaster συναισθημάτων και εικόνων που διασχίζει το άβατο της ανθρώπινης κατάστασης με οδηγό ένα σπουδαίο σπαρακτικό ηθοποιό (υπόκλιση διαρκείας στον Ντενί Λαβάν) και όλα όσα μας κάνουν να συνεχίζουμε να ζούμε. Ακόμη κι όταν όλα τελειώσουν, θα έχουμε για πάντα το σινεμά!
2013
Ολα Χάθηκαν (All is Lost) του Τζέι Σι Τσάντορ
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, στα 77 του χρόνια, ερμηνεύει τον πιο απαιτητικό και τον σπουδαιότερο ρόλο της τεράστιας, υπέροχης καριέρας του, γυμνός από τη χαρακτηριστική φωνή του, χρησιμοποιώντας το σώμα, τα χέρια, το βλέμμα του, με τρόπο που θα ζήλευε κι ο νεότερος άντρας κι ο πιο hot ηθοποιός της εποχής. Και ο Τζέι Σι Τσάντορ, με τη δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους ταινία του, ανοίγεται με τόλμη στα κύματα της δημιουργίας, επιλέγοντας μια ταινία με έναν μόνο ηθοποιό, χωρίς λόγο και καταλήγοντας μ’ ένα υπαρξιακό – υποτιμημένο για την ώρα, αλλά που μένει να ανακαλυφθεί και να κερδίσει τη θέση που του αξίζει στην ιστορία του σινεμά – αριστούργημα.
2014
Μεγαλώνοντας (Boyhood) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Τολμηρή ιδέα, σκηνοθετικός άθλος, καλλιτεχνικό επίτευγμα. Το ότι γυρίσε μία ταινία μυθοπλασίας μέσα σε ένα διάστημα 12 χρόνων, παρακολουθώντας την κινηματογραφική του οικογένεια να μεγαλώνει μπροστά στο φακό του ήταν σίγουρα ένα μεγάλο ρίσκο για τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Δεν μας κέρδισε όμως μόνο η άξια κι αριστοτεχνική εκτέλεση του σχεδίου του. Δεν θεωρούμε το «Boyhood» ένα αριστούργημα, μόνο για όσα όρια τεστάρισε κι όσα φράγματα έσπασε. Οχι πώς δεν αναγνωρίζουμε ότι μαζί με τους ήρωες, ωρίμασε κι ο Λινκλέιτερ ως σκηνοθέτης. Οχι ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι μεγάλωσε, διογκώθηκε και άλλαξε και το ίδιο το σινεμά – από φιλμ σε ψηφιακό, από την grunge υφή των indies στις απαιτήσεις του multiplex κοινού σήμερα. Ψηφίσαμε το «Boyhood» ως την καλύτερη ταινία του 2014 γιατί μέσα σε όλη του την κατασκευή δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία που ήθελε να αφηγηθεί. Δεν άφησε ποτέ τον μικρό του ήρωα από το χέρι, δεν σταμάτησε να κρατά το δικό μας πάνω στη μεγάλη του καρδιά. Το «Boyhood» μάς έκανε να νιώσουμε, μετά να δούμε, μετά να καταλάβουμε.
2015
Ο Γιος του Σαούλ (Son of Saul) του Λάζλο Νέμες
Το (ένα από τα σπουδαιότερα στην ιστορία του σινεμά) ντεμπούτο του Λάζλο Νέμες – βοηθού του Μπέλα Ταρ – έκοψε από την πίτα της Ιστορίας ένα ζεστό κομμάτι κόλασης και το πρόσφερε με ένταση και δύναμη σχεδόν λυτρωτική. Ο «Γιος του Σαούλ» είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο Αουσβιτς αλλά δεν είναι απλώς μια ταινία για το Ολοκαύτωμα. Είναι μια ταινία για τον άνθρωπο, την πιο πηχτά σκοτεινή πλευρά του και την πιο ανέλπιστα αισιόδοξη. Για τη δύναμη και την αντοχή, για όλα όσα μάς δίνουν συγχώρεση και μας επιτρέπουν να υπάρχουμε ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ένα απρόσμενο μάθημα σινεμά. Σινεμά για τα μάτια μα κυρίως για την ψυχή.
2016
Arrival του Ντενί Βιλνέβ
Εσύ πώς ζεις τη ζωή σου; Ή, μάλλον, εσύ πώς επιλέγεις να ζεις τη ζωή σου; Θα επέλεγες με τόλμη και διαύγεια και πίστη να τη ζήσεις ολόκληρη; Την ευτυχία και τη δυστυχία της; Τις μεγάλες αγάπες και τους χωρισμούς; Τις αναπνοές και το θάνατο; Αν ήξερες ότι η χαρά κρύβει οδύνη και πόνο στην απώλειά της, θα ζούσες κάθε στιγμή από την αρχή; Με το πρόσχημα της επιστημονικής φαντασίας, «Η Αφιξη» του Ντενί Βιλνέβ έστειλε καθαρό μήνυμα να μην κοιτάξουμε μόνο ψηλά, με απορία, περιέργεια και δέος, αλλά πρωτίστως μέσα μας – εκεί όπου κρύβονται τα πραγματικά μυστήρια και τα θαύματα. Η εξωγήινη επίσκεψη αναγκάζει την ανθρωπότητα να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Το απόκοσμο εξανθρωπίζει το εγκόσμιο. Ο θάνατος δίνει νόημα στη ζωή. Και κάπως έτσι, μία ταινία (με αυτήν την απέρριτη σκηνοθεσία και αυτή την ερμηνεία ζωής από την Εϊμι Ανταμς) γίνεται βιωματική εμπειρία για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Εσύ, πώς επιλέγεις να ζεις τη ζωή σου;
Κείμενο: Γιώργος Κελέφης
Κεντρική Φωτογραφία: Απόστολος Πολυκρέτης