Έχει ενδιαφέρον να μιλάς με την Νεφέλη Κουρή, που μετά τους θεατρικούς της ρόλους στην Αρετούσα, του Βιτσέντζου Κορνάρου και στον Ηλίθιο του Ντοστογέφσκι και το βάφτισμα του πυρός στην Επίδαυρο, ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στου Σχοινοβάτες του Σταμάτη Φασουλή, πρωταγωνίστησε στην Ιλιάδα, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Ο χρόνος της ελάχιστος. “Μετά από τόσες ώρες δουλειάς ξεχνάς τον κόσμο γύρω σου, αφοσιώνεσαι σε αυτό που αγαπάς και αυτό σου δίνει δύναμη για να δημιουργήσεις…”, λέει η ίδια στο Ozon Raw σε μια συζήτηση με τον άνεμο της τέχνης να πνέει ενάντια στα σημεία των καιρών…
Περίμενες ότι ο ρόλος σου στην Αρετούσα θα σε έφτανε ως τις υποψηφιότητες για την καρφίτσα της Μελίνας;
Όχι ειδικά στην αρχή καθόλου μιας και ο ρόλος της Αρετούσας ήταν μοιρασμένος σε τρεις ηθοποιούς. Είχα στο νου μου ότι θα ήταν μια τελείως ομαδική δουλειά που δεν θα ξεχώριζε κάποιος ή κάτι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η υποψηφιότητα μου. Πολλοί ωστόσο μεγαλύτεροι μου το θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό. Ήταν ένας ρόλος που μου άρεσε πολύ, αν και αρχικά ήμουν φοβισμένη γιατί δεν είχα ξαναπαίξει κάποιο τέτοιο ρόλο και υπήρχε και το θέμα της γλώσσας που με δυσκόλεψε αρκετά, οπότε δεν θα έλεγα ότι ήμουν τόσο ανέμελη και συνειδητοποιημένη ως προς το αποτέλεσμα της δουλειάς μου. Αυτό ήρθε στην πορεία. Στην αρχή απλώς προσπαθούσα να καταφέρω κάτι.
Πιστεύεις στο ταλέντο ως κάτι που μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από την εκπαίδευση ενός ηθοποιού;
Δεν ξέρω να σου πω τι είναι ταλέντο. Προσωπικά φοίτησα στο Ωδείο Αθηνών και είχα πολύ καλούς καθηγητές και νομίζω ότι χωρίς αυτούς δεν θα τα κατάφερνα. Ίσως όμως ένα άτομο που έχει κατι έμφυτο το οποίο τον οδηγεί ενστικτωδώς να παίξει να είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Πιστεύω πολύ στο ένστικτο και στο μυαλό ενός ατόμου που γίνεται ηθοποιός, όμως θεωρώ ότι οι σπουδές είναι απαραίτητες για την παιδεία ενός ηθοποιού.
Έχεις καλλιτεχνικούς στόχους ή όνειρα;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Γενικά δεν το έχω αυτό σαν άνθρωπος. Το βρίσκω πολύ αγχωτικό. Σίγουρα έχω όνειρα και θέλω να συνεχίσω να είμαι στο θέατρο ή να κάνω κάτι στο σινεμά. Περιμένω όμως τα πράγματα να έρθουνε από μόνα τους.
Είσαι αισιόδοξη μέσα στις υπάρχουσες κοινωνικές και επαγγελματικής συνθήκες που βιώνουμε όλοι και ιδιαίτερα οι ηθοποιοί;
Όχι νιώθω μεγάλη ανασφάλεια, όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Με φοβίζει και με απογοητεύει το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον εδώ για τους νέους ανθρώπους. Οι περισσότεροι φεύγουνε και όσοι μένουν εδώ εργάζονται για πολύ λίγα χρήματα και ανασφάλιστοι, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίας και μερικές φορές σε εντελώς διαφορετικό χώρο από το επάγγελμα που έχουν σπουδάσει.
Έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο ανάμεσα στις πολύωρες πρόβες;
Συνήθως τα πρωινά και μετά τη δουλειά , αν μείνει χρόνος για μια βόλτα ή κάποια βραδινή προβολή στο σινεμά. Όταν έχω όμως περισσότερο χρόνο μου αρέσει πολύ να κάνω ποδήλατο, να περπατάω, να βλέπω όσο το δυνατόν περισσότερο θέατρο και να τραγουδάω.
Υπάρχει κάποιος αγαπημένος στου στίχος ή κάποιο μότο που να σε εκφράζει πολύ αυτό το καιρό.
Με εκφράζει πολύ κάποιοι στίχοι από ένα τραγούδι των Χαϊνιδων που λέει “Με τον καιρό να ναι κόντρα είναι τιμή να πετάς. Μην κλαίς που πουλί μου, μην κλαίς….”
Συνέντευξη: Δέσποινα Ραμαντάνη
Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης