Μας τράβηξε σήμερα την προσοχή η παρακάτω ανάρτηση της επιμελήτριας εκθέσεων Φαίδρας Βασιλειάδου στο facebook.
Το ποστ, με αφορμή τη δίκη για τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, που ολοκληρώνεται τις επόμενες μέρες, μιλά σε πρώτο πρόσωπο για τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τον ρόλο της γυναίκας και την κακοποίηση. Την αναδημοσιεύουμε αυτούσια, με την άδεια της συγγραφέα:
(το παρακάτω κείμενο είναι άκρως υποκειμενικό, βιωματικό, καθόλου ακαδημαϊκό και αποτελεί μια μικρή χειρονομία κατά της ελληνικής επαρχιακής σαπίλας)
Η δίκη για την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη με κρατάει ξύπνια το βράδυ. Την σκέφτομαι μέσα στη μέρα. Μέχρι να βραδιάσει, καταλαβαίνω γιατί με πονάει τόσο. Γιατί ταυτίζομαι. Το πλαίσιο της επαρχίας, το προφίλ του πατέρα του ενός βιαστή (του νεόπλουτου βεβαίως) να καταθέτει ψεύτικα χαρτιά περί ψύχωσης για να απαλλαχτεί ο γιος του – όλα αυτά…
Ο μηχανισμός αυτοάμυνας κακοποιημένων ατόμων είναι ένας: η λήθη. Σε αυτή την κατάκρυψη, ανακαλύπτεις διάφορα μέσα για το καθημερινό ταξίδι, έτσι ώστε να μπορείς να σκεπάζεις την ψυχή σου που παγώνει. Το λογισμικό σου θα μπει σε μια παύση, μέχρι να συμβεί κάτι που θα σε ξυπνήσει από τον βαθύ κοινωνικό ύπνο που μπήκες. Ξαφνικά, θυμάσαι τι σου λέγανε: “ε φταις και εσύ λιγάκι, τα έδωσες τα δικαιώματα σου”, “είναι ερωτευμένος και πληγωμένος, γι αυτό έκανε ότι έκανε”.
Έτσι όμως μάθαμε. Το μάτριξ ήταν ένα: αν ο Γιαννάκης σε χτύπησε στην πρώτη δημοτικού, είναι επειδή σε θέλει πολύ και δεν έχει τρόπο να στο πει διαφορετικά. Αυτό σου είπαν όταν γύρισες στο σπίτι με μελανιές. Με αποτέλεσμα, όταν σε σαπακιάσει ο άλλος στο ξύλο, είναι επειδή σε θέλει πολύ. Είναι επειδή εσύ φταις, που τον έκανες να ζηλέψει. Δυστυχώς ήσουν πολύ εύκολη και είχες πάει με αρκετούς μέχρι να σε γνωρίσει η μια και μοναδική αγάπη (μία δικαιούσαι). Το συμπέρασμα; Έχεις κάπως χεσμένη και εσύ την φωλιά σου γυναίκα, τα έχεις δώσει τα δικαιώματα σου για σχολιασμό, για στοχοποίηση, για το ξύλο που έφαγες. Το έχασες το τραίνο για συναισθηματική πλήρωση και σχέση.
Η πλειοψηφία της ελληνικής επαρχιακής κοινότητας σε θέλει με παιδί μέχρι τα 30 (αν είσαι τυχερή και δεύτερο), μοδάτη-στυλάτη-καλή μάνα-αδύνατη-περιποιημένη ΠΑΝΤΑ-ενεργή στα σόσιαλ να δείχνεις την φανταστική ζωή που ο άντρας σου εξασφάλισε για σένα-στο σπίτι με το παιδί αλλά και έξω με κοινωνική ζωή-και το πιο σημαντικό; Να υποστηρίζεις το women’s empowerment και το girl power και το girlz run the world. Γιατί πια, ζούμε σε έναν κόσμο που έχει προοδεύσει και εξελιχθεί και πρέπει και εσύ να ανήκεις εκεί. Πως; Μα φυσικά υπερασπιζόμενη τα κορίτσια.
Εγώ, η Φαίδρα, έφυγα μόνιμα από την επαρχία πριν περίπου 5 χρόνια. Το προφίλ μου όπως διαβάζεται απο εκείνη την κοινωνία; Καριερίστα (αν βγάζουν τόσα οι γυναίκες καριέρας-να μου αλλάξετε τον τίτλο), αριστερή βρωμιάρα (η τέχνη βλέπεις), φεμινίστρια αξύριστη (γιατί γνωρίζω τον ορισμό της συναίνεσης), εύκολη (γιατί είμαι σεξουαλικά ενεργή), και κυρίως τρελή. Τρελή; Μα γιατί; Γιατί απαντάω; Γιατί ξέρω τα δικαιώματα μου; Γιατί σας είπα όχι; Γιατί γράφω για εσάς και αναγνωρίζετε τα πρόσωπα σας στα κείμενα μου; Ή επειδή σας τρομάζει αυτό που δεν καταλαβαίνετε;
Είναι προφανές, πως αυτό που δεν κατανοούμε το τοποθετούμε στην λίστα των τρελών. Είναι τόσο εύκολο να δώσεις έναν χαρακτηρισμό, από το να συζητήσεις και να καταλάβεις κάτι. Γιατί ο διάλογος και η αποδοχή, πηγάζουν από την ύπαρξη του πνεύματος και της αντίληψης.
Άργησα πολύ να καταλάβω. Άλλα πρόλαβα. Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ. Μπορεί να κουράστηκα λίγο περισσότερο, αλλά σας κοιτώ πλέον αλλιώς. Έχω καταφέρει να φτιάξω την δική μου οικογένεια, μια οικογένεια από θησαυρούς που με βοήθησαν σιγά-σιγά να βγω από το μπαούλο της επαρχιακής ναφθαλίνης. Ναι ναι.. Για αυτές τις “λούγκρες” μιλάω που ξέρετε, γιατί πέρα από όλα τα παραπάνω είστε και ομοφοβικοί (ο άντρας ο σωστός δεν τον παίρνει-τα έχουμε πει αυτά).
Πολλά άτομα θα ισχυριστούν πως αυτά δεν ανήκουν στο 2020, σας διαβεβαιώνω όμως πως ο σεξισμός, η ομοφοβία, η λεκτική και σωματική βία αναπνέουν δίπλα στο αυτί σας. Και θα βρίσκουν χώρο να αναπτύσσονται σαν την μούχλα, όταν δεν μιλάμε. Η εισαγγελέας στη δίκη της Τοπαλούδη, Αριστοτέλεια Δόγκα, είπε χθες στο δικαστήριο: “Αν μπορώ να σας απαλύνω το πόνο, θα σας πω ότι είναι ένα κορίτσι σύμβολο, γιατί με πικρία βλέπω ότι το 2020 η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν ένα τίποτα σε πολλές περιπτώσεις. Αντιστάθηκε σε αυτά τα άθλια υποκείμενα με ηρωισμό που ούτε άντρας δεν το κάνει.”
Η παράκληση μου είναι η εξής: στην μνήμη της Τοπαλούδη, πείτε την δική σας ιστορία. Η δύναμή μας είναι η φωνή μας.
(Καμμία αναφορά δεν θα γίνει στους δικηγόρους που σήμερα δημοσιοποίησαν την οργή τους σε βάρος της Δόγκα γιατί είναι μαλάκες και δεν έχω χρόνο γι αυτούς.)
Στην φωτογραφία: οι βιαστές και δολοφόνοι που πρέπει να σαπίσουν στην φυλακή.
(Σημείωση: Την ανάρτηση συνόδευαν φωτογραφίες των κατηγορουμένων με την παραπάνω λεζάντα)