Είναι αστείο πώς από μέρα σε μέρα μπορούν να αλλάξουν τα συναισθήματά μας για έναν άνθρωπο.
Ένα χαμόγελο, μία γλυκιά κουβέντα, ένα απλό βλέμμα μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Να γκρεμίσουν τα τείχη που από ανασφάλεια και φόβο έχτιζες, να σου ανοίξουν το μυαλό και την καρδιά διάπλατα και να ξαναβρείς ενδιαφέρον στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ξέρεις, είναι αυτό το συναίσθημα που γελάς χωρίς λόγο και αιτία. Απλώς νιώθεις ευτυχισμένος, γιατί ένας άνθρωπος μπόρεσε να σε αγγίξει βαθιά και να σου βγάλει στην επιφάνεια όλα όσα έκρυβες από καιρό μέσα σου. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Ψάχνεις διαρκώς να βρεις το «τι» και το «πώς», να δεις πώς συνέβη αυτό σε σένα, και για πόσο θα διαρκέσει. Και προσπαθείς να δείχνεις «τέλειος», για να μην απογοητεύσεις το ταίρι σου. Πολλές φορές όμως, στην προσπάθειά μας να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών, που ποτέ πραγματικά δεν ειπώθηκαν, κάνουμε ορισμένα λάθη, τα οποία μόνο με το πέρας του χρόνου είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Όμως τότε είναι αργά.
Και τι κάνουμε λάθος; Γινόμαστε ανασφαλείς, φορτικοί, πιεστικοί και ίσως αντιδρούμε πιο υπερβολικά απ’ ό,τι ορίζουν οι καταστάσεις. Είναι φυσικό αυτό βέβαια. Κανείς δεν το κάνει εκουσίως. Αυτή η συμπεριφορά έρχεται στην επιφάνεια ως ένα μέσο διαφύλαξης και εξασφάλισης της ευτυχίας που βιώνουμε και, όπως είναι λογικό, δε θέλουμε να τελειώσει ποτέ. Στην πραγματικότητα όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε, είναι να χαρούμε την κάθε στιγμή που βιώνουμε μαζί με τον άνθρωπό μας, σαν να μην υπάρχει αύριο, και να μην προγραμματίζουμε το μέλλον, βάζοντας τρικλοποδιά στην ελευθερία του, και τρομοκρατώντας τον πως μαζί μας είναι περιορισμένος. Κάθε άνθρωπος θέλει τον χώρο και τον χρόνο του, δηλαδή την αυτονομία του, και όταν αυτά τα δύο καθίστανται επισφαλή, αμύνεται σε μία προσπάθεια να τα διατηρήσει. Πρέπει, λοιπόν, πέραν των δικών μας προσδοκιών και προτιμήσεων, να βλέπουμε και τις ανάγκες των άλλων, και να τις σεβόμαστε, καθώς μονάχα έτσι θα υπάρξει μέλλον και συνέχεια της ευτυχίας.
Και τη στιγμή που είστε αγκαλιά και κοιτάζεστε στα μάτια, αφήστε τις ηλίθιες σκέψεις στην άκρη και απλώς νιώστε τη στιγμή. Νιώστε την αγάπη. Ποτέ δε θα υπάρξετε πιο ευτυχισμένοι από τότε. Φιληθείτε με πάθος και βγάλτε από το μυαλό σας οτιδήποτε σας απασχολεί και σας φοβίζει. Για να ζήσετε τη στιγμή. Αν δεν το κάνεις, κάποια στιγμή θα το μετανιώσεις και αναπολώντας την ευτυχία εκείνη που είχες μες στα χέρια σου και τη ρήμαξες για ένα μάτσο ηλίθιες σκέψεις, θα αισθανθείς το λάθος σου. Αλλά θα είναι πια αργά. Θα είσαι μόνος, και όλα όσα ήθελες, δε θα τα αποκτήσεις ποτέ, και όχι γιατί δεν προσπάθησες, αλλά γιατί έκανες υπερπροσπάθεια, διαμελίζοντας το «είναι» του άλλου. Χωρίς να το θέλεις, αλλά οι συνέπειες είναι συνέπειες.
Και θα κάθεσαι στον καναπέ τα ήρεμα απογεύματα και θα σκέφτεσαι τις στιγμές που βουτούσες στην αγκαλιά και στη σκέψη του. Και ο βυθός που κάποτε ήξερες καλά, έγινε ξαφνικά σκοτεινός και απύθμενος. Το περίεργο βέβαια είναι ότι ακόμη και μετά από όλα αυτά τα λάθη, όλες τις χαζές ανασφάλειες και ερωτηματικά που σε γέμιζαν, θα ήθελες ξανά να κολυμπήσεις σε εκείνον τον βυθό, που σου έμαθε να κολυμπάς στη θάλασσα των συναισθημάτων, που σε γέμισε με αναμνήσεις και βιώματα. Και αν πνιγείς; Δεν έγινε και τίποτα… Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι προσπάθησες να ανακτήσεις και πάλι κάτι που αγάπησες. Αλλά, είναι η αγάπη κάτι γνωστό και εύκολο να αποκτηθεί, ή είναι ένας άγνωστος βυθός, που λίγοι ξέρουν τα μυστικά του;
Από τον Νικόλαο Μπάρδη