Όταν ήμασταν μικροί πιστεύαμε στα παραμύθια.
Κάποιοι από εμάς ακόμη τα πιστεύουν. Κάποιοι πιστεύουν και στα θαύματα, προσπαθώντας να βάλουν μια νότα ελπίδας στη μονότονη ζωή τους και προσμένοντας την αλλαγή μέσα στην απελπισία. Γι’ αυτό πολλοί τους θεωρούν χαζούς και ανόητους. Όμως, κανένας από αυτούς δεν είναι τόσο φαντασμένος, όσο ένας ερωτευμένος. Γιατί, όταν κάποιος κυριεύεται από αυτόν τον πανούργο θεό, θολώνει και βλέπει πράγματα που δεν ισχύουν, και ακόμη χειρότερα, δε βλέπει τα αρνητικά πράγματα που ισχύουν για τους άλλους και τους χαρακτηρίζουν. Αντιθέτως, τους δικαιολογεί και βρίσκει συνεχώς αφορμές να θρέψει το παραμύθι και το όνειρο, σε μία ύστατη προσπάθεια να μη σκάσει η φούσκα στην οποία βρίσκεται και προσγειωθεί απότομα στη γη και τις κανονικότητές της.
Μέσα στις θολές σκέψεις της στέρησης και της ανυπομονησίας, τα μάτια βλέπουν παραισθήσεις και οραματίζονται καταστάσεις εξωπραγματικές. Και ενώ το σώμα βρίσκεται στη γη, το μυαλό ταξιδεύει μυστικά σε κάποια άλλη, καινούρια γη, που κλέβει τις κουβέντες και τα καρδιοχτύπια. Ο νους ακροβατεί στην άκρη κάποιου μακρινού ουρανού και η ανάσα κομμένη περιμένει την έκπληξη. Κρυμμένοι όρκοι στα βάθη της ψυχής μας περιμένουν να αναστηθούν με μία υπόσχεση που αναμένεται να έρθει, από κάποιον, κάπου, κάποτε…
Κάποιοι λοιπόν ψάχνουμε για αγγέλους, όχι τους χαρακτηριστικούς, με τα γαλάζια μάτια και τα ξανθά μαλλιά, ούτε εκείνους που έχουν φτερά και πετούν στα ουράνια, αλλά εκείνους που μπορούν με την παρουσία τους να σε κάνουν να πετάς στον ουρανό. Εκείνους που ένας ψίθυρός τους είναι λόγος ικανός να σου δώσει ελπίδα. Εκείνους που ένα άγγιγμά τους εκφράζει τον έρωτα και τις ιδιοτροπίες του. Αυτούς τους αγγέλους ψάχνουμε. Όσοι τουλάχιστον πιστεύουμε στα παραμύθια. Γιατί, όσοι έχουν πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας και των εδώ ισχυόντων νόμων, γνωρίζουν πως η δυναστεία των αγγέλων έχει παρέλθει, και έχει ξεχαστεί με το πλήρωμα του χρόνου. Δεν υπάρχουν άγγελοι πια. Αν όντως υπήρξαν ποτέ.
Από τον Νικόλαο Μπάρδη