Ξυπνάς το πρωί, ντύνεσαι, πηγαίνεις στη δουλειά, τη σχολή, ίσως βγεις και με φίλους για έναν καφέ.
Όπου και να πας πάντως, ό,τι μέρα και να είναι, ένα από τα πιο πιθανά θέματα συζήτησης μέσα στην παρέα είναι αυτό των ερωτικών – σχεσιακών, καταστάσεις που τους απασχολούν όλους ανεξαιρέτως. Θα μιλήσεις, θα πεις τις απόψεις σου, θα ακούσεις και τις απόψεις των άλλων, θα εκθέσεις εμπειρίες και περιστατικά που βίωσες, θα μάθεις για τις εμπειρίες και τα βιώματα των άλλων, και έχοντας μια σφαιρική εικόνα στο μυαλό σου επί του θέματος, νομίζεις ότι έχεις καλυφτεί, και πως δεν υπάρχουν πλέον άλλα ερωτηματικά σε αυτόν τον τομέα. Αλλά, όπως είπα, νομίζεις…
Κάποια άλλη στιγμή μέσα στην ημέρα, ή κάποια άλλη μέρα θα βρεθείς μόνος σου, αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, να σε ανακρίνει για πράγματα που νόμιζες ότι ήξερες, για θέματα που θεώρησες πως ήσουν καλυμμένος και πως δε θα ασχολούσουν ξανά μαζί τους. Η αλήθεια όμως έρχεται και ξύνει τις πληγές που έχει δημιουργήσει ο χρόνος στο κορμί και τη σκέψη σου. Και κάπου τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με μία πραγματικότητα που βίωσες και στο παρελθόν και απ’ όπου προσπαθούσες (και προσπαθείς) μανιωδώς να ξεφύγεις. Ένα ερώτημα που σε βασάνιζε, νόμιζες ότι το ξεπέρασες, ότι το ξέχασες, αλλά το είχες θάψει ρηχά μες στην καρδιά σου, και με κάθε ένα ξεχωριστό σκίρτημά της, αυτό έβγαινε ξανά και ξανά στην επιφάνεια, θυμίζοντάς σου πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη, πως δεν έχεις απαντήσει στο μεγαλύτερο ερώτημα: Τι πραγματικά θέλεις; Τι ψάχνεις αυτήν τη στιγμή στη ζωή σου, που πιστεύεις ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο;
Οι περισσότεροι αποφεύγουν να κάνουν αυτήν τη συζήτηση με τον εαυτό τους, πέφτοντας συνέχεια στα ίδια λάθη, αδυνατώντας να συλλάβουν την άγνοια που τους διακατέχει επί του θέματος. Ο εγωισμός μας είναι συνήθως μεγαλύτερος από την αξιοπρέπεια (για επίγνωση) και την περιέργειά μας, και έτσι δεν μπορούμε να μάθουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας αρέσει. Τι είναι αυτό που θέλουμε να ερωτευτούμε. Υποκύπτουμε σε σφάλματα των παραισθήσεων, στα «πρέπει» και τα «μη» της κοινής γνώμης, και αδυνατίζουμε τα «θέλω» μας, σκάβουμε βαθιά μέσα μας για να «θάψουμε» τις κρυφές μας επιθυμίες. Μαζί, όμως, με αυτές θάβουμε και την ευτυχία μας, και απομακρυνόμαστε μέρα με τη μέρα από τον ίδιο τον έρωτα και τις χαρές που αυτός μπορεί να μας προσφέρει. Κλείνουμε τα μάτια μας, και δεν στρέφουμε το βλέμμα μας εκεί όπου υπάρχουν οι απαντήσεις. Και αυτό γιατί είμαστε αδύναμοι και φυγόπονοι, δεν αγαπούμε τις αδυναμίες μας και ντρεπόμαστε για τα πάθη μας.
Κανένας, λοιπόν, δεν ξέρει πραγματικά τι θέλει να ερωτευτεί. Όλοι περιφέρουμε στο μυαλό μας ένα ατελεύτητο περίγραμμα, το οποίο συμπληρώνουμε, συν τω χρόνω, με ορισμένα επιλεγμένα κομμάτια, από ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας. Αυτό που θέλουμε τώρα, το ξέρει μόνο το παρελθόν.
Απο τον Νικόλαο Μπάρδη
Illustration: fk