Ένα ζευγάρι στη σκηνή που δε θυμίζει σε τίποτα ζευγάρι. Δεν πλησιάζονται, δεν μιλούν μεταξύ τους, δεν κοιτάζονται καν. Σε όλη τη διάρκεια μοιάζουν να μην αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Απολυτά ξένοι, απόλυτα μόνοι είναι εκεί και τραγουδούν για σκοτεινές και μυστηριώδεις ερωτικές ιστορίες. Η γλυκιά, σχεδόν κοριτσίστικη φωνή της Campbell σπάει πάνω στη βραχνάδα του Lanegan. Θα μπορούσε να φαίνεται απροστάτευτη απέναντι σε αυτόν τον περίεργο τύπο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της σκηνής, όμως είναι εκείνη που του δίνει τα κομμάτια και παρασύρει την αδέσποτη φωνή του σε έναν κόσμο δικής της έμπνευσης. Όσο προχωράει η ώρα χανόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα σύμπαν στοιχειωμένων τραγουδιών, χορεύουμε όλο και πιο αργά, σαν να δυσκολευόμαστε ή σαν να θέλουμε να μείνουμε εκεί για πάντα. Προς το τέλος: Get behind me, Ramblin’ Man και Come on over, και εμείς δεν περιμένουμε κάτι άλλο γιατι είμαστε μαζί και μόλις μας συνέβη το καλύτερο που μπορούσε να μας συμβεί βράδυ μιας τυχαίας Κυριακής στην Αθήνα.
Κείμενο: Alaska | Photography: Konstantinos Protopappas