Ο Μάρλον Μπράντο υποστήριζε πως «Ηθοποιΐα είναι η έκφραση μια νευρωτικής παρόρμησης». Συμφωνείτε; Τι σημαίνει για εσάς η «ηθοποιΐα»;
Δεν ξέρω ακόμα να σας πω τι σημαίνει. Ίσως μάθω μετά από πολλά χρόνια. Το θέατρο είναι αυτό που μου αρέσει πολύ να κάνω και νιώθω ευλογημένος που με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας έχω δουλειά. Πλέον το μόνο σίγουρο είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Έχετε δηλώσει πως το επάγγελμά σας «εμπεριέχει την ανασφάλεια, που σε κάνει να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος». Πού οδηγεί, τελικά, αυτή η ατέρμονη προσπάθεια;
Δεν είναι το ίδιο να ξέρεις ότι κάθε χρόνο θα έχεις δουλειά από το να ξέρεις ότι θα προσπαθήσεις πολύ γι αυτό. Η ανασφάλεια, λοιπόν, όσο ψυχοφθόρα κ αν είναι, σε κάνει να μη σταματάς, να ψάχνεις και να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος. Άλλωστε τώρα πια ασφάλεια δεν υπάρχει πουθενά, οπότε περισσότερο από ποτέ θέλω να τρέχω γι αυτά που αγαπώ και μόνο.
Στην παράσταση που πρωταγωνιστείτε αυτό το διάστημα προσπαθείτε να βρείτε την απάντηση στο ερώτημα «Από τι ζουν οι άνθρωποι;». Σύμφωνα με τον Τολστόϊ, αυτή είναι η αγάπη. Εσείς τι πιστεύετε;
Πιστεύω ότι είναι και η αγάπη αλλά δεν το λέω ουτοπικά ή ρομαντικά, το λέω πρακτικά. Έχεις ένα κομμάτι ψωμί; Δώσε το μισό σε κάποιον που το στερείται, για να μην πεθάνει από την πείνα. Τόσο απλά. Δεν κάνω τον άγιο, αλλά πραγματικά προσπαθώ και γω πολύ να το τηρώ στο μέτρο των δυνατοτήτων μου.
Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, όταν επαναλαμβάνεις ένα ρόλο αρχίζεις να του μοιάζεις. Ο «Γιώργος» επηρεάζεται ή μένει σε κάθε περίπτωση ίδιος;
Οι άνθρωποι αλλάζουμε έτσι και αλλιώς με τα χρόνια. Όσο για τους ρόλους, νιώθω ότι ένα μικρό κομμάτι τους μένει πάντα μέσα μας στο τέλος.
Συνέντευξη: Λάζαρος Τζοβάρας
Φωτογραφία: Χρήστος Τζήμας