Architecture

4 διαφορετικοί χώροι λατρείας που αποθεώνουν την αρχιτεκτονική

Αυτά τα αξιοσημείωτα μνημεία αρχιτεκτoνικής εξυπηρετούν έναν πολύ ιδιαίτερο σκοπό.

Ανέκαθεν ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ενός χώρου λατρείας είχε μια ιδιαιτερότητα: πώς ξεκινά κανείς να σχεδιάσει τον «οίκο του θεού»; Γιατί δεν είναι μόνο οι ανάγκες που αφορούν το πρακτικό μέρος της λατρείας που πρέπει να ληφθούν υπόψη, αλλά και η συναισθηματική σύνδεση που πρέπει να νιώθουν οι πιστοί όταν ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ή εκπληρώνουν την εσωτερική τους ανάγκη για μια υπερβατική επαφή.

Επιπλέον, οι αρχιτέκτονες τέτοιων χώρων προσπαθούσαν πάντα να δημιουργήσουν μνημεία πίστης ανθεκτικά στον χρόνο, ως πνευματικά σημεία αναφοράς. Θυμήσου τον αντίκτυπο που έχει ακόμα και σήμερα η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, η Αγιά Σοφιά ή η Παναγία των Παρισίων. Αυτοί οι ναοί, όμως, δημιουργήθηκαν αιώνες πριν. Με ποιον τρόπο γίνεται σήμερα ένα νέο κτίσμα-χώρος λατρείας να εκπληρώσει αυτόν τον σκοπό της διαχρονικότητας;


Αυτά τα τέσσερα κτίσματα αποτελούν εντυπωσιακές εκδοχές μιας διαφορετικής προσέγγισης, σύγχρονης κι όμως άκρως επιβλητικής, που σίγουρα έχουν μια πολύ καλή πιθανότητα να αποδειχθεί και διαχρονική.

Παρεκκλήσι Bruder Klaus (Μέχερνιχ, Γερμανία)

https://www.instagram.com/p/BDKiumyuJ5z/?igshid=obovtjyacqyy

Σχεδιάστηκε από τον νικητή του βραβείου Pritzker το 2009, Peter Zumthor, και αναδεικνύει την ισχυρή σχέση ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την ομορφιά της φύσης. Ολοκληρώθηκε το 2007 και αποτελεί πολύ δημοφιλή τουριστικό προορσισμό, όχι απαραίτητα για τους πιστούς.

https://www.instagram.com/p/BFICzyAvpuy/?igshid=4nas0n95h15q

Ο ελικοειδής σχεδιασμός του εσωτερικού υιοθετήθηκε για να εκφράσει το γεγονός ότι τα πράγματα στη ζωή δεν ακολουθούν πάντα ένα ίσιο μονοπάτι. Ο Ελβετός αρχιτέκτονας προχώρησε επίτηδες σε αυτήν την αντίθεση του εσωτερικού με το ενιαίο εξωτερικό και άφησε μικρές τρύπες πίσω από τους τοίχους για να δημιουργήσει το εφέ του νυχτερινού ουρανού.

Συναγωγή Cymbalista (Τελ Αβιβ, Ισραήλ)

Ολοκληρώθηκε το 1988 από τον αρχιτέκτονα Mario Botta και δε μοιάζει με καμιά άλλη συναγωγή. Δύο πανομοιότυποι πύργοι στέκονται με αρμονία στις δύο πλευρές της ορθογώνιας βάσης που υποδέχεται τους επισκέπτες. Ωστόσο, ο ρόλος τους δεν είναι απλώς διακοσμητικός, καθώς, επιπλέον, αιχμαλωτίζουν το φως του ήλιου και το σκορπίζουν στο εσωτερικό. Το φως πέφτει πάνω στους εσωτερικούς τοίχους από τέτοια γωνία, ώστε να σχηματίζει ένα φωτεινό chuppah, το παραδοσιακό στέγαστρο του εβραϊκού γάμου.

Τέμενος Sancaklar (Κωνσταντινούπολη, Τουρκία)

Σχεδιάστηκε από τον Emre Arolat, νικητή των βραβείων Aga Khan Award και Mies van der Rohe και ολοκληρώθηκε μόλις το 2012. Στόχος του σχεδιασμού ήταν το κτίσμα να δημιουργήσει ένα αυστηρό όριο ανάμεσα στην εσωτερική ηρεμία και το χάος του εξωτερικού κόσμου.

Όταν το βλέπει κανείς εξωτερικά, το τέμενος φαίνεται να εναρμονίζεται με το περιβάλλον, αλλά μπαίνοντας μέσα ο επισκέπτης εισέρχεται σε έναν διαφορετικό κόσμο, έναν υποβλητικό χώρο προσευχής. Στους τοίχους υπάρχουν σχισμές και σπασίματα, τα οποία επιτρέπουν στο φως να πέφτει πάνω στον τοίχο, επιτείνοντας την αίσθηση ηρεμίας που αποπνέει ο χώρος.

Ναός Bahá’í της Νότιας Αμερικής (Πενιαλολέν, Χιλή)

Το περιβάλλον τοπίο πραγματικά αναβαθμίστηκε από την προσθήκη αυτού του ναού, που άνοιξε το 2016. Το κτίριο σχεδιάστηκε από το καναδικό αρχιτεκτονικό γραφείο Hariri Pontarini Architects, και το εξωτερικό του είναι εμπνευσμένο από τους στροβιλιζόμενους δερβίσηδες χορευτές Σούφι.

Χρειάστηκαν 14 χρόνια για να ολοκληρωθεί ο ναός αυτός, που αφήνει αχτίδες φωτός να περνούν στο εσωτερικό. Το κτίσμα συντίθεται από εννιά πανομοιότυπα πτερύγια που ενώνονται σε έναν θόλο με ένα κεντρικό άνοιγμα.

Με πληροφορίες από το Architectural Digest